Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Οι μαύροι άντρες στις φυλακές των ΗΠΑ σήμερα περισσότεροι από τους σκλάβους το 1850

Posted by ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Πέμπτη, Φεβρουαρίου 26, 2015
Δεν υπάρχουν άλλοι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης. Οι σημαίες έχουν καεί. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν μακριά. Το έδαφος έχει καταστραφεί. Ο πόλεμος έχει χαθεί. Αλλά παραδόξως κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι νίκησαν.

Σαράντα δύο χρόνια πολέμου. Σαράντα δύο χρόνια ενός πολέμου που η Αμερική εξαπέλυσε ενάντια στο λαό της. Σαράντα δύο χρόνια ενός πολέμου που κατέστρεψε τη Μαύρη Αμερική και φυλάκισε μια ολόκληρη γενιά.

Ο «πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών» δεν ήταν καθόλου πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών, καθώς η χρήση των ναρκωτικών και η πρόσβαση σε αυτά είναι υψηλότερη από ό,τι πριν την έναρξη του πολέμου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν η χρήση ναρκωτικών ουσιών ήταν ανεξέλεγκτη στις αστικές κοινότητες, η μόνη λύση που ο πρόεδρος Nixon και οι συνεργάτες του μπόρεσαν να σκεφτούν ήταν να στείλουν τους εξαρτημένους σε κλουβιά 6 × 10 τ.μ. σε αγροτικές κοινότητες. Και παρόλο που οι αγροτικές κοινότητες έγιναν το σπίτι για αυτούς τους νέους κατοίκους, είχαν και τα δικά τους προβλήματα.

Στη δεκαετία του ’80, καθώς οι θέσεις εργασίας στον κατασκευαστικό τομέα και στην κλωστοϋφαντουργία χάθηκαν από αυτές τις κοινότητες και μεταφέρθηκαν  στο εξωτερικό, στην Κίνα, στην Ταϊβάν, στην Αϊτή και αλλού, υπήρχε απεγνωσμένα η ανάγκη να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας ενώ η Αμερική έμπαινε σε βαθιά ύφεση. Η απάντηση; Χτίζουμε κι άλλες φυλακές! Έτσι η μαζική κατασκευή φυλακών ξεκίνησε σε όλη τη χώρα ενώ την ίδια στιγμή η Nancy Reagan ψιθύριζε στα αυτιά των παιδιών “απλώς πείτε όχι”. Και ο μόνος τρόπος για να κρατήσουν τις φυλακές ανοιχτές 24 ώρες τη μέρα ήταν να υπάρχει ένα “είμαστε πλήρεις” στο παράθυρο.

Και ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί μια σταθερή ροή “πελατών” ήταν να δημιουργήσουν εξοντωτικούς νόμους ελάχιστης ποινής για ναρκωτικά που ανάγκασε τον καθένα να δεχτεί μια συμβιβαστική συμφωνία. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’80 και του ’90 αυτό ακριβώς έκανε η Αμερική. Στοχοποιήσαμε τους πιο ευάλωτους, αυτούς  που γνωρίζαμε ότι θα έκαναν χρήση της συμβιβαστικής συμφωνίας αφού το να πήγαιναν σε δίκη θα ήταν πολύ δαπανηρό για το κράτος. Και πού βρήκαμε αυτούς τους καλούς ”πελάτες”; Στις φτωχές, αστικές κοινότητες. Ναι, το μαντέψατε! Οι μαύροι! Για πρώτη φορά μη βίαιοι παραβάτες, οι  περισσότεροι εκ των οποίων ήταν εξαρτημένοι, θα παρουσιάζονταν ενώπιον του δικαστή για να αντιμετωπίσουν ποινές από 15 ή 20 χρόνια μέχρι ισόβια, αν πήγαιναν σε δίκη, ή 18 μήνες αν δέχονταν αυτόν τον συμβιβασμό. Έτσι, ακριβώς όπως σε μια φυτεία με σκλάβους, αυτοί οι άντρες (ως επί το πλείστον άντρες τότε) μεταφέρονταν μακριά σε αγροτικές κοινότητες σε όλη την Αμερική, αποθηκεύονταν σε αυτά τα κολοσσιαία τσιμεντένια κτίσματα, στερούνταν το δικαίωμα ψήφου, έπαιρναν ψίχουλα δουλεύοντας  για μεγάλες εταιρείες και η ύπαρξή τους ξεχνιόταν. Όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους στις κοινότητές τους μετά την έκτιση της ποινής τους, αυτοί οι εξαρτημένοι είχαν πλέον μετατραπεί σε στυγνούς εγκληματίες, αφού αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν  μια σκληρή συμπεριφορά πίσω από το συρματόπλεγμα για να επιβιώσουν.

Πίσω στη γειτονιά, προκαλούσαν χάος στην κοινότητα, μαθαίνοντας στους νέους άντρες να κρατούν όπλο, να πουλούν ναρκωτικά και να δέχονται συμβιβαστικές ποινές. Ο ισχυρός κύκλος της βιομηχανίας φυλακίσεων είχε μόλις γεννηθεί. Αν ενδιαφέρεστε να κατανοήσετε πώς η Αμερική έγινε ο μεγαλύτερος δεσμοφύλακας στον κόσμο, με πάνω από 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους στη φυλακή, αυτό ήταν το μυστικό. Νομοθεσία για τα σκληρά ναρκωτικά συνδεδεμένη με άδικη υποχρεωτική ελάχιστη ποινή, όπου ο δικαστής δεν διαθέτει διακριτική ευχέρεια, και εισαγγελείς που μοιράζουν συμβιβαστικές συμφωνίες όπως κερνά κανείς γλυκά στα γενέθλιά του. Πάνω από το 97% όλων των υποθέσεων ναρκωτικών καταλήγουν σε έναν συμβιβασμό και πάνω από τους μισούς έγκλειστους σε αυτή τη χώρα είναι στη φυλακή για ναρκωτικά. Με ένα διαλυμένο δημόσιο σύστημα συνηγόρων υπεράσπισης, αυτοί οι νέοι μαύροι άντρες που μπορούσαν να συλληφθούν με μικρή ποσότητα ναρκωτικών ενθαρρύνονταν να “εκτίσουν την ελάχιστη ποινή”. Οι λευκοί παίρνουν ναρκωτικά 5 φορές περισσότερο από τους μαύρους, οι μαύροι ωστόσο πηγαίνουν στη φυλακή με ρυθμό 10 φορές μεγαλύτερο από τους λευκούς  για το ίδιο έγκλημα, κι αυτό λόγω απλών οικονομικών.

