Το 2003, τρία με τέσσερα χρόνια αφού έχασα τη μητέρα μου και τρεις με τέσσερις φορές μετά τον εγκλεισμό του πατέρα μου στο ψυχιατρείο, πέρασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην τότε σχολή Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας.
Ημουν πραγματικά γεμάτη όνειρα και ελπίδες και ήταν ίσως το μόνο υγιές πράγμα που είχα ζήσει ώς τότε. Παρακολουθούσα τα μαθήματα ανελλιπώς, αναλάμβανα εργασίες και παρουσιάσεις εργασιών, γενικώς ήμουν μια πολύ καλή φοιτήτρια με αγάπη για αυτό που σπούδαζε. Λίγα χρόνια μετά και με μόνο 7 μαθήματα για πτυχίο διέκοψα τις σπουδές μου. Ο πατέρας μου ξαναμπήκε στο νοσοκομείο, η οικογενειακή μας κατάσταση ήταν άσχημη και έπρεπε να εργαστώ. Εργάστηκα από εδώ και από εκεί, χωρίς να στεριώσω κάπου και συχνά χωρίς να αμείβομαι τακτικά για αυτό που έκανα. Περνούσε ο καιρός, περνούσαν τα χρόνια, όμως δεν υπήρχε μια μέρα που να μη σκεφτώ τη σχολή μου και τα 7 μαθήματα που μου είχαν μείνει για το πτυχίο.
Φέτος, έπειτα από εσωτερικές συγκρούσεις, αποφάσισα να τελειώσω. Εχω δώσει ήδη 4 μαθήματα και δεν σας κρύβω ότι τα πήγα πολύ καλά. Μέσα σε όλα όμως τα οικογενειακά και προσωπικά μου προβλήματα και έπειτα από όλα όσα έχω περάσει, έχω να αντιμετωπίσω κάτι ακόμα. Εχω να αντιμετωπίσω την πιθανότητα διαγραφής μου από το μόνο ίσως πράγμα που με κρατάει υγιή. Γιατί λοιπόν το κράτος προωθεί αυτού του είδους τα νομοσχέδια; Γιατί προστίθεται μία ακόμα μορφή βίας στο σύνολο της βίας που βιώνουμε καθημερινά; Γιατί να επιδιώκει να διαγράψει φοιτητές, οι οποίοι πέρασαν στο πανεπιστήμιο με άλλους όρους και κανόνες;
Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους δεν είναι "τεμπέληδες", "χαραμοφάηδες" και "αποτυχημένοι", όπως πολύ συχνά παρουσιάζονται από το κέντρο. Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους, για να παραφράσω τον Μπουρντιέ, είναι αυτοί που εγκαταλείπονται από τη σχολή τους, είναι αυτοί που το σύστημα τους τραβάει σαν μια δίνη όταν πατάμε το καζανάκι.
Τις συνθήκες που ο κάθε άνθρωπος βιώνει στην καθημερινότητά του και οι οποίες τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιο του, δεν μπορεί κανένας υπουργός Παιδείας να τις γνωρίζει. Δώστε μας μια διέξοδο. Δώστε μας τη δυνατότητα να τελειώσουμε αυτό που μας δίνει ελπίδα, έστω και δέκα χρόνια μετά.
Οχι στις διαγραφές φοιτητών».
Μαρία Κ.
Περήφανη φοιτήτρια 10ου έτους, Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παντείου
πηγή
Ημουν πραγματικά γεμάτη όνειρα και ελπίδες και ήταν ίσως το μόνο υγιές πράγμα που είχα ζήσει ώς τότε. Παρακολουθούσα τα μαθήματα ανελλιπώς, αναλάμβανα εργασίες και παρουσιάσεις εργασιών, γενικώς ήμουν μια πολύ καλή φοιτήτρια με αγάπη για αυτό που σπούδαζε. Λίγα χρόνια μετά και με μόνο 7 μαθήματα για πτυχίο διέκοψα τις σπουδές μου. Ο πατέρας μου ξαναμπήκε στο νοσοκομείο, η οικογενειακή μας κατάσταση ήταν άσχημη και έπρεπε να εργαστώ. Εργάστηκα από εδώ και από εκεί, χωρίς να στεριώσω κάπου και συχνά χωρίς να αμείβομαι τακτικά για αυτό που έκανα. Περνούσε ο καιρός, περνούσαν τα χρόνια, όμως δεν υπήρχε μια μέρα που να μη σκεφτώ τη σχολή μου και τα 7 μαθήματα που μου είχαν μείνει για το πτυχίο.
Φέτος, έπειτα από εσωτερικές συγκρούσεις, αποφάσισα να τελειώσω. Εχω δώσει ήδη 4 μαθήματα και δεν σας κρύβω ότι τα πήγα πολύ καλά. Μέσα σε όλα όμως τα οικογενειακά και προσωπικά μου προβλήματα και έπειτα από όλα όσα έχω περάσει, έχω να αντιμετωπίσω κάτι ακόμα. Εχω να αντιμετωπίσω την πιθανότητα διαγραφής μου από το μόνο ίσως πράγμα που με κρατάει υγιή. Γιατί λοιπόν το κράτος προωθεί αυτού του είδους τα νομοσχέδια; Γιατί προστίθεται μία ακόμα μορφή βίας στο σύνολο της βίας που βιώνουμε καθημερινά; Γιατί να επιδιώκει να διαγράψει φοιτητές, οι οποίοι πέρασαν στο πανεπιστήμιο με άλλους όρους και κανόνες;
Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους δεν είναι "τεμπέληδες", "χαραμοφάηδες" και "αποτυχημένοι", όπως πολύ συχνά παρουσιάζονται από το κέντρο. Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν τη σχολή τους, για να παραφράσω τον Μπουρντιέ, είναι αυτοί που εγκαταλείπονται από τη σχολή τους, είναι αυτοί που το σύστημα τους τραβάει σαν μια δίνη όταν πατάμε το καζανάκι.
Τις συνθήκες που ο κάθε άνθρωπος βιώνει στην καθημερινότητά του και οι οποίες τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιο του, δεν μπορεί κανένας υπουργός Παιδείας να τις γνωρίζει. Δώστε μας μια διέξοδο. Δώστε μας τη δυνατότητα να τελειώσουμε αυτό που μας δίνει ελπίδα, έστω και δέκα χρόνια μετά.
Οχι στις διαγραφές φοιτητών».
Μαρία Κ.
Περήφανη φοιτήτρια 10ου έτους, Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Παντείου
πηγή