Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

Γαλλία:H μάχη συνεχίζεται

Posted by ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2016
Για την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από το καθεστώς και τις μεγάλες εταιρείες...
η ημέρα αυτή επρόκειτο να είναι ένα μη-γεγονός, μια συμβολική χειρονομία ενός εξαντλημένου κινήματος. Και όμως μια τεράστια πορεία διαδήλωσε στους δρόμους του Παρισιού στις 14 Ιουνίου 2016 περνώντας από τις γειτονιές νοτιοδυτικά του Παρισιού από την πλατεία Place d'Italie στο Invalides. Τέσσερις ώρες αφότου ξεκίνησαν οι πρώτοι διαδηλωτές, μπλοκ περίμεναν ακόμα να ξεκινήσουν. Ενώ η CGT ανακοίνωσε 1,2 εκατομμύριο διαδηλωτές, η κυβέρνηση είδε μόνο 120.000 ανθρώπους στους δρόμους και ισχυρίστηκε, κάντοντάς το ζήτημα τιμής, ότι το ποσοστό αυτό είναι το χαμηλότερο που ανακοινώθηκε από τις 31 Μαρτίου. Αλλά πάνω απ' όλα το μόνο μήνυμα από τα μέσα ενημέρωσης και την κυβέρνηση για το γεγονός αυτό αφορούσε «τη βία των ταραχοποιών», μια ντουζίνα σπασμένα παράθυρα και κάποια γκράφιτι στους τοίχους ενός μεγάλου παιδιατρικού νοσοκομείου στο Παρίσι, το οποίο βρισκόταν στη διαδρομή. Όσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, ο Πρωθυπουργός έχει την άποψη ότι φάκελος έχει κλείσει, έχουν μπει οι σφραγίδες στον νόμο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή και η κοινωνική κινητοποίηση πρέπει να εξαφανιστεί αμέσως από τις οθόνες των μέσων ενημέρωσης. Επιπλέον, ο ίδιος απειλεί ακόμα και να απαγορεύσει τις επόμενες διαδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί για την ερχόμενη εβδομάδα.

Και όμως η κινητοποίηση αντέχει. Ήταν το μεγαλύτερο παρισινό γεγονός από την αρχή του κινήματος, πριν από τρεις μήνες, δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο της 31 Μαρτίου. Προφανώς, η διαδήλωση στο Παρίσι ήταν ένα πανεθνικό γεγονός, αλλά και πολλές μεγάλες πόλεις κατέβηκαν στους δρόμους, όπως η Μασσαλία, η Τουλούζη, το Στρασβούργο, η Ρεν και άλλες. Αντίστοιχα, η ατμόσφαιρα που επικρατούσε δεν ήταν ότι πρόκειται για τον τελευταίο γύρο. Επειδή σε αυτό το γεγονός, όπως και σε όλες τις διαδηλώσεις που πργαματοποιούνται εδώ και μερικές εβδομάδες, το χαρακτηριστικό της ψυχικής κατάστασης είναι η αποφασιστικότητα. Ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων προέρχεται από μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, από όλες τις περιοχές, τις περισσότερες φορές μεταφέρονται με πούλμαν από την CGT, αλλά και από την Force Ouvrière ή τη Solidaires.

Η διαδήλωσης και τα συνθήματα της αντανακλούσαν την αποφασιστικότητα του αιτήματος για την απόσυρση του νόμου El Khomri και την απόρριψη της κυβέρνησης του PS. Παρά την καθημερινή προπαγάνδα που διεξάγεται εδώ και μήνες στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο από το PS και όλους τους σχολιαστές και τους λεγόμενους οικονομικούς και κοινωνικούς εμπειρογνώμονες, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παραμένουν ακλόνητοι εναντίον αυτού του νόμου: σε όλες τις έρευνες, μόνο το 30% των ερωτηθέντων υποστηρίζει τη διατήρηση του νομοσχεδίου. Το 70% - και σχεδόν όλοι οι εργαζομένοι- θέλει την απόσυρση του απλά και καθαρά ή τουλάχιστον βαθιές αλλαγές.

