τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, την ανέχεια, την υποκρισία, την ανοησία, τους πράκτορες και τους ασφαλίτες που σουλατσάρουν στους δρόμους μας και μπλέκονται σε τάχα παρέες και οργανώσεις, το να μας κυβερνάει ένα σκάρτο 18%.
Και να που συνηθίσαμε στην υποτέλεια,
μ' ένα "και ποιός είμαι εγώ που θα...", μ' ένα "ποιοί είμαστε εμείς που θα..."
μείναμε με 500 λέξεις και αυτές μπασταρδεμένες, βιασμένες που ορισμένοι θυμούνται πως κάποτε σήμαιναν κάτι παραπάνω από ρητορίες και επιμένουν να τις φυλάνε με τη γενναία ματαιότητα που στέκει κάποιος σε Θερμοπύλες.
Και να που συνηθίσαμε την πείνα,
μάθαμε ότι οι φτωχοί, οι άρρωστοι και οι γέροι οφείλουν να πεθαίνουν, οι νέοι να αρκούνται που ακόμα αναπνέουν, οι μεσήλικες στο να μετρούν πόσα μέτρα ακόμα για την κορυφή που διαρκώς ξεμακραίνει. Ανόητοι Σίσυφοι με δανεική ακόμα και την αγαπημένη τους κοτρώνα.
Και να που συνηθίσαμε τα βραχυπρόθεσμα όνειρα,
το "δόξα τον Θεό, ακόμα καλά είμαστε" και το "έχει ο Θεός", μάθαμε να φοβόμαστε τη ζωή και να νιώθουμε καλά απλά παρακολουθώντας την.
Ναι, με λίγο καφέ, λίγο τηλεόραση, κανά like και πολύ ψιλοκουβέντα, ξεχάσαμε, ξεχάσαμε πολλά και ακόμα ο μαλάκας ζητωκραυγάζει στα αυτιά μου ονόματα επαγγελματιών "σωτήρων".
Μην τολμήσεις να μιλήσεις για απαισιοδοξία, αισιόδοξος δεν είναι εκείνος που χώνει το κεφάλι του στην άμμο, αλλά εκείνος που βλέπει τι έρχεται και είναι έτοιμος να φυλάξει τις Θερμοπύλες του. Ναι, με γενναία ματαιότητα. Κανείς δεν ξέρει, κάποιες φορές κερδίζουν και τα αουτσάιντερ. Είναι οι φορές που γουστάρεις να διαβάζεις στα βιβλία Ιστορίας. Άραγε μπορείς ακόμα να διαβάζεις;
Ρωμανός Κοκκινάκης
