Οι λόγοι είναι πολλοί: ...
Διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές στρατηγικές, προσωπικές φιλοδοξίες και, βέβαια, η ηλιθιότητα, από την οποία δεν εξαιρούνται οι αριστεροί.
Όσο η Αριστερά είναι στην παρανομία ή στην αντιπολίτευση, όλα αυτά δεν μοιάζουν ιδιαίτερα προβληματικά αλλά, όταν καλείται να κυβερνήσει, γιγαντώνονται και χτυπάνε την Αριστερά στα μούτρα.
Κακά τα ψέματα, η Αριστερά, όπως και οι άλλοι πολιτικοί χώροι, εκτός από αγωνιστές και ιδεολόγους, έχει πολλούς αριβίστες και οπορτουνιστές -το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Αλέξης Τσίπρας- πολλούς γραφειοκράτες και πολλούς ηλίθιους.
Όλους αυτούς πρέπει να τους ξεφορτωθούμε.
Δυστυχώς, τα αριστερά κόμματα έγιναν φιλανθρωπικά ιδρύματα, στα οποία έβρισκαν καταφύγιο διάφοροι προβληματικοί.
Δουλειά με αυτούς δεν γίνεται.
Χρειάζονται σύγχρονα αριστερά κόμματα, τα οποία θα δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και δεν θα μας απασχολούν με τα προσωπικά προβλήματα των στελεχών τους.
Επίσης, χρειάζεται ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες· το πρώτο στο οποίο απέτυχε παταγωδώς ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό, αφού φλόμωσαν την κοινωνία στο ψέμα και συνεχίζουν να το κάνουν.
Επίσης, καλό θα ήταν -και το απευθύνω σε όλους τους αριστερούς, ενταγμένους και ανένταχτους- τα αριστερά κόμματα να αφήσουν στην ησυχία τους του αριστερούς αγωνιστές του παρελθόντος.
Αυτοί οι άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους και το αίμα τους τις ιδέες τους, και δεν είναι καθόλου σωστό και τίμιο κάποια σημερινά κωλόπαιδα να χρησιμοποιούν τους αγώνες άλλων, για να φανούν σπουδαίοι οι ίδιοι.
Οι παλιοί αριστεροί αγωνιστές έκαναν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και τους εαυτούς τους. Και το έκαναν ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουν χρήματα και αξιώματα.
Οι σημερινοί αριστεροί ας κάνουν το ίδιο και ας μην σκυλεύουν τη μνήμη των νεκρών.
Φτάνει πια αυτή η ιστορία. Αφήστε τους νεκρούς να ησυχάσουν.
Η πιο χυδαία κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ήταν η κατάθεση στεφανιού -αμέσως μετά την ορκωμοσία του- στο μνημείο των πεσόντων της Καισαριανής. Θεομπαίχτης.
Πώς να μην διασπαστείς μαζί του;
(Επειδή είναι πολύ της μόδας σήμερα όταν διαφωνείς με «τον μονόδρομο των Μνημονίων» να σε λένε ιδεοληπτικό -ενώ πριν σε έλεγαν «λαϊκιστή» και «γραφικό-, θυμήθηκα μια ιστορία. Περπατούσα στον δρόμο με έναν φίλο μου και επειδή επέμενα πολύ για κάποιο θέμα με είπε «ιδεοληπτικό». Μετά από λίγο, περάσαμε έξω από μια εκκλησία και έκανε τον σταυρό του. Του λέω «πώς με είπες πριν;». Δεν με ξαναείπε ποτέ ιδεοληπτικό.)