Και όμως, το κίνημα δεν έχει ακόμη καταφέρει να αναγκάσει την κυβέρνηση να υποχωρήσει. Επειδή αξακολουθεί να υφίσταται η κατάσταση που υπήρχε από την αρχή του κινήματος. Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει αδύναμη. Η αξιοπιστία της από βδομάδα σε βδομάδα μειώνεται φτάνοντας σχεδόν στο μηδέν. Το ηγετικό δίδυμο Βαλς-Ολάντ παρουσιάζεται με το πρόσωπο των ισχυρών ηγετών, ενός ολοένα και πιο καταπιεστικού κράτους, για να κρύψει την αδυναμία του. Ο πρωθυπουργός κινείται σ' αυτό τον ρυθμό, επαναλαμβάνοντας ακατάπαυστα ότι η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο απέναντι στην τρομοκρατία, ότι η Δημοκρατία πρέπει να προστατευθεί και υπάρχει πλέον υστερία των μέσων ενημέρωσης, ενορχηστρωμένη από την κυβέρνηση, σχετικά με κάθε γεγονός που μπορεί να δεχτεί αυτή την ανάγνωση. Έτσι, το πρωί της 14ης Ιουνίου, μετά τη δολοφονία ενός ζευγαριού αστυνομικών στην περιοχή του Παρισιού, ο Υπουργός Εσωτερικών αποδέχτηκε ένα παλιό αίτημα των αντιδραστικών συνδικάτων της αστυνομίας και της ακροδεξιάς: την άδεια οπλοφορίας των αστυνομικών εκτός υπηρεσίας. Η ζημιά που υπέστη η πρόσοψη του παιδιατρικού νοσοκομείου στις 14 Ιουνίου μετατράπηκε από τον Πρωθυπουργό σε «ένα καταστραμμένο νοσοκομείο», ενώ κανένας διαδηλωτής δεν είχε μπεί στο νοσοκομείο. Αλλά αυτή η κατασκευασμένη από τα μέσα ενημέρωσης εικόνα μιας «απάνθρωπης πράξης» θα χρησιμεύσει για να δικαιολογήσει, ενδεχομένως, την απαγόρευση των μελλοντικών διαδηλώσεων. Με ειρωνικό τρόπο, ο ηγέτης της Force Ouvrière, ο Jean Claude Mailly απάντησε σε αυτή την απειλή, λέγοντας ότι θα πρέπει επίσης να απαγορευτούν τα επόμενα παιχνίδια στο Euro 2016, με αφορμή τις πολλαπλές συγκρούσεις που έχουν προκαλέσει ήδη τουλάχιστον ένα θάνατο και μερικούς σοβαρούς τραυματισμούς. Σεαυτό το γήπεδο του αστυνομικού κράτους και βάζοντας τη χώρα σε πόλεμο, η κυβέρνηση έχει ηττηθεί στο δικό της παιχνίδι και η δεξιά και το Εθνικό Μέτωπο την κατηγορούν τώρα για την αδυναμία της μπροστά στην κοινωνική αναταραχή.

Αυτό το κλίμα κρατικής, κυβερνητικής και αστυνομικής βίας καλλιεργείται στις διαδηλώσεις. Τουλάχιστον 150 διαδηλωτές τραυματίστηκαν στις 14 Ιουνίου, δεκαπέντε χρειάστηκε να μεταφερθούν σε υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης και τουλάχιστον ο ένας είναι σε σοβαρή κατάσταση, χτυπημένος εξ επαφής στην σπονδυλική του στήλη από μία βόμβα δακρυγόνου. Τα Flash-balls [όπλα εκτόξευσης πλαστικών σφαιρών της γαλλικής αστυνομίας], οι πανοπλίες, οι χειροβομβίδες εκτόξευσης πλαστικών σφαιριδίων και τα δακρυγόνα χρησιμοποιήθηκαν για να τραυματίσουν σοβαρά τους διαδηλωτές, για να μην αναφέρουμε τις επιθέσεις εναντίον των πορείων με εντατική χρήση γκλομπς.

Η κυβέρνηση, λοιπόν προσπαθεί να βγει απ' αυτή την κατάσταση μετά τις 14 Ιουνίου αυξάνοντας την ένταση και την αστυνομική βία. Ο στόχος είναι να συντρίψει οριστικά το κοινωνικό κίνημα πριν από το δεύτερο γύρω της συζήτησης του νόμου στην Βουλή στις αρχές Ιουλίου.

Από την πλευρά του κινήματος τα πράγματα εξακολουθούν να είναι αντιφατικά. Το χρονοδιάγραμμα για την ανάληψη δράσης που δίνεται από τον εθνικό διασυνδικαλιστικό συντονισμό [την Intersindicale], έχει πολλά κενά διαστήματα, ιδιαίτερα από τα μέσα Μαΐου, που δεν επιτρέπουν την οικοδόμηση των σχέσεων που απαιτούνται μεταξύ των δυνάμεων για να νικήσουμε την κυβέρνηση. Η αποφασιστικότητα των μαχητικών συνδικαλιστικών ομάδων επέτρεψε τη διατήρηση της δύναμης του κινήματος μέχρι τώρα, αλλά πολλοί τομείς και επιχειρήσεις έχουν προχωρήσει σε απεργίες με ένα αποσπασματικό τρόπο, που επαναλαμβάνεται όταν κάποιος άλλος ξεκινάει.

Η μόνη φορά που η κυβέρνηση βρέθηκε κοντά σε υποχώρηση κατά τις τελευταίες εβδομάδες ήταν στο τέλος του Μαΐου, όταν ο αποκλεισμός των αποθηκών καυσίμων και η απεργία των οδηγών φορτηγών έκλεισε το 30% των πρατηρίων. Η ήττα της κυβέρνησης είναι δυνατή μόνο με τον αποκλεισμό της οικονομικής ζωής της χώρας, τουλάχιστον τόσο δυνατού, ώστε να δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία η κοινωνική και πολιτική απομόνωση της εκτελεστικής εξουσίας θα της επιβάλει να υποχωρήσει.

