Το Λονδίνο αποτελεί ορόσημο της ανισότητας. Υπάρχει ένα 10%
εργαζομένων της πόλης που κερδίζει περίπου 4,5 φορές περισσότερα χρήματα
από το χαμηλότερα αμειβόμενο 10%. Πρόκειται για το μεγαλύτερο οικονομικό χάσμα από οπουδήποτε αλλού στη Βρετανία, με αυτό το τελευταίο 10% να διώχνεται πλέον από τα σπίτια του προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την κατασκευή νέων πολυτελών διαμερισμάτων που προορίζονται για ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα ζήσουν ποτέ μέσα σε αυτά. Κοινωνική εκκαθάριση μεταμφιεσμένη ως «ανάπλαση» από κατασκευαστές και δημοτικά συμβούλια.
Ίσως δεν υπάρχει πιο απτό παράδειγμα από αυτό με τις «πόρτες φτωχών» που έχουν τοποθετηθεί στο One Commercial Street, ένα συγκρότημα πολυτελών διαμερισμάτων στο East End. Στο κτίριο υπάρχουν δυο ξεχωριστές πόρτες: μια για τους πλούσιους, μία για τους φτωχούς. Η πόρτα για τους πλουσίους διαθέτει...
φιμέ γυαλί και θυρωρό. Η πόρτα των φτωχών είναι σε ένα δρομάκι, πίσω από τα ινδικά εστιατόρια της Brick Lane.
Από τότε που αποκαλύφθηκε αυτή η περίεργη «συσκευή» διάκρισης πλουσίων-φτωχών, αρκετοί αναρχικοί, ακτιβιστές και προσβεβλημένοι ντόπιοι κάνουν εβδομαδιαίες διαδηλώσεις έξω από την «πόρτα πλουσίων», εκφράζοντας το θυμό τους για αυτό το «ταξικό απαρτχάιντ». Πήγα για να δω μια από τις διαδηλώσεις και να καταλάβω εάν πράγματι πρόκειται για υπόθεση «μίας πόρτας για αυτούς και άλλης για εμάς».
Κραδαίνοντας πανό με την υπογραφή «Πόλεμος του Γυαλιού» και τα οποία φέρουν συνθήματα όπως «Είμαστε η γαμημένη εναλλακτική», «Ταξιαρχία Θανάτου των Γυναικών» και το πιο μαχητικό «Πρέπει να καταστρέψουμε τις λεωφόρους όπου ζουν οι πλούσιοι» -μια φράση της αναρχικής Lucy Parsons, το 1915 στο Σικάγο- είχαν συγκεντρωθεί μερικές δεκάδες ακτιβιστές. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι ήταν ντόπιοι κάτοικοι.
Περαστικοί οδηγοί κόρναραν από τα αυτοκίνητά τους δείχνοντας τη συμπαράστασή τους, ενώ ορισμένα παιδιά από την περιοχή και ένας Ιμάμης πηγαίνοντας προς το τζαμί Whitechapelεξέφρασαν επίσης την υποστήριξή τους. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν είχε πολύ κόσμο, αλλά οποιοσδήποτε προσπαθούσε να μπει στο κτίριο περνώντας από την πόρτα των πλουσίων αποδοκιμαζόταν και του έλεγαν να πάει από την πίσω πόρτα, έτσι για αλλαγή.
Εκτός από έναν μικρόσωμο άνθρωπο με κοστούμι, που σκέφτηκε ότι οι πόρτες ήταν «λαμπρή» ιδέα, κανένας -ούτε καν οι φρουροί ασφαλείας ή ο μοναχικός αστυνομικός που έστειλαν για να παρακολουθήσει τη διαμαρτυρία- δεν διαφωνούσε με το στόχο της διαδήλωσης.
Γεγονός αρκετά κατανοητό, πράγματι. Όπως επισήμανε κάποιος, ακόμα και αστυνομικοί διέμεναν σε κοινωνικές κατοικίες στην περιοχή, πριν να έλθουν σε αυτή οι κατασκευαστές.
Το δρομάκι όπου βρίσκεται η «πόρτα φτωχών»
Ένας διαδηλωτής, ο Patrick έκανε μια σύντομη παύση από το να την πέφτει σε «πλούσια αποβράσματα» μέσω του τηλεβόα του για να πει: «Το κόστος ενός διαμερίσματος στο One Commercial Street στοιχίζει περίπου 5,65 εκατομμύρια ευρώ, [στην πραγματικότητα ρετιρέ που διατίθεται αυτή τη στιγμή στοιχίζει 4,14 εκ. ευρώ, ποσό προφανώς μεγάλο επίσης]. Το 40% των διαμερισμάτων έχουν προπωληθεί σε επενδυτές από το εξωτερικό, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία. Αποτελούν κομμάτι του κινητής περιουσίας τους, παραμένοντας άδεια ή νοικιάζονται για σύντομα χρονικά διαστήματα σε επισκέπτες από το διεθνή τραπεζικό τομέα».
