Τρίτη, 22/10/2013, μπαίνω στο λεωφορείο Α8 που ξεκινάει από την οδό Μάρνης. Λίγο μετά την ΑΣΟΕΕ, στην οποία το ίδιο πρωί είχαν μπει δυνάμεις καταστολής με συνοδεία υπουργού διότι κυνηγούσαν μετανάστες,
επιβιβάζονται πολλοί άνθρωποι, άλλοι μετανάστες και άλλοι Έλληνες. Εγώ
κάθομαι στα καθίσματα της μεσαίας πόρτας και ακούω μουσική. Δίπλα μου
κάθεται μια γυναίκα γύρω στα 35, μπροστά μου είναι όρθια μια γυναίκα από
την Αφρική μαζί με το μωρό της, το οποίο είναι-δεν είναι 5-6 μηνών,
μέσα σε ένα καροτσάκι βρεφών και το ταΐζει. Μπροστά μου επίσης στέκονται
όρθιοι δύο ακόμα άνθρωποι. Ένας άντρας, ντόπιος, γύρω στα 40,
μεγαλόσωμος και μυώδης και μια κοπέλα γύρω στα 25.
Το μωρό, μετά από ένα σχετικά απότομο
φρενάρισμα, αρχίζει να...
κλαίει, η μητέρα του προσπαθεί να το ησυχάσει
αλλά αυτό δεν σταματάει το κλάμα. Οι άνθρωποι που στέκονται στο ίδιο
σημείο κάνουν διάφορους αστείους μορφασμούς στο μωρό και το μωρό πότε
γελάει και πότε κλαίει. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου, φανερά
εκνευρισμένη από το κλάμα του μωρού, απευθύνεται προς τη μητέρα και της
λέει «να κάνει το μπάσταρδο της να σκάσει».
Μόλις την άκουσα άναψαν τα λαμπάκια μου
και της είπα «να βγάλει το σκασμό». Εκείνη άρχισε να φωνάζει σαν τρελή
και άνοιξε το παλτό της για να αποκαλυφθεί πως από μέσα της φορούσε
μπλούζα του ναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Σηκώθηκα από τη θέση
μου και της είπα να κατέβει από το λεωφορείο, οι μετανάστες μόλις
κατάλαβαν ότι ήταν ναζίστρια άρχισαν να της φωνάζουν και εκείνοι και
επικράτησε ένας πανζουρλισμός.
Η ναζίστρια σηκώθηκε και πήγε να σπρώξει
τη μητέρα τού μωρού και τότε επενέβη ο σωματώδης άντρας. Την έπιασε από
το μπράτσο και της είπε πως «εάν πειράξει είτε τη μητέρα είτε το μωρό
θα την τσακίσει». Ο οδηγός του λεωφορείου σταμάτησε το όχημα, άνοιξε τις
πόρτες και ζήτησε επιτακτικά από την Ελληναρού να κατέβει κάτω και να
πάρει το επόμενο. Με τα εξαγριωμένα βλέμματά μας, η φασίστω, και με την
επέμβαση του οδηγού κατέβηκε τελικά από το όχημα.
Η διαδρομή συνεχίστηκε ήρεμα, το μωρό
πότε γέλαγε πότε έκλαιγε και η μάνα μάς ευχαριστούσε. Και εγώ χάρηκα,
χάρηκα πολύ που τόσοι αντιφασιστικοί αγώνες, τόσες συγκρούσεις, σε όλα
τα επίπεδα, με τους ναζί και τους υποστηρικτές τους, θεσμικούς ή
άτυπους, τόσα προτάγματα και προσπάθειες για ίσους ανθρώπους σε
κοινωνίες χωρίς ρατσισμό δεν πάνε χαμένοι. Χάρηκα γιατί ο φόβος τώρα δεν
είναι στην κοινωνία, είναι στην πλευρά των ναζί. Γιατί πλέον φοβούνται
την κοινωνική κατακραυγή. Και για το 6% των πολιτών που στηρίζουν ακόμα
τους ναζί της ΧΑ και για ένα ακόμα 10% που γύρισε στις αγκάλες της
ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας δεν έχω να πω πολλά, μονάχα τούτο: ΣΙΓΑ ΜΗ
ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ!
o-klooun.com
