Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Πάει καιρός από τότε που σου έγραψα τελευταία φορά και έχουν συμβεί πολλά πράγματα τα οποία δεν έχω μοιραστεί μαζί σου. Το σημαντικότερο είναι πως έχω βελτιωθεί στην ορθογραφία, σύμφωνα και με την καθηγήτριά μου άλλωστε, που μας κάνει έκθεση. Όμως σήμερα νιώθω κάπως σοφιστικέ και νομίζω πως...
ταίριαζες στο όλο feeling της ημέρας.
Σήμερα που λες, έκατσα και διάβασα το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ και μπορώ με χαρά να περηφανευτώ πως κατέρριψα τον κομμουνισμό. Όμως ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Γυρίζω που λες χτες το μεσημέρι σπίτι, με το παπάκι του Τάσου και στην πόρτα του σπιτιού μου με περίμενε έτοιμη να εκραγεί η μαμά. «Ποιος είναι αυτός; Ο γιος του Μπάμπη, του ληστοσυμμορίτη;». Και ξεκινάει ένας επικός καβγάς από το πουθενά! Τι να της λέω πως ο κυρ Μπάμπης είναι πασόκ! Τι να της εξηγώ πως ο Τάσος δεν έχει καμία σχέση με αυτά! Ότι ο Τάσος μόνο με τη ραπ ασχολείται και ότι είναι το πιο κουλ τυπάκι στο σχολείο! Τίποτα αυτή. Ληστοσυμμορίτη τον ανέβαζε, κουμμούνι τον κατέβαζε! Ε για να μη σου τα πολυλογώ, μου τον ξεκόβει τον Τάσο, μου κόβει λέει και το χαρτζιλίκι για μια βδομάδα και μου βρόντηξε την πόρτα του δωματίου φεύγοντας φωνάζοντας ακαταλαβίστικα ότι σε άλλες εποχές θα με είχε στείλει στα ορφανά της Φρειδερίκης.
Εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο δεν ξέρω καμία φίλη της μαμάς που να τη λένε Φρειδερίκη, αλλά ξέρω ότι είμαι μεγάλη κοπέλα πια και δε μπορώ να ανέχομαι να καταπατάνε την ελευθερία μου. Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω την επανάστασή μου και για να τσιγκλήσω τη μαμά έστειλα χτες sms στον Τάσο, να μου φέρει σήμερα ένα κομμουνιστικό βιβλίο να διαβάσω, να δω τι στον κόρακα λέει, να μπορώ να τη λέω στη μαμά. Δε θα γίνονται μόνο τα δικά μου τα νεύρα κρόσια σ’ αυτό το σπίτι!
Και πάει ο βλαμμένος ο Τάσος και μου φέρνει δυο γκουμούτσες σήμερα όλο χαρά. 5 κιλά βιβλία. Ξεπουλούσαν φαίνεται στο σπίτι του κυρ Μπάμπη και την πλήρωσα εγώ. Τέλοσπαντων, το καταπίνω, δε λέω τίποτα τα βάζω στην τσάντα και τα περνάω λαθραία στο σπίτι. Το ένα λεγόταν «Το Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ λέει. Το εξώφυλλο ήταν χαραγμένο. Το βάζαν στην πολυθρόνα της γιαγιάς μου είπε ο Τάσος για να μην κουνιέται. Η γιαγιά του Τάσου μένει μαζί τους. Όλη μέρα στην τηλεόραση. Τέσπα, δεν είναι αυτό το θέμα.
Ανοίγω και γω όλο περιέργεια να διαβάσω για τον κομμουνισμό… Τζίφος! Ξέρεις εσύ αγαπημένο μου ημερολόγιο, άλλο βιβλίο, 400 τόσες σελίδες και να μην έχει εικόνες!? Σοβαρά τώρα; Ακόμα και το βιβλίο της ιστορίας έχει εικόνες! Που δεν το διαβάζει και κανένας! Ο άλλος έχει κάνει μπεστ σέλλερ με μια γκουμούτσα χωρίς εικόνες! Και έχει κάνει και κόμμα από αυτό το βιβλίο!
Τελοσπάντων! Το καταπίνω και αυτό… Αρχίζω να ψάχνω να δω από πού ξεκινάει. Προσπερνάω τον πρόλογο στην πρώτη έκδοση. Προσπερνάω τον επίλογο στη δεύτερη έκδοση. Προσπερνάω και τον πρόλογο στη γαλλική έκδοση. Γιατί τρομάρα τους οι Γάλλοι θέλαν και ειδικό πρόλογο. Όλων των άλλων δεν τους έκανε! Προσπερνάω τον πρόλογο και στην τρίτη έκδοση και το μπεστ σέλερ άρχιζε να κουράζει. Αυτό θα κάνουμε τώρα; Κάθε φορά που γίνεται πλατινένιο το βιβλίο θα γράφουμε και από έναν πρόλογο; Τέλος πάντων, να μη στα πολυλογώ, είχε πρόλογο στην αγγλική, πρόλογο στην τέταρτη και μετά μπαίναμε στο ζουμί.