Αυτό είναι κάτι για το οποίο πολλοί συνδικαλιστές έχουν επίγνωση από την αρχή του κινήματος. Ήταν η βάση του καλέσματος «Μπλοκάρουμε τα πάντα» που απηύθυναν στις 22 Μαρτίου 100 συνδικαλιστές, ουσιαστικά της CGT και της Sud. Ήταν, επίσης, η βάση της κατάστασης των πνευμάτων πολλών συνδικαλιστικών ομάδων οι οποίες, ιδιαίτερα από τα μέσα Μαΐου πολλαπλασίασαν τα μπλόκα και τις απεργίες, όπως αυτές στον τομέα συλλογής και επεξεργασίας οικιακών αποβλήτων σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας. Οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια πετρελαίου κράτησαν αρκετές εβδομάδες, αλλά ο αντίκτυπος της απεργίας τους ανακόπηκε από τη μαζική εισαγωγή των καυσίμων από τους μεγάλους ομίλους. Οι απεργίες στην SNCF και τους πολότους της Air France, με άξονα ειδιαίτερα αιτήματα, δεν μπόρεσαν μετά την 1η Ιουνίου να δημιουργήσουν μια δύναμη συγκρίσιμη με την ένταση των δύο προηγούμενων εβδομάδων. Αυτό κυρίως επειδή στη SNCF, πριν από την ανανέωση της απεργίας που επιβλήθηκε στην CGT από την 1η Ιουνίου και μετά, είχαν γίνει, από το Μάρτιο, αρκετά απομονωμένες 24ωρες ή 48ωρες δράσεις, που εξάντλησαν ένα μέρος της δυναμικής.

Ωστόσο, σε άλλους τομείς, οι εργαζόμενοι στους πυρηνικούς σταθμούς, στα λιμάνια, στην υαλουργία, και στον τομέα αγροτικών τροφήμων έχουν μπει επίσης σε δράση τις τελευταίες εβδομάδες. Η δύναμη αυτού του κινήματος και η σύνθεση των διαδηλώσεων θρυμμάτισαν την εικόνα που δημιουργήθηκε στα χρόνια ενός συνδικαλιστικού κινήματος περιορισμένου στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Εδώ και μερικούς μήνες είναι οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, τις μεταφορές, το εμπόριο και τις υπηρεσίες που στηρίζουν την κινητοποίηση.

Κολλημένη σε μια κατάσταση στην οποία δεν είναι το αφεντικό, η ηγεσία της CGT προσπαθεί να αλλάξει πορεία, ιδιαίτερα από τα μέσα Μαΐου. Παγιδευμένος σε ένα κλοιό ανάμεσα στην δύναμη του κινήματος και το πάγωμα κάθε περιθωρίου διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, ο Philippe Martinez διευθύνει, αλλά δεν θέλει να πιέσει περισσότερο προς την αντιπαράθεση. Έτσι αρνήθηκε ρητά να επωφεληθεί από την διοργάνωση των τελικών του ποδοσφαίρου του Euro 2016, στις 10 Ιουνίου, για να προσπαθήσει να βάλει την κυβέρνηση σε αμυντική θέση, καταγγέλοντας τους συνδικαλιστές οι οποίοι είχαν ενισχύσει την απεργία στις γραμμές μεταφοράς που εξυπηρετούν τα γήπεδα ποδοσφαίρου.

Αντίστοιχα, η Intersyndicale δεν έχει κανένα σχέδιο για να κλιμακωθεί η κινητοποίηση μετά τις 14 Ιούνη. Η επόμενη δράση είναι μόνο μία ημέρα στις 23 Ιουνίου και η Intersyndicale δεν καλεί τόσο στην ενίσχυση των απεργιών, όσο στον πλλαπλασιασμό των υπογραφών της λίστας αιτημάτων. Το διαμερισματικό συνδικάτο της CGT στην Bouches du Rhone, από την πλευρά του, βασίζεται στη δύναμη της 14ης Ιουνίου, με τις 300 εταιρείες του ιδιωτικού τομέα στην περιοχή Marseillaise που απήργησαν εκείνη τη μέρα, για να ξεκινήσει ένα κάλεσμα για 48ωρη απεργία, στις 23-24 Ιουνίου, με την πρόθεση να πιέσει για μια πραγματική επίδειξη δύναμης. Για άλλη μια φορά, τίποτα δεν έχει ακόμη διευθετηθεί σε αυτή την κινητοποίηση η οποία διήρκεσε τέσσερις μήνες, έχοντας αρκετές φορές ανανεώσει τις δυνάμεις της.









elaliberta
  • Blogroll

  • Blog Archive