Για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές τι και αν πέρασαν χρόνια, τι και αν οι χαλυβουργοί απολύθηκαν, δικάστηκαν, έγιναν έρμαια των διάφορων πολιτικών εξελίξεων και απο νοικοκύρηδες κατάντησαν άποροι σχεδόν οι περισότεροι, προκειμένου να υπερασπιστούν το δίκιο του Αγώνα τους, τον Αγώνα που παγκόσμια έγινε "ορόσημο για όλη την εργατική τάξη"(λόγια υπουργού εργασίας).
Κάποιοι που δεν βάζουν μυαλό με όσα συμβαίνουν γύρω τους βλέπουν αυτό που θέλουν, οτι εμείς κλείσαμε το εργοστάσιο και συνεχίζουν τις δικαστικές διώξεις και μας ρίχνουν το ανάθεμα για ότι έγινε, τι και αν στο δικαστήριο που οι συνάδελφοι τους άδικα δικάστηκαν πρωτοδικώς με 21 έως 23 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή, τι και αν τα ψέμματά τους και οι καταθέσεις τους ήταν ψευδέστατες έως και γελοίες, τι και αν οι ίδιοι δεν....
θυμόνταν ή δεν γνώριζαν τίποτα για το γεγονός, εντούτοις συνεχίζουν.
Βλέπεις πάνω απ'όλα η δουλειά τους στον εργοδότη γιατί το ξεροκόματο της θέσης δεν είναι εύκολο να βρεθεί αλλού, πρέπει να δηλώνουν συνεχώς πίστη στο αφεντικό, προκειμένου να μην βρεθούν στο δρόμο με απρόβλεπτες συνέπειες.
Συμμέτοχοί τους το άφαντο προεδρείο του '12 που έκανε καλή δουλειά τελικά, τους έδιωξε όλους και αυτούς που το στηρίξανε, το οποίο, καμία θέση δεν έχει πάρει για ότι έγινε. Δύσκολο πράγμα η Τιμιότητα, η Δικαιοσύνη, η Αλήθεια, άβατο βουνό για τους κυρίους αυτούς η Συναδελφικότητα. ''Λυκάκια που κάνουν βόλτες σε ένα ξερό δάσος και ψάχνουν αλεπούδες για ζευγάρωμα''.
Μεταλλαγμένα κροκοδειλάκια που λυπήθηκαν για αυτό που έγινε αλλα αυτοί δεν φταίνε, λες και η θέση που τους έδωσαν οι "Συνάδελφοι" είναι τυπική, άνευ ευθυνών, ή μήπως όχι?
'Ετσι απο κοινού συνεχίζουν με δικαστικές διώξεις προς πρώην συναδέλφους.
Στο επόμενο διάστημα πάλι οι χαλυβουργοί θα περάσουν τις πύλες της Σχολής Ευελπίδων ώς κατηγορούμενοι για αυτό που μαζί αποφάσισαν. Όμως είναι "πολλά τα λεφτά Άρη" έτσι ξεχνουν, λησμονούν, δεν θέλουν να θυμούνται.
Κατηγορούν αυτούς που εργάζονταν στο καμίνι της φωτιάς, στον ιδρώτα που χύνανε απο κοινού προκειμένου να βγάλουν τα προς το ζήν.
Ίσως αδιαφορούν αν τα ονόματα τους η Ιστορία τα βάζει δίπλα με τους Ριψάσπεις, καταδότες, ρουφιάνους.
Όμως αλήθεια, έχουν σκεφτεί οτι όταν τα παιδιά τους θα λένε ο ''μπαμπάς μου ήταν στην απεργία'', θα λένε ψέμματα γιατί θα ντρέπονται να ομολογήσουν πως ο δικός τους πατέρας έσυρε στα δικαστήρια συναδέλφους, τους δίκασε, τους έβρισε, τους βλαστήμησε.
Και για σκεφτείτε να πουν ψέμματα απο ντροπή απο μόνα τους.
Αυτό δείχνει οτι αυτά τα παιδιά θα έχουν κάποια ηθική και ντροπή μέσα τους.
Αν όμως γίνεται κατ' εντολή των μυνητών τότε τί απλό-είναι και αυτά εκβιαζόμενα, τρομοκρατημένα αλλά και απο άλλη θέση-να μην στεναχωρήσουν τους δικούς τους.
Όμως αυτό όταν γίνεται επαναλαμβανόμενα απο αυτούς, ποια θέση παίρνουν;
Δύστυχα παιδιά σας λυπάμαι-γιατί οι πατεράδες σας στάθηκαν ανάξιοι και σας στέρησαν κάτι σημαντικό. Το δικαίωμα της επιλογής.
Όμως αφού θελουν να συνεχίσουν, η φωνή μας θα ακούγεται.
Γιατί θα πρέπει να ξέρουν πώς κάθε δικαστήριο μας επιβραβεύει για το δίκιο του αγώνα μας, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναπούμε όσα ζήσαμε, να υπερασπιστούμε πως νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Δείχνει την σπουδαιότητα του αγώνα μας και τον φόβο που ένιωσαν οι αντίπαλοι μας.
Θυμίζει σε όλους οτι είναι επιλογή μας η θέση που θα πάρουμε σε κάθε αγώνα.
Ξανασμίγει τους συναδέλφους δείχνοντας πως όλοι το ίδιο είμαστε και ο σκοπός κοινός. Για αυτό κάθε δίωξη αντιμετωπίζεται ώς ευκαιρία.
Συνεχίστε να μας τις δίνετε, δυναμώστε την φωνή μας και το κουράγιο μας.
Εμείς εκεί θα είμαστε στις επάλξεις.
Έτοιμοι γιατί αυτή είναι η μοίρα μας - όλοι για έναν και ένας για όλους -
Ως την τελική νίκη που θα είναι δική μας.
Ραντεβού με όλους και μας βλέπουν.
Μην λησμονήτε τους χαλυβουργούς που δεν είναι μαζί μας γιατί είναι πάντα πλάι μας:
Δημήτρη, Παντελή, Ιωάννη, Γιώργο, Ιωάννη, Βαγγέλη, Γιώργο, Σταμάτη, Βασίλη, Δημήτρη.
Μετα τιμής
ΕΝΑΣ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΣ!!
