Πρόκειται για μια κλασική σκηνή σε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο στα χρόνια της κρίσης και αυτές οι δομικές ελλείψεις προσπαθεί να φωτίσει το BBC με σχετικό ρεπορτάζ που...
έκανε στην Ελλάδα.
Η 35χρονη Σεμακούλα αναγκάστηκε να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο, να πληρώσει 600 ευρώ και να κάνει την εξέταση, καθώς δεν γινόταν να περιμένει τόσο πολύ. Δεν έμεινε, όμως, μόνο σε αυτό: μέσω της δικής της περιπέτειας θέλησε να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα – και δεν είναι λίγοι. Ίδρυσε μια ΜΚΟ που βοηθά φτωχούς και άστεγους της Θεσσαλονίκης. Η εμπειρία της λέει πως το ελληνικό σύστημα υγείας ελάχιστη σχέση έχει με κάποιας άλλης χώρας που ανήκει στην ΕΕ.
Το άρθρο σημειώνει πως στην πραγματικότητα το σύστημα υγείας της Ελλάδας συνεχίζει να καταρρέει. Η χρηματοδότηση των κρατικών νοσοκομείων έχει μειωθεί περισσότερο από 50% από το 2009 έως σήμερα. Οι ελλείψεις είναι ολοφάνερες: δεν υπάρχουν καν βασικά υλικά όπως οινόπνευμα γάζες, σύριγγες, ενώ και το ανθρώπινο δυναμικό (γιατροί και νοσηλευτές) είναι λιγότερο από αυτό που πραγματικά χρειάζονται τα νοσοκομεία.
Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία στην Ελλάδα αναμένεται να συρρικνωθούν στο 4% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2015 – ένας από τα χειρότερα επίπεδα στην ΕΕ. Να σημειωθεί ότι η μέση δαπάνη φτάνει στο 6,9%, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.
Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος: ο ΕΟΠΠΥ εμφανίζει τρέχον έλλειμμα που φτάνει στα 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι ειδικοί σημειώνουν πως η νέα συμφωνία της Ελλάδας δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την κατάσταση, καθώς αναζητούνται νέες περικοπές και περαιτέρω παράταση της λιτότητας.
Το BBC καταγράφει την αντίδραση των ασθενών που βιώνουν αυτή την κατάσταση: αρκετοί από αυτούς αναγκάζονται να νοσηλευτούν σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Δίνει το παράδειγμα μιας 77χρονης που υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Όταν το νοσοκομειακό έφτασε στο σπίτι της για να την παραλάβει, οι νοσοκόμοι είπαν στο γιο της να μην την πάει στο εφημερεύον νοσοκομείο διότι είναι υπερπλήρες και θα περάσουν ώρες μέχρι να εξετάσουν την μητέρα του οι γιατροί. Έτσι, ο γιος της 77χρονης επέλεξε τη λύση του ιδιωτικού νοσοκομείου. Φυσικά, πλήρωσε το ανάλογο τίμημα γι’ αυτή την απόφαση: 800 ευρώ για τρεις ημέρες νοσηλείας. Ο συγκεκριμένος είχε τα χρήματα και τα έδωσε. Δεν ισχύει, όμως, για όλους τους Έλληνες – ειδικά για τα 2,5 εκατομμύρια των ανασφάλιστων. Γι’ αυτούς, η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι μια τεράστια πρόκληση.
Η Αθηνά Γραμματικοπούλου, νοσοκόμα στο Θεαγένειο, κάνει λόγο για υποστελέχωση των νοσοκομείων και για συνθήκες εξοντωτικές. Μια νοσοκόμα, κατά τη νυχτερινή βάρδια, έχει να φροντίσει 20-25 ασθενείς.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, το σύστημα απαιτεί επιπλέον 4.500 γιατρούς και λοιπό ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Ο Μιχαήλ Βλασταράκος, πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, κάνει λόγο για 5.000 γιατρούς και 15.000 νοσηλευτές που λείπουν από το σύστημα. Η υποστελέχωση επιδεινώνεται λόγω της μαζικύης φυγής γιατρών και νοσηλευτών προς χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Κύπρος και η Σουηδία. Ο μέσος μισθός ενός γιατρού σε ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι 1.200-2.000 ευρώ το μήνα, ενώ οι καθυστερήσεις στις πληρωμές είναι συχνές. Οι χαμηλοί μισθοί, κατά τον κ. Βλασταράκο, είναι η αιτία για τα «φακελάκια» που ανθούν ακόμη. Οι επιλογές που έχει ένας ασθενής είναι δεδομένες: είτε θα πάει σε ιδιωτική κλινική είτε θα πληρώσει για να ανέβει πιο ψηλά στη λίστα αναμονής. Οι πιο ευάλωτοι ασθενείς είναι αυτοί που πάσχουν από καρκίνο.
Η Περσεφόνη Μήττα, επικεφαλής του Συνδέσμου Καρκινοπαθών Μακεδονίας και Θράκης, κάθε μέρα προσπαθεί να βοηθήσει τα 6.500 μέλη της οργάνωσης στον αγώνα που δίνουν κατά της νόσου. «Κάποιοι αναγκάζονται να φύγουν από το νοσοκομείο δίχως να κάνουν χημειοθεραπεία, καθώς το μηχάνημα έχει χαλάσει. Θα πρέπει να ντρέπονται οι πολιτικοί μας. Τους αξίζει να τους φτύνουν. Το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι κάνουν εκλογές κάθε δύο μήνες, ενώ οι άνθρωποι εκεί έξω υποφέρουν».
Άλλο ένα πρόβλημα είναι οι ελλείψεις φαρμάκων. Ο Ιωσήφ Βαενάς, φαρμακοποιός στη Θεσσαλονίκη, λέει πως οι ελλείψεις σε ορισμένα φάρμακα είναι πραγματικές. Η ινσουλίνη εξαντλείται, το ίδιο και το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας. Ακόμη και στα φάρμακα που δεν υπάρχει πρόβλημα, οι ασθενείς πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους για να τα αγοράσουν. Επίσης, υπάρχουν φάρμακα που είναι απαραίτητα, αλλά επειδή είναι φθηνά καμία εταιρεία δεν τα εισάγει. Τα αντικαρκινικά φάρμακα είναι απαραίτητα όσο κανένα άλλο, αλλά και συχνά είναι απρόσιτα. Η κ. Μήττα λέει: «Είναι άλλο πράγμα να ζητάς μια κουβέρτα και να μην σου τη δίνουν γιατί δεν έχουν και άλλο να μην έχουν να σου δώσουν ένα φάρμακο. Είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένας γιατρός μπορεί να πει ότι δεν χρειάζεται να δοθεί ένα φάρμακο σε έναν 70χρονο για να μην δαπανηθούν πόροι και χρήματα. Αλλά ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Πριν από 28 χρόνια μου διαγνώστηκε καρκίνος. Μου έδιναν τρεις μήνες ζωής, κι όμως, είναι είμαι εδώ και ακόμη αναπνέω», λέει με σθένος.
Πηγή: iefimerida.gr
