Θύμα σεξουαλικής επίθεσης πριν από μερικές μέρες στην
περιοχή των Εξαρχείων μας έστειλε το ακόλουθο κείμενο, το οποίο
δημοσιεύουμε αυτούσιο. Επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη.
Η γυναίκα δε χρειάζεται να προσέχει, να προσέχουν οι βιαστές!
Εκατό φορές έχω περπατήσει στον ίδιο δρόμο στα Εξάρχεια μεσάνυχτα, νύχτες και πρωινά. Πάντοτε ένιωθα (κι ακόμα το πιστεύω) ότι η Αθήνα είναι η πιο ασφαλής πόλη.
Παρόλα αυτά, οι βιαστές ποτέ δεν κοιμούνται και το προηγούμενο Σάββατο στις 4 τα ξημερώματα συνέβη να συναντήσω έναν...
Με ακολουθούσε με «παπάκι» σε όλη τη διαδρομή Πλαπούτα-Βουλγαροκτόνου. Όταν ξεκίνησα να τρέχω προς το σπίτι μου, με εξέπληξε από πίσω λέγοντας: «Αχά, εδώ μένεις!» και με άρπαξε κατευθείαν από τα γεννητικά μου όργανα.
Τον κλώτσησα τρεις φορές και άρχισα να φωνάζω πολύ δυνατά. Όλα αυτά συνέβησαν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τότε, ξεκίνησε να τρέχει. Είχε ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του, ύψος 1.80, μαύρα γυαλιά, περισσότερο αδύνατος παρά λεπτός, και, με βάση τα κοινωνικά στάνταρ, όμορφος. Δεν υπήρχε κανένας τριγύρω, το κτίριο ήταν ήσυχο και η πόλη κοιμόταν.
Προσωπικά, πίστεψα πως δεν είχα άλλη επιλογή από το να δράσω μόνη μου. Τίποτα δεν ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα. Ακόμα κι αν μπορούσα να τηλεφωνήσω σ’ έναν φίλο ή γείτονα, τι θα μπορούσαν να κάνουν μέσα σ’ ένα λεπτό; Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν και χρειαζόμουν βοήθεια άμεσα.
Σταμάτησα στο τέρμα της Πλαπούτα και τον κοίταξα για δύο δευτερόλεπτα κατευθείαν στα μάτια: μαύρα μαλλιά, ψηλός, γυαλιά, το ίδιο χαμόγελο που θα έβλεπα έπειτα. Έλεγα στον εαυτό μου: «Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να θυμάσαι, ό,τι κι αν ακολουθήσει».
Καθώς βρισκόμουν στο πεζοδρόμιο κι εκείνος στο δρόμο, ήμασταν σε απόσταση, κι έτσι δεν μπορούσε απλώς να έρθει και να μου επιτεθεί. Μετά συνέβη ό,τι περιέγραψα πιο πάνω. Μέσα σ’ ένα λεπτό, ίσως και λιγότερο.
Αυτό που συνειδητοποίησα λίγο αργότερα, ήταν πως, σε κάθε περίπτωση, θα έμενα μόνη με τον δράστη της επίθεσης. Το θύμα δεν έχει πολλές επιλογές όταν βρίσκεται μόνο του σε ένα μοναχικό δρόμο. Το να έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτόν και να του επιτεθείς είναι η μόνη επιλογή.
Το να καλέσω την αστυνομία δεν το συζητούσα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ασφαλής γύρω από την αστυνομία. Επιπλέον, όλοι έχουμε ακούσει για διεστραμμένες σεξουαλικές κακοποιήσεις, βασανιστήρια και σκοτωμούς σε αστυνομικά τμήματα. Το ίδιο το σύστημα δεν αφήνει στο θύμα μιας σεξουαλικής επίθεσης κανένα άλλο τρόπο από το να αντιμετωπίσει τους δράστες το ίδιο. Αυτή είναι η πιο τραγική πλευρά της πραγματικότητας.
Οι βιαστές περπατούν καθημερινά στους ίδιους δρόμους με σένα και με μένα, αγοράζουν ψωμί στον ίδιο φούρνο, πίνουν καφέ στο ίδιο μέρος. Υποστηρίζονται από την κοινωνία και η σιωπή των γειτόνων τους ενδυναμώνει.
Με τσαντίζει πραγματικά αυτές τις μέρες, όταν άνθρωποι μου λένε τι να κάνω: «Πρέπει να μου τηλεφωνήσεις, πρέπει να περιμένεις για βοήθεια, πρέπει να είσαι πιο προσεκτική, πρέπει να μετακομίσεις για λίγο κ.λπ.» Γιατί πρέπει να ζω μέσα στο φόβο; Δεν ακολούθησα κάποιον, ούτε τον άρπαξα από τα γεννητικά του όργανα!
Όχι, δεν πρέπει να προσέχει μια γυναίκα που πάει σπίτι της μόνη τη νύχτα.
Οι βιαστές πρέπει να φοβούνται για τη ζωή τους! Πρέπει να φοβούνται να πατήσουν στους δρόμους μας!
Αν η κοινωνία ούρλιαζε αρκετά δυνατά, οι γυναίκες δε θα χρειαζόταν να φοβούνται να γυρνάνε σπίτι τους όποτε διάολο θέλουν!
Η γυναίκα δε χρειάζεται να προσέχει, να προσέχουν οι βιαστές!
hitandrun
