Οταν φορούσαν τα κόκκινα γάντια τους -αυτά με τα οποία καθαρίζουν τόσα χρόνια- κι όταν τα έσφιγγαν σε γροθιά, ξεκινώντας χτες από την Καραγεώργη Σερβίας, ούτε κι οι ίδιες μπορούσαν να φανταστούν πόσο πολλές χιλιάδες υψωμένες γροθιές θα τις υποδέχονταν στο Σύνταγμα. Επειτα από 11 ολόκληρους μήνες καθημερινού αγώνα στον δρόμο και 84 μέρες έξω από το υπουργείο Οικονομικών, οι γυναίκες που «καθαρίζουν για εμάς» συναντήθηκαν με τους χιλιάδες πολίτες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο 105,5» και της Αλληλεγγύης για Ολους για μια νύχτα γιορτής.
Οταν τα κορίτσια έφτασαν στην πλατεία Συντάγματος -απέναντι από το υπουργείο, όπου τα ΜΑΤ τις ξυλοφορτώνουν, κι έξω από τη Βουλή- φωνάζοντας συνεχώς συνθήματα, γυναίκες κι άντρες όλων των ηλικιών χειροκροτούσαν ασταμάτητα. «Μας φαίνονται μεγάλοι, γιατί είμαστε σκυφτοί, αν λίγο σηκωθούμε θα σκύψουνε αυτοί», φώναζαν οι καθαρίστριες, ενώ ο κόσμος απαντούσε «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».
Παλλαϊκή συμπαράσταση
Κι όπως έχουμε δει ώς τώρα να συμβαίνει σε τόπους βασανισμένους, όπως η Χαλκιδική, έτσι και για πρώτη φορά ίσως χτες στην Αθήνα το σύνθημα ακουγόταν από μαμάδες με μωρά στα καρότσια, γιαγιάδες και παππούδες, πιτσιρικάδες με ράστα. «Ηρθα από το νησί μου αυθημερόν για τη συναυλία», μας λέει η Ελένη από τη Σύρο. «Θέλω να κερδίσουν οι γυναίκες αυτές όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά για όλους μας. Μπας και κάνουμε το πρώτο βήμα κι επανακτήσουμε σιγά σιγά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια».
Αυτή η επιθυμία -να πάρουμε πίσω τις ζωές και την αξιοπρέπειά μας- ενέπνευσε τις δεκάδες συλλογικότητες, τα σωματεία, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των επιστημών να υπογράψουν το κείμενο συμπαράστασης, αλλά και να κατεβούν χτες στη συναυλία. Ετσι λοιπόν, όταν η σπουδαία Χαρούλα Αλεξίου ανέβηκε στη σκηνή, φορώντας κι η ίδια ένα κόκκινο γάντι και με σηκωμένη γροθιά, είπε «δεν νιώθω μόνη, είναι εκατοντάδες οι άνθρωποι από όλους τους χώρους που συμπαραστέκονται σ’ αυτόν τον αγώνα».
Κι αγκαλιασμένη με τις γυναίκες ξεκίνησε να τραγουδάει: «το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε, μα η ζωή λεχώνα, ελπίδες γέννησε». Είναι το τραγούδι που κι οι ίδιες οι καθαρίστριες τραγούδησαν αμέτρητες φορές όλους αυτούς τους άγριους και συναρπαστικούς μήνες. «Είμαστε όλοι καθαρίστριες απόψε», είπε η Χαρούλα, λίγο πριν βγάλει το κόκκινο γάντι της, «πετάω το γάντι», όπως είπε. Κι ήταν πολλοί εκείνοι στους οποίους πετάει το γάντι η Αλεξίου, όπως κι οι χιλιάδες πολίτες που στηρίζουν τις καθαρίστριες. «Είναι η κυβέρνηση, οι υπουργοί, η τρόικα, είναι όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι που μας διέλυσαν. Σ’ αυτούς πετάμε το γάντι», λέει η Γεωργία που μετράει τέσσερα πτυχία στα 36 της και παρ’ όλα αυτά τρία χρόνια ανεργίας.
Αγώνας-σύμβολο
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, οι καθαρίστριες είναι κάτι πολύ παραπάνω από εργαζόμενες που διεκδικούν τις δουλειές τους: είναι τα σύμβολα της ελπίδας, της αντίστασης και της νίκης.
«Οταν μας πέταξαν στον δρόμο νόμιζαν πως θα κάτσουμε σπίτι μας και θα κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν τους κάναμε τη χάρη, είμαστε κάθε μέρα έξω κι αγωνιζόμαστε», είπε η Ευαγγελία, μιλώντας εκ μέρους των συναδελφισσών της. «Κι όταν κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα, η νίκη δεν θα είναι μόνο για εμάς, θα είναι για όλους μας».
efsyn
