Ικτινοθεραπεία

 

Του Απόστολου Λυκεσά *

Έτσι και καβατζάρεις την πέμπτη δεκαετία της ζωής σου κοιτάς τους εικοσάρηδες με μια δόση ζήλιας. Από το σημείο αυτό μέχρι να φτάσεις στον φθόνο, η απόσταση είναι αγεφύρωτη.
Οφείλω να σημειώσω πάντως, ως υπενθύμιση στους πενήντα και άνω, ότι τα ΜΑΤ ως δυνάμεις της εξουσίας έχουν διάφορες δυνατότητες που τους παρέχει ο νομοθέτης από τη μία και η ....
υπηρεσία δια τους εξοπλισμού από την άλλη, όμως δεν έχουν την δυνατότητα να φέρουν την νεότητα στους μεσήλικες, και την καλούμενη ωριμότητα στους νεότερους.
Τυγχάνει, επιπλέον, η νεότητα να παραμένει ζηλευτή κατάσταση ενώ, η προαναφερόμενη ωριμότητα, να προκαλεί εκφράσεις δυσφορίας ακόμη και σε αυτούς που την έχουν αποκτήσει όντως και είναι συνήθως αυτοί οι οποίοι, περιγελούν και πικάρουν τον ίδιο τον εαυτό τους διότι την αποκτούν, την ωριμότητα, όταν δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα με αυτήν. Καταβάλοντας λοιπόν μια προσπάθεια να συρθώ στην δεύτερη αυτή μερίδα μεσηλίκων, οφείλω εξάρχης να δηλώσω ότι πολύ θα επιθυμούσα να ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που προσήχθησαν στα αστυνομικά τμήματα χθες βράδυ από τον πεζόδρομο της Ικτίνου, για να εξακριβωθούν τα στοιχεία τους και επειδή τιτίβιζαν μεταμεσονυκτίως.
Είναι που έχει φτάσει επιτέλους μετά από περιπέτειες κόπους και βάσανα εφέτος η άνοιξη, κι είναι τα βραδυνά λαχταριστά σαν ολόδροση νηρηίδα που μόλις βγήκε από το μπάνιο της (για τις γυναίκες δεν θα πω Άδωνης μη πάει αλλού ο νους τους και τους το χαλάσω, ας κάμουν την παρομοίωση που προτιμούν). Και, διαβλέπω την ειρωνεία του πράγματος, παρότι αδυνατώ να την απολαύσω κιόλας, με την ζηλευτή νεότητα να χαϊδεύεται και να ερωτοτροπεί στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια ενώ, οι τροφαντοί που απλώνουν το κοκτέιλ από υποχρεώσεις, λιπαρές τοξίνες και τις νευρώσεις τους στα μπαουλοντίβανα των καφετεριών -τα σκρίνια λείπουν, τρομάρα τους- μοιάζουν σαν σκυλάκια σαλονιού που γαυγίζουν τους ανέμελους κοπρίτες που απολαμβάνουν την ανοιχτοσιά των λεωφόρων. Γι αυτό πατάω το γκάζι της φαντασίας για να βρεθώ μια στιγμή μαζί με τους νέους αυτούς αλλά, το σαράβαλο, κακά τα ψέματα δεν τραβάει, παρότι θέλει να υποδυθεί το διθέσιο αγώνων ταχύτητας.
Μπορώ, βεβαίως, να ανακαλέσω τις προσωπικές αλήτικες στιγμές της νιότης και να διηγηθώ ιστορίες, σε μια απόπειρα να συναγωνιστώ τον χρόνο αλλά αυτό δεν είναι παυσίλυπο, ίσα ίσα, μπορεί να σφραγίσει την ταυτότητα του γεροσουρουκλεμέ. Το χειρότερο που μπορώ να ψιθυρίσω στον εαυτό μου είναι «βρε τα άτιμα, τα μπαγάσικα» και να τα αφήσω στην ησυχία τους. (Απορώ μόνο πώς αντέχουν την άθλια «μουσική» που παίζουν τα μαγαζιά στην περιοχή). Κι άμα είμαι τυχερός και βρεθώ στη συντροφιά τους  να μπορέσω να τους πω ιστορίες από το «Αχίλλειον» και τον «Αιγαίον» που χάθηκαν, κι όπως το βλέπω έγιναν μαγαζιά για νέους που είναι γερασμένοι πριν την ώρα τους, αφού απόκτησαν όλα τα σουσούμια των βρωμόγερων που πουλάνε λάιφστάιλ, ξιπασιά και σιχαμένη ομοιομορφία. Άλλης ώρας αυτά.
Τώρα, ζηλεύω τον νεαρό που τον προσήγαγαν με το ποδήλατό του στην αστυνομία γιατί δεν είχε κλειδαριά να το δέσει και φοβόταν ότι θα του κλέβαν, και πάλι, σκέφτομαι αντικείμενα που μου έχουν βουτήξει εμένα σε εκείνη τη ηλικία και ακόμη τα κλαίω. Κι έμεινε αναλοίωτη η αξία τους, γιατί μου τα κλέψανε τότε, μπορεί να τα πετούσα όταν μεγάλωσα ή το το χειρότερο να τα ξεχνούσα ολοσδιώλου. Να ήμουνα, λέει, μαζί του, να βγάζαμε την νύχτα στο τμήμα, άφραγκοι, νυσταλέοι, σαρκαστικοί , και να φλυαρούμε για τα κορίτσια δίπλα μας, άλλος να προτιμά τις μαγκιόρες κι ο άλλος τις κλαψιάρες. Κι ας μας κοιτάει όπως θέλει, ο δήθεν βλοσυρός της βραδυνής υπηρεσίας, μπαμπάς που βλέπει στα πρόσωπά μας τον γιό ή την κόρη, και ο οποίος θα βλαστημάει την γραφειορατία και τα έγγραφα που θα πρέπει να συντάξει πατιτούρα το ένα πίσω από το άλλο.