Άκου τώρα τίτλο πρώτου κεφαλαίου: «Το προτσές παραγωγής του κεφαλαίου»! Βγάλε άκρη. Και το κοίταξα! Ήταν η ελληνική έκδοση! Και έρχεται η πρώτη πρόταση και με αποτελειώνει: «Ο πλούτος των κοινωνιών όπου κυριαρχεί ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής εμφανίζεται σαν ένας τεράστιος σωρός από εμπορεύματα και το ξεχωριστό εμπόρευμα σαν η στοιχειώδικη μορφή του»! Λέω μέσα μου, δε θα με τρελάνεις εσύ! Και αρχίζω και διαβάζω σκόρπιες σελίδες να πάρω μια γεύση, για αυτό που ασχολείται το βιβλίο.
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έγραψε βλακείες. Ένα μυθιστόρημα με ασυναρτησίες, που μάλλον έχει να κάνει με ναρκωτικά, με πρωταγωνιστές κάτι εμπόρους που μαλώνουν για τις τιμές και κάτι τέτοια. Συνειδητοποίησα αγαπημένο μου ημερολόγιο, πως τα «κουμμούνια» που λέει και η μαμά, είναι βλαμμένα. Καθήσανε και κάνανε ολόκληρη ιστορία για ένα αποτυχημένο μυθιστόρημα. Δηλαδή πού να διαβάζανε και κανένα μικρό πρίγκηπα, έτσι; Και κάνουν τόση φασαρία σήμερα, και κλείνουν τους δρόμους και απεργίες και δεν ξέρω γω τι, γι’ αυτό; Είμαστε σοβαροί;
Είπα αγαπητό ημερολόγιο να την πω στη μαμά, αλλά όχι να φανώ και χαζή. Εντάξει είναι λίγο στρίγγλα, αλλά μάλλον από πολιτική φαίνεται να ξέρει τι λέει. Ίσως να χει και δίκιο που με ρωτάει τι το θέλω το σχολείο. Αφού έχει έναν γνωστό εκεί στη ΝΔ, να με ταχτοποιήσει όταν έρθει η ώρα. Άντε ρε από δω. Και το άλλο το βιβλίο ούτε καν το άγγιξα. Άκου τίτλο: «Απάντα Λένιν», και είναι 500 σελίδες! Δηλαδή σε τι να πρωτοαπαντήσει ο άνθρωπος! Ποιος ξέρει τι θα τράβηξε κι αυτός ο καημένος από κανένα κουμμούνι!
Αυτά προς το παρόν αγαπημένο ημερολόγιο. Αν κρατάω κάτι από τη σημερινή μου περιπέτεια, είναι πως στα 15 μου συνέτριψα τον κομμουνισμό. Αύριο θα ψάξω να βρω ένα βιβλίο ενός Κροπότχιν. Αναρχικός. Έχει να φάει τη φόλα του κι αυτός!
Τα λέμε. Φιλάκια πολλά ημερολογιάκι μου. Σμουτς!
Η παραπάνω ιστορία, είναι αποκύημα φαντασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, αποτελεί σύμπτωση. Ή απλά καλής εκτίμησης της πραγματικότητας. Η παρακάτω ιστορία όμως αποτελεί προϊόν της πραγματικότητας και η φαντασία δε θέλει να έχει καμία σχέση.
Το 1976 λοιπόν διάβασε το Κεφάλαιο ο Θάνος. Και δεδομένου πως γεννήθηκε το 1961:
…μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Τι συμβαίνει σε όσους διαβάζουν το Κεφάλαιο στα 15 τους; Φταίει το ότι διαβάσανε το Κεφάλαιο στα 15 τους που γίναν έτσι, ή μήπως διάβασαν το Κεφάλαιο στα 15 τους επειδή ήταν να γίνουν έτσι; Πάει κανένας ακροδεξιός καλά, σε αυτή τη χώρα; Μπορεί άραγε κάποιος ακροδεξιός να πηγαίνει καλά; Είναι στ’ αλήθεια ικανή και αναγκαία συνθήκη να είσαι βλάκας για να γίνεις ακροδεξιός; Είναι μήπως η βλακεία, το μόνο εμπόρευμα που έχουν να πουλήσουν μερικοί σε μια ελεύθερη αγορά;
Και η πιο σημαντική ερώτηση:
Υπάρχει κανένας που να πιστεύει πως η Έλλη ή ο Θάνος δε θα μπορούσαν ποτέ να ήταν σε ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο;
πηγή
