Εκδόθηκε
η ετυμηγορία για τον φραουλοτσιφλικά της Μανωλάδας που κατηγορούταν μαζί με
τους «επιστάτες» του (δηλαδή τους μπράβους του) για την επίθεση με πυροβολισμούς
εναντίον των μεταναστών εργατών στα.... φραουλοχώραφά του, όταν οι τελευταίοι διεκδίκησαν τα
δεδουλευμένα τους τον Απρίλη του 2013. Αθώος ο κατηγορούμενος!
Αν
και η εισαγγελέας του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πάτρας (εκεί έγινε η δίκη) ζήτησε
την καταδίκη αυτού και των «επιστατών» του επισημαίνοντας στην
αγόρευσή της ότι και οι κρατικές υπηρεσίες με τη στάση τους είναι συνένοχες, το
δικαστήριο έκρινε ομόφωνα αθώους αφεντικό και «αρχιεπιστάτη» και ένοχους με
εξαγοράσιμες ποινές τους άλλους δυο. Με απλά λόγια
αθωώθηκαν το αφεντικό και το δεξί του χέρι και τιμωρήθηκαν οι απλοί «επιστάτες»
με ποινές εξαγοράσιμες, τις οποίες λογικά θα πρέπει να εξόφλησε κιόλας το
αφεντικό ως ανταμοιβή στις «υπηρεσίες» που του πρόσφεραν, αν και πιο πιθανό είναι να τους τα
κρατήσει από το μισθό…
Αθώος
λοιπόν ο κατηγορούμενος, και μάλιστα ομόφωνα! Ούτε μια ψήφος αρνητική, που να
υποδηλώνει έστω μια αμφιβολία για
την
τόσο «αθώα» συμπεριφορά του απέναντι στους εργάτες που σακάτεψαν οι
σφαίρες των όπλων του. Ούτε μια αρνητική ψήφος, έτσι, για να σωθούν
κάποια προσχήματα, για να μην τραυματιστεί η
ψευδαίσθηση ότι «όλοι» σε αυτή τη χώρα είναι «ίσοι» απέναντι στο νόμο και στη
δικαιοσύνη, για να μετριαστούν βρε αδερφέ οι αντιδράσεις.
Ο
φραουλοτσιφλικάς εμπιστεύτηκε την δικαιοσύνη και για το γεγονός ότι απασχολούσε
(λες και σταμάτησε να το κάνει) παράνομα αλλοδαπούς εργάτες. Δικαιώθηκε και σε
αυτό. Το δικαστήριο τον αθώωσε
πανηγυρικά, τον απάλλαξε ομόφωνα από κάθε κατηγορία, και τον έστειλε πίσω στην
κοινωνία «υγιή» ως επιχειρηματία και πάλλευκο σαν περιστερά… Έτσι απλά. Όπως,
απλά, κινδυνεύουν τώρα οι εργάτες να κληθούν... να του πληρώσουν και ψυχική οδύνη
από πάνω… Όπως, απλά, μπορούν τώρα να απελαθούν (αφού δεν έχουν «χαρτιά»)
ήσυχα-ήσυχα από τη χώρα, χωρίς να πληρωθούν ποτέ τα μεροκάματά τους. Όπως, το ίδιο απλά, ανταμείβεται πάντα η
εμπιστοσύνη (στη δικαιοσύνη) των αφεντικών (από τη δικαιοσύνη), και κηρύσσονται
νόμιμες οι απολύσεις και παράνομες οι απεργίες των εργαζομένων και άλλα τόσα «απλά» ακόμα…
Επειδή όμως συμβαίνει τα πιο απλά να είναι και αυτά που πιο δύσκολα γίνονται κατανοητά,
θα
εξακολουθήσουμε να γινόμαστε βαρετοί (και για κάποιους γραφικοί)
επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά ότι στην ταξική κοινωνία (δηλαδή
ακριβώς
όπως αυτή που ζούμε), η δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να είναι ταξική, όπως
ταξική είναι και η εκμετάλλευση. Και αν, σε μια ταξική κοινωνία, τα
αφεντικά έχουν έναν λόγο
να εμπιστεύονται την δικαιοσύνη, οι εργάτες έχουν πολλούς λόγους να
εμπιστευτούν κάποτε την δύναμη τους.
Τετάρτη
30 Ιούλη 2014.