Κάποιοι θα πουν γιατί δεν μιλάς για την ενόχληση των περιοίκων; Και σκέφτομαι τα τριώροφα της Ικτίνου, τις πολυκατοικίες του πενήντα, το γερασμένο τμήμα της πόλης, μαζί και τους γερασμένους τώρα ιδιοκτήτες τους, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την απρόσμενη ενόχληση και θα ψάχνουν να βρουν το πρώτο πρώτο ζευγαράκι που άπλωσε το ωραίο του θράσος σε ένα πεζούλι, ευχαριστήθηκε το φλέρτ και το ψευτοσάντουιτς και πήγε και το επόμενο βράδυ, κι ύστερα ύστεραν ήρθαν και δεύτερο και τρίτο ζευγάρι, κι άλλοι αμέτρητοι που «την ανθίστηκαν την δουλειά» κι ας μην έχει παγκάκια που να φτάνουν, περισσεύουν πεζοδρόμια. Και σκέφτομαι να φτιάξουμε ένα ωραιότατο μικρό και κομψό άγαλμα, στο πρώτο ζευγαράκι, να πάνε οι άλλοι να γράφουν πάνω του «ο Νίκος γουστάρει την Καλιόπη αλλά ντρέπεται να της το πει» ή «όσοι διαμαρτύρεστε δεν θα προλάβετε να μας δείτε να γερνάμε». Τέτοια προπετή.
Όσο για τους καταστηματάρχες που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ας συμβιβαστούν με την κατάσταση. Διότι, πολύ απλά δεν μπορούν να την καταστείλουν με την καθημερινή παρουσία των ΜΑΤ. Ακόμη και οι καθως πρέπει μεσήλικες δεν μπορούν να χαρούν το σκατς τους με μια ντουλάπα με ασπίδα πάνω από το κεφάλι τους. Και δεν σκοπεύω εδώ και σήμερα να αναπτύξω περαιτέρω το κουβεντολοόι για την «ανάπτυξη» των τραπεζοκαθισμάτων διότι το πράγμα θα ξεφύγει σε επικίνδυνα... πολιτικά μονοπάτια.
Μην σας τα πολυλογώ, δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα ότι στείλανε τα ΜΑΤ για να μαζέψουν τους νέους που ήτανε μαζεμένοι στον πεζόδρομο. Ώρα είναι να απαγορευτούν οι δημόσιες συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων. Όσο για την επίκληση των ναρκωτικών, το διάβασα κι αυτό, πάντα το ίδιο επιχείρημα, είναι σαν να αποφασίζεις την διάλυση της αστυνομίας επειδή συνελήφθησαν από συναδέλφους τους αστυνομικοί να διακινούν ηρωίνη. Θα έχετε ακούσει σχετικά νέα.
Υποθέτω μάλιστα ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί όταν ολοκληρωθεί ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας που έχει και μεγαλύτερη άπλα και πιο εκτεταμένη είναι η χρήση κατοικίας. Τι θα γίνει τότε; Θα απαγορευτεί η προσέλευση νεαρών στην περιοχή από μια ώρα κι ύστερα; Από τα χρόνια της δικής μου νιότης θυμάμαι ότι η περιοχή του Ντορέ συγκέντρωνε και δεκάδες μαγαζιά διασκέδασης και χιλιάδες νεαρούς και οι αστοί που είχαν σπίτια εκεί, πολύ ακριβά μάλιστα, δεν έφυγαν, ούτε διαμαρτυρήθηκαν, ούτε τα ΜΑΤ κλήθηκαν να λειτουργήσουν ως φόβητρο. Και τι να πεις, ότι όπου κλήθηκαν τα ΜΑΤ τα επεισόδια όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά, ίσα ίσα, γίνονται αιτία για να επεκταθούν, αφού δεν είναι και το πιο αγαπητό σώμα στην ελληνική κοινωνία; Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο πανικός;
Με το συμπάθειο, άλλα έχω την εντύπωση ότι τίποτα άρρωστο δεν συμβαίνει στην Ικτίνου, αντιθέτως, κάποια μυαλά χρειάζονται επειγόντως Ικτινοθεραπεία.

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr.

Categories: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΡΟΖ ΜΑΤ, ΣΥΡΙΖΑ