Η Κουβανική Επανάσταση θριάμβευσε, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική του νησιού στην αμερικανική ήπειρο, που αποτελούσε ένα ακόμα τυπικό παράδειγμα προτεκτοράτου και κυβέρνησης μαριονέτας των ΗΠΑ.
Φέτος, βεβαίως, η Κούβα γιορτάζει αυτή την επέτειο σε συνθήκες... μεγάλων δυσκολιών, ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και παρεμβάσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ, που δεν πρόκειται να σταματήσουν παρά την απελευθέρωση και επιστροφή στη χώρα και των 5 αγωνιστών, που είχαν άδικα φυλακιστεί στις ΗΠΑ επειδή υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους από τις επιθέσεις της αντικουβανικής μαφίας του Μαϊάμι και το ενδεχόμενο χαλάρωσης του εμπάργκο.
Η νέα τακτική των ΗΠΑ, που εξαγγέλθηκε στις 18 Δεκέμβρη 2014, για την εξομάλυνση των σχέσεων, δεν αλλάζει τον στόχο των Αμερικανών ιμπεριαλιστών ενάντια στο λαό του νησιού. Τα αντεπαναστατικά στοιχεία που διώχτηκαν από την Κούβα μετά την Επανάσταση, είχαν και έχουν διαχρονικά τη στήριξη όλων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ για πάνω από 50 χρόνια, που προχώρησαν και σε ανοιχτή επέμβαση τον Απρίλη του 1961 (2 χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση) στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, η οποία αναχαιτίστηκε σε 72 ώρες και ήταν η πρώτη παταγώδης ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πριν από αυτή του Βιετνάμ.
Αξίζει λοιπόν να θυμηθούμε τους σταθμούς αυτής της Επανάστασης: Ηταν στις 2 Δεκέμβρη του 1956, που έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το μικρό πλοίο«Γκράνμα», που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, έφθασε στην παραλία του Νίκερο, ένα μικρό χωριό στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας του Φλουχένσιο Μπατίστα μόνο 12. Ανάμεσά τους ο αρχηγός των ανταρτών,Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.
Οι φλογεροί αυτοί επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε «πάτησε» στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία που είχε ξεκινήσει το Κίνημα 26ης Ιούλη (παίρνει το όνομά του από την επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα το 1953 όταν συνελήφθη και ο Φιντέλ) με επικεφαλής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, από φλογερούς επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η μελετημένη προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ήταν που συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας το 1965, της ηγετικής δύναμης στη χώρα.
Την 1η Γενάρη του 1959 απελευθερώθηκε η Σάντα Κλάρα και την επομένη, με ηγέτη τον Τσε, οι επαναστάτες μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Λίγες μόλις μέρες αργότερα, έφθασε στην κουβανική πρωτεύουσα ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέλαβε πρωθυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.
Με τις δύο Διακηρύξεις της Αβάνας αποτυπώθηκε η επαναστατική διαδικασία των πρώτων χρόνων. Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές, ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Σήμερα, 56 χρόνια μετά, ο κουβανικός λαός με τους αγώνες του και την καθημερινή προσπάθεια, έχει καταφέρει πολλά, πρωτόγνωρα αν τα συγκρίνει κανείς τόσο με τον περίγυρο της Κούβας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική φροντίδα, η χαμηλή παιδική θνησιμότητα, ο πολιτισμός, ο μαζικός αθλητισμός. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες προσφέρει την διεθνιστική βοήθεια σε πολλές περιοχές της Γης, τελευταίο πρωτοπόρο παράδειγμα η συνεισφορά στην καταπολέμηση του ιού «Εμπολα» στη Δυτική Αφρική. Η Κούβα ξεκινώντας από ένα πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων με τη στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών κατάφερε να ξεπεράσει τεράστια εμπόδια, τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό διαρκή πόλεμο του εγκληματικού εμπάργκο των ΗΠΑ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
