Μετά το σχολείο ο Καρλ Λαντστάινερ σπούδασε ιατρική στο ....
πανεπιστήμιο της Βιέννης, από όπου αποφοίτησε το 1891. Ακόμη και ενώ ήταν φοιτητής είχε αρχίσει να κάνει βιοχημική έρευνα και το 1891 δημοσίευσε μία μελέτη σχετικά με την επίδραση της διατροφής στην σύνθεση της τέφρας του αίματος. Για να εμπλουτίσει περαιτέρω τις γνώσεις του στην χημεία, πέρασε τα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του στα εργαστήρια της Hantzsch στη Ζυρίχη, στο Emil Fischer στο Wurzburg, και στο Ε.Bamberger στο Μόναχο.
Πρώτα συνέβαλε στην Παθολογία, την Ανατομία και την Ανοσολογία
Επιστρέφοντας στην Βιέννη, ο Καρλ Λαντστάινερ συνέχισε τις ιατρικές σπουδές του στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης. Το 1896 έγινε βοηθός του δρ Max von Gruber στο Ινστιτούτο Υγιεινής στη Βιέννη. Το ενδιαφέρον του τότε επικεντρωνόταν στους μηχανισμούς ανοσίας του οργανισμού και στην φύση των αντισωμάτων. Από το 1898 μέχρι το 1908 κατείχε τη θέση του βοηθού στο Τμήμα Παθολογικής Ανατομικής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, όπου επικεφαλής ήταν ο καθηγητής Α. Weichselbaum, ο οποίος είχε ανακαλύψει την βακτηριακή αιτία της μηνιγγίτιδας και ο ο δρ Fraenckel, ο οποίος είχε ανακαλύψει τον πνευμονιόκοκκο. Εκεί ο Καρλ Λαντστάινερ μελέτησε την παθολογική φυσιολογία, με την ενθάρρυνση του Weichselbaum και παρά την κριτική άλλων ερευνητών του Ινστιτούτου. Το 1911 έγινε καθηγητής της Παθολογικής Ανατομίας του Πανεπιστημίου της Βιέννης, αν και χωρίς τον αντίστοιχο μισθό.
Μέχρι το έτος 1919, μετά από είκοσι χρόνια εργασίας στην παθολογική ανατομία, ο Καρλ Λαντστάινερ είχε δημοσιεύσει πολλές μελέτες σχετικά με τις διαπιστώσεις του στη νοσηρή ανατομία και στην ανοσολογία. Ανακάλυψε νέα στοιχεία σχετικά με την ανοσολογία της σύφιλης, συνέβαλε στην γνώση της αντίδρασης Wassermann και ανακάλυψε τους ανοσολογικούς παράγοντες, που ονόμασε απτίνες (haptens). Ήταν τότε που έγινε σαφές, ότι οι δραστικές ουσίες στα εκχυλίσματα των κανονικών οργάνων που χρησιμοποιούνται σε αυτή την αντίδραση ήταν, στην πραγματικότητα, απτίνες. Έκανε θεμελιώδεις συνεισφορές στην γνώση μας για την παροξυσμική αιμοσφαιρινουρία.
Επίσης, έδειξε ότι η αιτία της πολιομυελίτιδας θα μπορούσε να μεταδοθεί σε πιθήκους με την έγχυση σε αυτούς αλεσμένου νωτιαίου μυελού από παιδιά ανθρώπων, τα οποία είχαν πεθάνει από την ασθένεια. Επειδή στη Βιέννη δεν είχε πιθήκους για περαιτέρω πειράματα, πήγε στο Ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι, όπου υπήρχαν περισσότερα πειραματόζωα. Το έργο του εκεί, μαζί με ό,τι είχαν ήδη κάνει οι Flexner και Lewis, έθεσε τα θεμέλια της γνώσης μας για την αιτία και την ανοσολογία της πολιομυελίτιδας.
Το μνημειώδες έργο του επάνω στις ομάδες αίματος και το επακόλουθο Νόμπελ
Ο Καρλ Λαντστάινερ συνεισέφερε σημαντικά τόσο στην παθολογική ανατομία, όσο και στην ιστολογία και ανοσολογία. Αλλά, χωρίς αμφιβολία, το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ιατρικής επιστήμης, για την ανακάλυψή του το 1901 του άλλες συναφείς εργασίες του, επάνω στις ομάδες αίματος, έργο για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1930.
