Πριν από τέσσερις μήνες, το Ισραήλ είχε αρνηθεί στον Nader al-Masri και σε άλλους 24 δρομείς την άδεια εξόδου που ήθελαν, προκειμένου να πάρουν μέρος σε ένα μαραθώνιο στη Βηθλέεμ με την αιτιολογία ότι στους κατοίκους της Γάζας δεν επιτρέπεται η μετάβαση στη Δυτική Όχθη, με εξαίρεση μόνο μετακινήσεις που γίνονται για έκτακτους ανθρωπιστικούς λόγους και κυρίως για επείγοντα ιατρικά περιστατικά. Τώρα πια το σπίτι του αθλητή έχει χαθεί. Μαζί και η τεράστια συλλογή του από τρόπαια και μετάλλια από τους 40 διεθνείς διαγωνισμούς που είχε λάβει μέρος.
Ο Nader κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών βρισκόταν σε ένα σχολείο των Ηνωμένων Εθνών που μετατράπηκε σε καταφύγιο, μαζί με 80 περίπου συγγενείς του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του είχε φύγει από το σπίτι του από τις 21 Ιουλίου, όταν το Ισραήλ έριξε φυλλάδια και έστειλε μηνύματα σε όλους, προειδοποιώντας τους ότι η περιοχή δεν είναι πια ασφαλής. Όταν πια κατάφεραν να επιστρέψουν πίσω ο Nader είπε «δεν αναγνωρίζω το δρόμο παρότι έχω ζήσει εκεί για 34 χρόνια».
Ο Nader κατάφερε να ανακτήσει κάποια από τα βραβεία του από τα συντρίμμια, αλλά τα υπόλοιπα παραμένουν θαμμένα. Το ίδιο και τα αθλητικά του βρίσκονταν κάτω από το τσιμεντένιο σωρό. Έχει να τρέξει από τις 8 Ιουλίου, ημερομηνία όπου ξεκίνησαν οι επιθέσεις μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Το όνειρο του για να διαγωνιστεί στη Νότια Κορέα, όπου ήλπιζε να τρέξει προκείμένου να πιάσει τα όρια για τους ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στη Βραζιλία, ξεκίνησε να ξεθωριάζει. «Όλοι οι χώροι που χρησιμοποιούσα για να προπονηθώ έχουν καταστραφεί» συμπλήρωσε ο Nader.
Μια αυξημένη όρεξη για αντίσταση
Όπως ακριβώς ο Nader σταμάτησε να τρέχει έτσι και η Andalib Adwan Shehada σταμάτησε το δικό της όνειρο, να μαγειρεύει. Μια σύγχρονη σταυροφόρος για τα δικαιώματα των γυναικών που λάτρευε να δημιουργεί γιορτές με θαλασσινά φαγητά, τώρα ταΐζει τον άντρα της τόνο από κονσέρβα. «Το ταλέντο μου είναι η μαγειρική και το έχασα κατά την διάρκεια του πολέμου, δεν ξέρω γιατί. Δεν αισθάνομαι και εγώ η ίδια ότι θέλω να φάω» σημειώνει η Adwan όταν συναντηθήκαμε σε ένα εστιατόριο της Γάζας κατά τη διάρκεια της προσωρινής κατάπαυσης του πυρός.
Η Adwan δεν είχε καμία αγάπη για την Χαμάς και περιγράφει τη Λωρίδα της Γάζας ως «σκοτεινό παράδεισο» αλλά τώρα δηλώνει «δεν υπάρχει κανείς που να μην υποστηρίζει τη Χαμάς». Ωστόσο, «στήριξη δεν σημαίνει ότι έχω ένα όπλο και πάω να πολεμήσω μαζί τους, αλλά δεν μπορείς να είσαι εναντίον τους. Η Χαμάς είναι άνθρωποι από τη Γάζα».
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, η Adwan πήρε συνέντευξη από σαράντα περίπου γυναίκες και παιδιά που έχασαν τα σπίτια τους, κυρίως στην ανατολική πόλη της Shejaiya, η οποία καταστράφηκε κατά την έναρξη της εισβολής του Ισραήλ. Οι γυναίκες που ρωτήθηκαν, είπαν ότι εγκατέλειψαν τρέχοντας τα σπίτια τους με γυμνά πόδια και χωρίς το χιτζάμπ, τη μουσουλμανική μαντίλα, και αγνώστους να τους πετάνε από τα παράθυρα παπούτσια και μαντίλες, μερικές φορές τρέχοντας δίπλα από πτώματα.
«Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων» συνεχίζει η Adwan, «τα αγόρια ηλικίας 10 με 12 ετών έκλαιγαν αθόρυβα αλλά στη συνέχεια φώναζαν θυμωμένα “θέλω να πάρω μέρος στην αντίσταση”, έδιναν πολιτικούς λόγους. Πόσο ανόητο είναι το Ισραήλ; Αν με αυτές τις συγκρούσεις σκότωσαν εκατό μαχητές της Χαμάς, κατάφεραν να δημιουργήσουν χιλιάδες νέους».
πηγή
