Τι συνδέει τον Άρη Βελουχιώτη με όλους αυτούς που χτίζουνε πολιτική καριέρα μέσα απ' τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΤΙΠΟΤΑ. Τίποτα απολύτως δεν συνδέει τη ζωή του κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη με την σοσιαλδημοκρατική ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα απολύτως δεν συνδέει την ηρωϊκή ζωή και δράση του Βελουχιώτη με τους καιροσκόπους πολιτικάντηδες του ΣΥΡΙΖΑ.
Με πιο απλά λόγια: Η κοσμοαντίληψη του Άρη Βελουχιώτη, ο τρόπος με τον οποίο έζησε και έδρασε, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, ουδεμία σχέση έχουν με την προσκυνημένη στο Κεφάλαιο και στην ΕΕ «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Γι' αυτό λοιπόν μόνο θυμηδία μπορούσε να προκαλέσει το άρθρο της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Λίτσας Αμμανατίδου-Πασχαλίδου σε πρόσφατο αφιέρωμα της «Εφημερίδας των Συντακτών»
«Στα βήματα του Άρη, επίκαιρος ο αγώνας» τιτλοφορείται το άρθρο της ΣΥΡΙΖαίας βουλευτή, κάνοντας μας να απορήσουμε ποιός αγώνας είναι άραγε επίκαιρος;
Ο αγώνας για το πως θα περάσουν τα νέα μέτρα και το 3ο μνημόνιο;
Ο αγώνας για το αν τσακίσουν το λαό με το πακέτο Γιούνκερ ή το πακέτο Τσίπρα;
Ο αγώνας για το αν θα διαπραγματευτούν τη σφαγή του λαϊκού εισοδήματος με τους δανειστές;
Ο αγώνας για το πως θα αποπληρώσουν ένα επονείδιστο χρέος;
Ο αγώνας για να ξαναπληρώνει ο λαός τον ΕΝΦΙΑ, έναν τόνο φόρους;
Ο αγώνας για την αύξηση των ορίων ηλικίας και το πετσόκομμα των επιδομάτων;
Γράφει στο άρθρο της η βουλευτής Αμμανατίδου του ΣΥΡΙΖΑ:
«Δεν θα ήθελα να μιλήσω για ακόμα ένα παράδειγμα προς μίμηση, για την αξία του αγώνα για τον σοσιαλισμό και την επίμονη στράτευση στην υπόθεση της Αριστεράς. Θα ήθελα να μιλήσω για τη δικαίωση των αγώνων που έχουν δώσει οι σύντροφοί μας δεκαετίες τώρα και για την ιστορική ευθύνη που φέρει σήμερα η Αριστερά. Η φετινή 25η του Γενάρη δεν σηματοδοτεί απλά μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ανοίγει η προοπτική τα όνειρά μας να αποκτήσουν σάρκα και οστά, η προοπτική νίκης του αριστερού υποδείγματος και την προοπτική αυτή πρέπει να τη φυλάξουμε σαν «κόρη οφθαλμού».
Στην κα. Αμμανατίδου-Πασχαλίδου έχουμε να πούμε πως ο Άρης Βελουχιώτης δεν είχε καμιά «επίμονη στράτευση στην υπόθεση της Αριστεράς». Είχε επίμονη στράτευση στο δίκαιο αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, για την απελευθέρωση της πατρίδας και την προοπτική του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.
Για το τι σηματοδοτεί η 25η Γενάρη είναι σαφές: Σηματοδοτεί την εναλλαγή κομμάτων στη διαχείρηση της αστικής εξουσίας. Πόσο αισιόδοξο θα το έβρισκε ο Άρης Βελουχιώτης αυτό άραγε; Για ποιά προοπτική και ποιά όνειρα μιλάει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον για το όνειρο της ΕΕ και των διαπραγματεύσεων στο στόμα του λύκου, την αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής και την προστασία της κερδοφορίας του Κεφαλαίου.
Γελοιοποιώντας κάθε έννοια σοβαρότητας και μαγαρίζοντας κυριολεκτικά το Βελουχιώτη, η βουλευτής Αμμανατίδου τελειώνει το άρθρο της ως εξής: «Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, «το όπλο από το χέρι μας». Ας δώσουμε αυτή τη μάχη όλοι και όλες μέχρι την τελική νίκη, όπως οφείλουμε στους συντρόφους τού χθες και στους συντρόφους τού αύριο, όπως οφείλουμε στον λαό μας, αλλά και σε κάθε λαό που προσδοκά ένα καλύτερο αύριο. Οπως κλείνει και η προαναφερθείσα ομιλία του Αρη Βελουχιώτη: «Τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε: Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!».
Είχε ποτέ «το όπλο στο χέρι» ο ΣΥΡΙΖΑ; Και αν ναι, τι είδους όπλο ήταν αυτό; Πότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως στόχο τη λαϊκή εξουσία, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό; Από πότε οι πολιτικοί απόγονοι του ευρωκομμουνισμού, του Κύρκου και του Αλαβάνου, που συγκυβερνούν με την ακροδεξιά του Π.Καμμένου, επικαλούνται το Βελουχιώτη χωρίς ίχνος ντροπής;
Εκεί που χάνεται η ντροπή, εκεί που κάθε ίχνος τσίπας εξαφανίζεται, εκεί ξεκινά η πολιτική προστυχιά και ο καιροσκοπισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
revol-now