Το 1875 ο Landois είχε διαπιστώσει, ότι, όταν κάποιος δέχεται μετάγγιση αίματος από άλλα ζώα, τότε το ξένο αίμα πήζει και στην συνέχεια διαλύεται στα αιμοφόρα αγγεία του λήπτη με την απελευθέρωση της αιμοσφαιρίνης. Την περίοδο 1901-1903 ο Καρλ Λαντστάινερ διαπίστωσε ότι μια παρόμοια αντίδραση μπορεί να συμβεί όταν το αίμα ενός ανθρώπου μεταγγιστεί σε άλλον άνθρωπο και ότι αυτό μπορεί να είναι η αιτία του σοκ, του ίκτερου και της αιμοσφαιρινουρίας, που είχαν καταγραφεί στις μεταγγίσεις αίματος μέχρι τότε.
Οι διαπιστώσεις του αυτές, ωστόσο, έλαβαν λίγη προσοχή μέχρι που, το 1909, ο ίδιος διαχώρισε το αίμα των ανθρώπων στις μέχρι σήμερα τρις γνωστές μας ομάδες: Α, Β, ΑΒ και 0. Έδειξε, επίσης ότι οι μεταγγίσεις μεταξύ ατόμων των ομάδων Α ή Β δεν οδηγούν σε καταστροφή των νέων κυττάρων του αίματος και ότι αυτή η καταστροφή συμβαίνει μόνο όταν ένα άτομο λάβει αίμα ενός ατόμου που ανήκει σε διαφορετική ομάδα. Νωρίτερα, το 1901-1903, ο Καρλ Λαντστάινερ είχε προτείνει ότι, επειδή τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τις ομάδες αίματος κληρονομούνται, οι ομάδες αίματος μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποδώσουν πληροφορίες σε περιπτώσεις αμφίβολης πατρότητας.
Μεγάλο μέρος του μετέπειτα έργου που έκανε ο Λαντστάινερ και οι μαθητές του σχετικά με τις ομάδες αίματος και την ανοσολογική απόκριση του οργανισμού έγινε, όχι στη Βιέννη, αλλά στη Νέα Υόρκη. Το 1919 οι συνθήκες στη Βιέννη ήταν τέτοιες ώστε η εργαστηριακή εργασία ήταν πολύ δύσκολη και, βλέποντας ότι δεν υπήρχε μέλλον στην Αυστρία, ο Καρλ Λαντστάινερ δέχτηκε τον διορισμό του σε ένα μικρό Ρωμαιοκαθολικό Νοσοκομείο στη Χάγη. Εκεί δημοσίευσε από το 1919 έως το 1922, δώδεκα έρευνες σχετικά με νέες απτίνες που είχε ανακαλύψει, σε συζεύξεις με πρωτεΐνες οι οποίες ήταν ικανές να προκαλέσουν αναφυλαξία και άλλα συναφή προβλήματα, αλλά και επάνω στην ορολογική εξειδίκευση των αιμοσφαιρινών των διαφόρων ειδών ζώων.
Το έργο του στην Ολλανδία τέλειωσε, όταν του προσφέρθηκε μια θέση στο Ινστιτούτο Ιατρικής Έρευνας Rockefeller στη Νέα Υόρκη και μετακόμισε εκεί μαζί με την οικογένειά του. Εκεί συνεργάστηκε με τους Levine και Wiener, σε περαιτέρω εργασίες σχετικά με τις ομάδες αίματος, έργο που επέκτεινε σημαντικά τις γνώσεις μας επάνω στις ομάδες αίματος. Εκεί, επίσης, σε συνεργασία με τον Wiener, μελέτησε την αιμορραγία στα νεογέννητα, κάτι που τον οδήγησε στην ανακάλυψη του παράγοντα ρέζους (Rh) στο αίμα, ο οποίος συσχετίζει το ανθρώπινο αίμα με εκείνο του πιθήκου του είδους Ρέζους.
Προς το τέλος της ζωής του, Landsteiner συνέχισε τις έρευνες στις ομάδες αίματος και στην χημεία των αντιγόνων, των αντισωμάτων και άλλων ανοσολογικών παραγόντων που εμφανίζονται στο αίμα. Ήταν η δική του δουλειά που εισήγαγε τόσο βαθιά την χημεία στην υπηρεσία των ορολογικών εξετάσεων.
http://www.nobelprize.org
