Στην αρχαία Ελλάδα ο Μιλτιάδης ήταν ο νικητής στη μάχη του Μαραθώνα και ο Θεμιστοκλής ήταν ο νικητής στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Σήμερα τους θαυμάζουμε και τους δύο. Γιατί όμως παραβλέπουμε ότι στα χρόνια τους ήταν αδυσώπητοι εχθροί και αντίπαλοι έως θανάτου, ενώ πέθαναν και οι δύο ως προδότες στην ιστορία της εποχής τους; Την ίδια μοίρα είχε και ο Σπαρτιάτης Παυσανίας, ο νικητής της μάχης των Πλαταιών. Στη μάχη των Πλαταιών που χαρακτηρίστηκε η σημαντικότερη κατά των Περσών, γιατί ξεχνούμε σήμερα ότι στο πλευρό των 300.000 Περσών πολέμησαν και 50.000 Έλληνες μηδίσαντες;
Αφήνοντας τη θαυμαστή αρχαία Ελλάδα ας σχολιάσουμε και την νεότερη. Γιατί άραγε τιμούμε σήμερα τον Κολοκοτρώνη, τον Μιαούλη, τον Παπαφλέσσα, τον Μπότσαρη, τον Καραϊσκάκη και πλείστους άλλους ενώ ξέρουμε ότι όλοι τους συμμετείχαν και πρωτοστάτησαν στο να κατασφαχτούν χιλιάδες Έλληνες στον εμφύλιο πόλεμο 1823 – 1825;
Γιατί δηλαδή σήμερα προέχει και γιορτάζεται η επανάσταση του 1821 με τις ηρωικές μορφές της, αφού οι ίδιες ηρωικές μορφές πρωταγωνίστησαν στον μετέπειτα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο; Γιατί ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έμεινε στην ιστορία ως ήρωας για τη συμμετοχή του στο Χάνι της Γραβιάς και όχι γιατί ενώθηκε με τους Τούρκους στον εμφύλιο το 1824 με τον όρο να του δώσουν την αρχηγία των επαρχιών της Εύβοιας, Λιβαδιάς και Θήβας;
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι σήμερα πάρα πολύ απλή: Ο χρόνος πάντα αποκαθιστά σχεδόν στο ακέραιο την ιστορική αλήθεια, δίνοντας έμφαση και αναδεικνύοντας τα ουσιώδη, τα πρωτεύοντα και όχι τα επουσιώδη και δευτερεύοντα!
Σχολιάζονταν λοιπόν και την πρόσφατη ιστορία, αυτή δηλαδή που γράφεται από τους νικητές, ας σταθούμε στην εποποιία της Eθνικής Aντίστασης κατά τα χρόνια της φασιστοναζιστικής κατοχής 1941 – 1944. Ποιες ελληνικές δυνάμεις και ποιοι έλληνες πρωτοστάτησαν σε αυτόν τον αγώνα, χωρίς να τύχουν της μετέπειτα επιβράβευσης; Ανήκει σε αυτές τις δυνάμεις το ΕΑΜ με κυρίαρχη τη μορφή του Άρη Βελουχιώτη;
Κατά πόσο επηρέασε την υστεροφημία τους ο μετέπειτα εμφύλιος πόλεμος, με δεδομένη τη συμμετοχή των παραπάνω στην πλευρά των ηττημένων και το γράψιμο της ιστορίας από τους νικητές; (Παρ’ότι επισήμως ως εμφύλιος χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος 1946 – 1949, ενώ ο Βελουχιώτης σκοτώθηκε το 1945 και το ΕΑΜ αυτοδιαλύθηκε το 1946)
Αφού ως έθνος, ως χώρα, ως λαός γιορτάζουμε και τιμούμε την επανάσταση του 1821 με τους ηρωικούς πρωταγωνιστές της και όχι τον μετέπειτα εμφύλιο 1823 - 1825, γιατί καλούμαστε σήμερα να αγνοήσουμε την Εθνική Αντίσταση του 1941-1944 με τους πρωταγωνιστές της, δηλητηριάζοντάς την με τον μετέπειτα εμφύλιο 1946 - 1949;
Γιατί τα ίδια ιστορικά γεγονότα τα κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί να αφήσουμε να μας κυριεύσει η μικροπρέπεια της πρόσφατης ιστορίας που γράφεται από τον νικητή, ενώ ξέρουμε ότι ο χρόνος θα θάψει τα δευτερεύοντα και θα αναδείξει τα κυρίαρχα, το έπος δηλαδή της Εθνικής Αντίστασης και των ηρωικών μορφών της με πρωτοστάτες το ΕΑΜ και τον Άρη Βελουχιώτη.
Ευτυχώς όσο και αν το θέλουν μερικοί σημερινοί "υπουργοί τηλεβιβλιοπώλες" η ιστορία δεν γράφεται από αυτούς!