Πολλοί λευκοί παλεύουν τις υποθέσεις τους, έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις κατηγορίες που τους απαγγέλλονται και δεν υποχρεώνονται να πάνε σε συμβιβασμό αφού ένας συνήγορος  που πληρώνεται προτιμά να πάει σε δίκη. Μετρητά λοιπόν. Ενώ οι δημόσιοι συνήγοροι υπεράσπισης προσπαθούν να σας ξεφορτωθούν όσο γίνεται πιο γρήγορα (όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι). Εξαιτίας αυτού οι ποινές φυλάκισης για τους μαύρους άντρες έχουν σχεδόν 20% μεγαλύτερη διάρκεια από των λευκών αντρών για το ίδιο έγκλημα. Και η φυλακή ξέρει ότι μόλις σας δεχτεί, σχεδόν σίγουρα θα επιστρέψετε κάποια στιγμή σε αυτήν. Τους ανήκετε. Σύγχρονη δουλεία. Είναι οι νέοι Jim Crow νόμοι [νόμοι ρατσιστικού διαχωρισμού που ίσχυαν ως το 1965], όπως αποκαλούνται στο εξαιρετικό βιβλίο της Michelle Alexander. Δεν υπάρχει κανένα υγιές υποστηρικτικό επιχείρημα ότι μια κοινωνία μπορεί να επιβιώσει όταν 1 στα 9 παιδιά έχει έναν γονέα στη φυλακή. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση της Μαύρη Αμερικής σε σύγκριση με το 1 στα 57 λευκά παιδιά. Ούτε υπάρχει προοπτική για ένα λαμπρό μέλλον όταν, με βάση στατιστικά στοιχεία, μπορούμε να προβλέψουμε ότι 1 στους 3 μαύρους άντρες θα περάσει κάποιο διάστημα στη φυλακή στη διάρκεια της ζωής του. Ή πώς μπορούμε να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι οι μαύροι άντρες  στη φυλακή ή υπό επιτήρηση ή με αναστολή είναι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από τους σκλάβους το 1850; Αυτή δεν είναι η Αμερική, η όμορφη, για την οποία τραγουδάμε τόσο περήφανα πριν από αγώνες ποδοσφαίρου. Αυτή δεν είναι η γη της ελευθερίας ούτε το σπίτι των γενναίων. Αυτό δεν είναι απόδειξη ότι η σημαία μας είναι ακόμα εκεί.

Αυτός ο πόλεμος απέτυχε και μάλιστα οικτρά. Μετά από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια που πετάχτηκαν στα σκουπίδια και εκατομμύρια οικογένειες κατεστραμμένες, είναι καιρός να δώσουμε τέλος σε αυτόν τον Αμερικανικό εφιάλτη. Για πρώτη φορά μέσα σε 3 δεκαετίες ο ρυθμός φυλάκισης για τους μαύρους άντρες έχει επιβραδυνθεί. Κάτω από νέες πολιτικές που εισήγαγαν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι κυβερνήτες σε πολλές πολιτείες και την ομοσπονδιακή πολιτική του Barack Obama, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να επιλυθεί το πρόβλημα των ναρκωτικών στην Αμερική. Μπορούμε να τερματίσουμε τον “πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών” αντιμετωπίζοντας την εξάρτηση ως ένα θέμα υγείας και όχι ως ποινική υπόθεση.

Η αποτοξίνωση θα πρέπει να είναι η πρώτη, δεύτερη και τρίτη επιλογή πριν καν σκεφτούμε το κελί της φυλακής. Πρέπει να εξαλείψουμε την υποχρεωτική ελάχιστη ποινή, να επενδύσουμε σε προγράμματα επανένταξης προκειμένου να μειώσουμε το ποσοστό υποτροπής, να αναπτύξουμε προγράμματα πρόληψης, να δώσουμε τέλος στην πολιτική της “μηδενική ανοχής” στα σχολεία που επηρεάζει αρνητικά τα μαύρα παιδιά, άμεσα  να  αποποινικοποιήσουμε την κατοχή μικρής ποσότητας μαριχουάνα (με τελικό σκοπό τη νομιμοποίησή της) και να δημιουργήσουμε εναλλακτικές λύσεις για τον περιορισμό της βίας των συμμοριών. Και ενώ κλείνουμε φυλακές σε ολόκληρη τη χώρα, μπορούμε να αντικαταστήσουμε αυτές τις θέσεις εργασίας με νέες “πράσινης” ενέργειας, όπως όριζε το αρχικό νομοσχέδιο του Προέδρου για το κλίμα. Δεν θα πρέπει πλέον να κλείνουμε τους μαύρους πολίτες του έθνους μας σε τσιμεντένια κλουβιά μακριά από τα σπίτια τους γιατί έχουν υποφέρει ήδη για πάρα πολύ καιρό και τα δεσμά τους πρέπει να σπάσουν!

tvxs
  • Blogroll

  • Blog Archive