Σε
άρθρο του BBC δημοσιεύτηκε η είδηση ότι απαγορεύεται στους Βρετανούς
πολίτες πλέον να σχολιάζουν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης την έκβαση
δικών, για να μην επηρεάζει ο σχολιασμός τους την απόφαση των
δικαστηρίων. Η τιμωρία μπορεί να είναι από...
υψηλά πρόστιμα μέχρι φυλάκιση. Μάλιστα, ο γενικός εισαγγελέας προτίθεται να δημοσιεύει σε τακτά χρονικά διαστήματα συμβουλές στο διαδίκτυο προς ενημέρωση για το νέο νόμο και συμμόρφωση με τις νέες απαγορεύσεις. Άλλωστε, ποιος είναι ο εκάστοτε χρήστης και επίδοξος σχολιαστής, που θα κρίνει την αλήθεια, που μόνο οι πεφωτισμένοι δικαστές γνωρίζουν;
Οι «συναρπαστικοί» κόσμοι του διαδικτύου, λοιπόν, γεννούν και διόλου συναρπαστικές απαγορεύσεις. Μια τέτοιου τύπου νομική ρύθμιση ανοίγει το δρόμο στην απαγόρευση πολλών δημοσιευμάτων και αναρτήσεων που δείχνουν αλληλεγγύη σε ανθρώπους που διώκονται για τις ιδέες και τις πράξεις τους. Τέτοιοι νόμοι συνήθως ξεκινούν με την πρόφαση ενός γεγονότος, που κάνει την απαγόρευση να φαίνεται στους περισσότερους λογική. Ο εν λόγω νόμος έκανε την εμφάνισή του με αφορμή την περίπτωση της βρετανίδας δημοσιογράφου Peaches Geldof, που δημοσίευσε στο Twitter της τα ονόματα δύο γυναικών, των οποίων τα παιδιά κακοποιήθηκαν από τον ροκ σταρ Ian Watkins. Κανείς δε θα συμφωνούσε με μια τέτοια δημοσίευση, αλλά αυτή η απανθρωπιά δεν οφείλεται στην έλλειψη κάποιου νόμου, αλλά στην έλλειψη ευαισθησίας και στην αποκτήνωση, που γεννά το διαρκές κυνήγι ειδήσεων και εικόνων, κάνοντας το βλέμμα και το μυαλό των ανθρώπων αδηφάγο.
Μπορεί, λοιπόν, ένα πρωί οι βρετανοί (και κατόπιν και άλλοι υπήκοοι της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας) να ξυπνήσουν σαν τον Γιόζεφ Κάππα, τον κεντρικό ήρωα της «Δίκης» του Φραντς Κάφκα. Θα έβλεπαν να στέκονται πάνω από το προσκέφαλό τους, μέσα στο ίδιο το υπνοδωμάτιό τους, ακάλεστοι, οι απρόσωποι υπηρέτες της κρατικής αδικίας, οδηγώντας τους σε μια δίκη με κατηγορίες που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν και γνωρίζουν. Γιατί όσο απέραντο είναι ή φαίνεται το διαδίκτυο, άλλο τόσο δαιδαλώδεις είναι και οι κανόνες του, που κάθε μέρα φυτρώνουν σαν πάσσαλοι περίφραξης και περιχαρακώνουν όχι μόνο τα όρια του διαδικτύου, μα και τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης.
πηγη
υψηλά πρόστιμα μέχρι φυλάκιση. Μάλιστα, ο γενικός εισαγγελέας προτίθεται να δημοσιεύει σε τακτά χρονικά διαστήματα συμβουλές στο διαδίκτυο προς ενημέρωση για το νέο νόμο και συμμόρφωση με τις νέες απαγορεύσεις. Άλλωστε, ποιος είναι ο εκάστοτε χρήστης και επίδοξος σχολιαστής, που θα κρίνει την αλήθεια, που μόνο οι πεφωτισμένοι δικαστές γνωρίζουν;
Οι «συναρπαστικοί» κόσμοι του διαδικτύου, λοιπόν, γεννούν και διόλου συναρπαστικές απαγορεύσεις. Μια τέτοιου τύπου νομική ρύθμιση ανοίγει το δρόμο στην απαγόρευση πολλών δημοσιευμάτων και αναρτήσεων που δείχνουν αλληλεγγύη σε ανθρώπους που διώκονται για τις ιδέες και τις πράξεις τους. Τέτοιοι νόμοι συνήθως ξεκινούν με την πρόφαση ενός γεγονότος, που κάνει την απαγόρευση να φαίνεται στους περισσότερους λογική. Ο εν λόγω νόμος έκανε την εμφάνισή του με αφορμή την περίπτωση της βρετανίδας δημοσιογράφου Peaches Geldof, που δημοσίευσε στο Twitter της τα ονόματα δύο γυναικών, των οποίων τα παιδιά κακοποιήθηκαν από τον ροκ σταρ Ian Watkins. Κανείς δε θα συμφωνούσε με μια τέτοια δημοσίευση, αλλά αυτή η απανθρωπιά δεν οφείλεται στην έλλειψη κάποιου νόμου, αλλά στην έλλειψη ευαισθησίας και στην αποκτήνωση, που γεννά το διαρκές κυνήγι ειδήσεων και εικόνων, κάνοντας το βλέμμα και το μυαλό των ανθρώπων αδηφάγο.
Μπορεί, λοιπόν, ένα πρωί οι βρετανοί (και κατόπιν και άλλοι υπήκοοι της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας) να ξυπνήσουν σαν τον Γιόζεφ Κάππα, τον κεντρικό ήρωα της «Δίκης» του Φραντς Κάφκα. Θα έβλεπαν να στέκονται πάνω από το προσκέφαλό τους, μέσα στο ίδιο το υπνοδωμάτιό τους, ακάλεστοι, οι απρόσωποι υπηρέτες της κρατικής αδικίας, οδηγώντας τους σε μια δίκη με κατηγορίες που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν και γνωρίζουν. Γιατί όσο απέραντο είναι ή φαίνεται το διαδίκτυο, άλλο τόσο δαιδαλώδεις είναι και οι κανόνες του, που κάθε μέρα φυτρώνουν σαν πάσσαλοι περίφραξης και περιχαρακώνουν όχι μόνο τα όρια του διαδικτύου, μα και τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης.
πηγη