στην πεντάδα των αντιπολεμικών, αλλά στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου. Ήταν ο Μάικλ Τσιμίνο και ο «Ελαφοκυνηγός» που απέσπασε πέντε Όσκαρ το 1979, ο σκηνοθέτης που έφυγε χτες, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία θανάτου, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη ένα αριστούργημα.
03 Ιουλίου 2016 11:44:03
Ο αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Τσιμίνο, δημιουργός μεταξύ άλλων της ταινίας "Ο Ελαφοκυνηγός" (1978) με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ, βρέθηκε νεκρός στην κατοικία του στο Λος Άντζελες. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών, ανακοίνωσαν χθες το βράδυ συγκλίνουσες πηγές. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε πρώτα από τον διευθυντή του Φεστιβάλ των Καννών Τιερί Φεμό και μετά από την αμερικανική εφημερίδα The New York Times, η οποία επικαλέσθηκε τον Έρικ Βάισμαν, φίλο και πρώην δικηγόρο του σκηνοθέτη. Η αιτία του θανάτου του Μάικλ Τσιμίνο δεν διευκρινίσθηκε αμέσως.
Ποιος ήταν
Ο Μάικλ Τσιμίνο τιμήθηκε το 1979 με το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τον "Ελαφοκυνηγό", μια τρίωρη εποποιία που αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ μέσα από τη ζωή τριών φίλων, η οποία βγήκε στους κινηματογράφους το 1978.
Εκτός από το αγαλματίδιο για την καλύτερη σκηνοθεσία, η ταινία είχε βραβευθεί με άλλα τέσσερα Όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης ταινίας.
Ο Μάκλ Τσιμίνο γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1939 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του ήταν μουσικός εκδότης και η μητέρα του στυλίστρια. Ο ίδιος σπούδασε ζωγραφική στο πανεπιστήμιο του Γέηλ (1961) και αυτό του Νιού Χέιβεν (1963) πριν σκηνοθετήσει διαφημιστικά σποτ για την τηλεόραση.
Το 1971 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες και άρχισε να γράφει σενάρια για ταινίες, όπως οι "Περιπέτεια στο διάστημα" και "Ένα Μάγκνουμ 44 για τον επιθεωρητή Κάλαχαν", πριν σκηνοθετήσει τη "Μεγάλη ληστεία της Μοντάνα" το 1974, με τον Τζεφ Μπρίτζες και τον Κλιντ Ήστγουντ, ο οποίος έκανε και την παραγωγή της ταινίας.
Η μεγάλη επιτυχία ήρθε όμως το 1978 με τον "Ελαφοκυνηγό". Αντίθετα η "Πύλη της Δύσεως" (1980) ήταν μια εμπορική αποτυχία που αποδείχθηκε μοιραία για την United Artist, που είχε επνδύσει πολλά σ' αυτή την ταινία των 3 ωρών και 40 λεπτών.
Ο Τσιμίνο χρειάστηκε να περιμένει πέντε χρόνια πριν επιστρέψει στις επιτυχίες το 1985 με τη "Χρονιά του Δράκου" με θέμα την κινεζική μαφία, αλλά η κοινότητα των Ασιατών τον κατηγόρησε για ρατσισμό.
Ακολούθησαν τρεις εμπορικές αποτυχίες: "Ο Σικελός" (1987), "Ώρες αγωνίας" (1990) και "The Sunchaser", που υπήρξε η τελευταία ολοκληρωμένη ταινία του το 1996.
Η ρώσικη ρουλέτα
Η πιο έντονη σκηνή της ταινίας ήταν αυτή με τη «ρώσικη ρουλέτα». Ο «Μάικλ» Ρόμπερτ Ντενίρο, ο «Νικ» Κρίστοφερ Γουόκεν και ο «Στίβεν»Τζον Σάβατζ είχαν αιχμαλωτιστεί απ’ τους Βιετκόνγκ.
Ένα από τα βασανιστήρια που υπέστησαν ήταν μια παρτίδα της αποκαλούμενης «ρώσικης ρουλέτας». Η δοκιμασία περιελάμβανε ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα. Ο βασανιζόμενος έπρεπε να βάλει την κάννη του όπλου στο κρόταφό του και να πατήσει την σκανδάλη, όταν θα σταματούσε η περιστροφή του μύλου… Αν δεν έβρισκε σφαίρα κέρδιζε. Διαφορετικά τίναζε τα μυαλά του στον αέρα.
Ο Τσιμίνο ήταν αδίστακτος στο γύρισμα. Προσέλαβε επίτηδες Ταϊλανδούς κομπάρσους που δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα τους Αμερικάνους και τους ζήτησε να χαστουκίσουν πραγματικά τους ηθοποιούς.
Στην αρχή δίσταζαν, αλλά γρήγορα συμφιλιώθηκαν με την ιδέα και τα χαστούκια έπεφταν βροχή. Αν και ο Ντενίρο γνώριζε ότι η βία θα ήταν πραγματική, ο Γουόκεν δεν είχε ιδέα και η σοκαρισμένη έκφραση που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του ήταν αυθόρμητη. Ο Ντενίρο ζήτησε να υπάρχει και μία αληθινή σφαίρα στο πιστόλι που χρησιμοποιούσαν για να ενταθεί η αγωνία της σκηνής. Φυσικά, υπήρχε ασφάλεια και ο σκηνοθέτης ήλεγχε πριν από κάθε γύρισμα, ότι η αληθινή σφαίρα δεν ήταν στην επόμενη θαλάμη....
Η σκηνή προκάλεσε αντιδράσεις όταν προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Ο Τσιμίνο κατηγορήθηκε για ρατσισμό, επειδή απεικόνισε του Βιετναμέζους ως αρρωστημένους σαδιστές. Δημοσιογράφοι που είχαν μελετήσει τον πόλεμο του Βιετνάμ τόνισαν ότι ουδέποτε είχε αναφερθεί περιστατικό όπου Αμερικάνοι στρατιώτες αναγκάστηκαν να παίξουν ρώσικη ρουλέτα. Ο Τσιμίνο ισχυρίστηκε ότι το είχε διαβάσει σε έγκυρα άρθρα, αλλά δεν τα παρουσίασε ποτέ. Πάντως, η σκηνή επηρέασε τους θεατές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες θάνατοι, όταν θαυμαστές επιχείρησαν να την αναπαραστήσουν. Παρά τις αντιδράσεις, η ταινία ξεχώρισε ως μία από της καλύτερες της δεκαετίας, αν όχι του αιώνα. Κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Γουόκεν, ενώ ο Ντε Νίρο ήταν υποψήφιος....