«Είκοσι τοις εκατό από αυτά που απομένουν ονομάζεται “οικονομικά προσιτή στέγαση”, αλλά ποιος στο διάολο από αυτό το Δήμο μπορεί να πληρώσει 3.770 ευρώ το μήνα για ενοίκια; Οι υπόλοιποι ένοικοι είναι ενοικιαστές κοινωνικών κατοικιών, οι οποίοι ζουν στους ορόφους 7-11 και πρέπει να μπαίνουν στο κτίριο από την πίσω πόρτα που βρίσκεται σε δρομάκι το οποίο βρωμάει κάτουρο. Συχνά ληστεύονται, ενώ παντού βλέπεις πρεζάκια να βαράνε ενέσεις. Χάλασε το ασανσέρ τους αυτή την εβδομάδα και χρειάστηκαν τρεις μέρες για να επιδιορθωθεί. Υπάρχουν ηλικιωμένοι και έγκυες γυναίκες, που χρησιμοποιούν το ασανσέρ των κοινωνικών κατοικιών και δεν τους επετράπη να χρησιμοποιήσουν το άλλο».
Ο Martin, ο οποίος ζει στην άλλη γωνία στην οδό Aldgate, μου είπε: «Φιλοξενούσα φίλους από τη Νέα Υόρκη προσφάτως, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν την αλλαγή στην περιοχή, μια και ήταν εδώ πριν από μερικά χρόνια. Είπαν ότι ο τρόπος που γίνεται ο εξευγενισμός [σημ. όρος που αφορά την ανάπλαση φτωχών εργατικών συνοικιών στο κέντρο μέσω της δράσης κτηματικού κεφαλαίου των μεσοαστών αγοραστών και ενοικιαστών ακινήτων και των ιδιοκτητών γης και κατοικιών. Η διαδικασία συνοδεύεται από την αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης των περιοχών αυτών], το East London πολύ σύντομα θα μοιάζει με το Lower Manhattan, με όλους τους υπάρχοντες κατοίκους να εκδιωχθούν, και τα σπίτια τους να αντικατασταθούν από διαμερίσματα αξίας πολλών εκατομμυρίων λιρών».
«Δεν το κάνουμε όλο αυτό για να το κάνουμε. Όλες οι νέες εγκαταστάσεις, λένε, ότι θα έχουν πάρκα, κήπους και άλλους “ανοιχτούς χώρους” και αυτό βοηθάει στο να πάρουν ευκολότερα άδεια για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Όμως, φυσικά, από αυτές τις περιοχές θα αποκλείονται οι ντόπιοι, οι οποίοι δεν ζουν σε αυτά τα διαμερίσματα ή μοιάζουν αρκετά πλούσιοι για να μπορούσαν να έχουν. Το κάνουμε αυτό τώρα, καθώς δεν θέλουμε να είμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι από τις ίδιες τις περιοχές μας στο μέλλον. Αρκεί να δείτε τι συνέβη στο Isle of Dogs ή το Canary Wharf. Δεν υπάρχουν οι δουλειές που υποσχέθηκαν ότι θα δημιουργηθούν για τους ντόπιους. Είναι απλώς κοινωνική εκκαθάριση».
Ο Ian Bone
Ο Tim, από το Hackney, πρόσθεσε: «Οι πόρτες φτωχών είναι χαστούκι στο πρόσωπο εκείνου του κομματιού του Λονδίνου που έχουν από τα υψηλότερα επίπεδα φτώχειας στην Αγγλία, ακριβώς δίπλα στο Σίτι, που μας κλέβει στα τυφλά και δεν δίνει τίποτα πίσω. Θέλουμε να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους της εργαζόμενης τάξης να μιλάνε περισσότερο και να κάνουν τους πλούσιους ενοίκους να αισθάνονται ντροπή. Και γαμώτο, θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό!».
Ο Ian Bone, βετεράνος αναρχικός και ιδρυτής της αναρχικής εφημερίδας Class War -οι ταμπλόιντ, στα μέσα της δεκαετίας του΄80, τον είχαν χαρακτηρίσει «τον πιο διαβολικό άνθρωπο στη Βρετανία»- ήταν καυστικός όπως πάντα.
«Πρόκειται για το Άλαμο [σημ. Μάχη του Άλαμο] της εργατικής τάξης στο ανατολικό Λονδίνο» είπε. «Εάν ο κόσμος ανεχθεί το “μια πόρτα για τους πλουσίους, άλλη πόρτα για τους φτωχούς”, θα ανεχθούν τα πάντα. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που οι άνθρωποι θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και να τους υπολογίσουν, είναι αυτό το αίσχος.
Αυτή ήταν μια εργατική περιοχή και σήμερα οι τελευταίοι της εργατικής τάξης που ζουν εδώ, εξευτελίζονται -κυριολεκτικά- κάθε φορά που πατάνε το κατώφλι της πόρτας τους. Διαμαρτυρόμαστε για την κατάληψη του Λονδίνου από τους πλουσίους και την αντιμετώπιση όλων εκείνων, οι οποίοι δεν είναι πλούσιοι ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δεν το ανεχόμαστε και θα αντεπιτεθούμε για να οδηγήσουμε τους αρουραίους πίσω στις τρύπες τους».
vice.com
