Το να βλέπεις τον Σεφερλή ντυμένο Δία να μιλάει για την ορθοδοξία δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του βάηραλ έρχεται να εγκαινιάσει με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο τη νέα χρονιά, αγαπητοί φίλοι, μιας και ένα απόσπασμα από την παράσταση «Αγάπη Μόνο» του Μάρκου του Σεφερλή κάνει τον γύρο του facebook με τον ευφάνταστο τίτλο «Συγχαριστήρια στον κ. Μάρκο Σεφερλή για αυτό το σκέτς».
Η σελίδα «Ελληνικές Δραχμές», η οποία προφανώς κερνάει αφειδώς ελληνικές συναισθηματικές δραχμούλες σε ένα καιρό που οι λογαριασμοί έρχονται σε ευρώ, ανέβασε αυτό το σκετσάκι του Μάρκου Σεφερλή, στο οποίο ο κωμικός, ντυμένος Διας και πλαισιωμένος από το Δωδεκάθεο κάνει κήρυγμα και προπαγάνδα υπέρ της Ορθοδοξίας, αραδιάζοντας back to back ιστορικές ανακρίβειες και ρατσιστικές μπαλαφάρες για να ...
ευθυμίσει το κοινό που κάθεται στις πλαστικές καρέκλες του Περοκέ.

Εάν έχετε γερό στομάχι για να δείτε τι γίνεται βάηραλ στην Ελλάδα του 2018 πατήστε το play και μάθετε ότι η ελληνική γλώσσα γαμάει όλες τις άλλες. Ότι εμείς φτιάχναμε παρθενώνες και οι άλλοι εντωμεταξύ έτρωγαν βελανίδια. Ότι οι Γερμανοί το μόνο που έχουν ανακαλύψει είναι το ανθρώπινο σαπούνι. Ότι η εθνοαπελευθερωτική επανάσταση ξεκίνησε στην Αγία Λαύρα και διάφορα τέτοια εθνοφιξιόν.
Kάπου προς το τέλος της παράστασης, μετά από τραγουδάκια, λογοπαίγνια, αγάπη μόνο και τα σχετικά, έρχεται εκείνο το σημείο που ο τραγωδός «σοβαρεύει» και σου λέει το «σημαντικό». Εκείνο το σημείο μετά το ρεφρέν που φεύγει η μουσική και μένουν μόνο τα λόγια. Αυτό είναι το σκετσάκι του Σεφερλή. Και τα λόγια του ευχόμασταν να μην είναι δείγμα του δικού μας μπολιτισμού.

 Ο επικίνδυνος εθνικόπληκτος οχετός του Σεφερλή

Οι λαοί όμως είχαν ανέκαθεν ανάγκη από αρένες με λιοντάρια (δημοφιλέστατο θέαμα στην εποχή του μέσα στις μάζες) για να εκτονώνονται ή δημώδεις κήρυκες που με το πρόσωπό τους και με την φωνή τους μπορούσαν να ταυτιστούν και να εκφραστούν. Έναν τέτοιον  «κήρυκα» στην προκείμενη περίπτωση ενσαρκώνει και ο Σεφερλής – και όχι μόνο αυτός – με όσα, εύστοχα και περίτεχνα, περνάει στο κοινό.
Διαφέρει από την απλή σάτιρα που επιτελεί συχνά, που δεν είναι και απλή δηλαδή αλλά ταλαντούχα και περίτεχνη. Περνάει μια κόκκινη γραμμή. Δεν σατιρίζει ήδη υπάρχουσες στάσεις με χιούμορ και σπιρτάδα, αντιλήψεις, συμπεριφορές ή ανθρώπους και σαν καθρέπτης να φανερώνει τα άσχημα και τα ωραία μιας  κοινωνίας που καταρρέει αξιακά και ηθικά, που υποτιμάει την γυναίκα και εκχυδαΐζει τον έρωτα. Δεν τα βάζει – και με το δίκιο του όταν το κάνει – με την αγιοποίηση του politically correct. 
Παρά γίνεται εκφραστής μιας  λιγδιασμένης, λαϊκίστικης και αδιέξοδης φωνής που έχει πλέον κουράσει και στοιχίσει. Που το μόνο που μπορεί να προστάξει τον κόσμο είναι να γελάει από τους καναπέδες του, ασφαλής μέσα στην ανασφάλεια την πτώση του και να ρίχνει την ευθύνη στους  «ξένους», τους «τοκογλύφους», «τους απολίτιστους» και τους τουρίστες ή τους Αλβανούς – όπως κάνει στο 50 αποχρώσεις του Greece. Ελάχιστα διαφέρει στο τέλος από τους τηλεοπτικούς κράχτες ή  τον γραφικό ραβίνο Μορντεχάι Φριζή που πρόσφατα θέλησε να φυτέψει μια σφαίρα στα «αναρχοκουμούνια του Ρουβίκωνα» ή τον παλαιό τότε Καρατζαφέρη και άλλους  παρόμοιους. Ποιος γελάει τέλος πάντων με όλα αυτά από ευχαρίστηση και όχι από γραφικότητα; Εμένα με αηδιάζει.
Για αυτό, προλαβαίνοντας τους «καλοθελητές», το παρόν δεν πρόκειται για λογοκρισία  που ακυρώνει την ελευθερία του λόγου και βάλει  κατά της σάτιρας. Δεν έχω ανάγκη από κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια οφειλόμενη απάντηση – και όχι μόνο στον Σεφερλή. Αλλά σε μια ολική  νεοελληνική  κραταιά ακόμα αντίληψη, μίγμα ημιμάθειας, αγανάκτησης,  και λαϊκισμού, αλλά και απόρροια μιας χαμένης αξιοπρέπειας, «άρχοντα» χωρίς παιδεία, η οποία για όσο επιζεί θα αποτελεί σκέτο καρκίνωμα για όλη την κοινωνία.
Όσον τώρα αφορά τη σάτιρα, εγώ προτιμώ αυτό που είχε πέι ένας άλλος stand up comedian ο Σίλας Σεραφείμ σε μια συνέντευξη του «Ο σατιρικός πρέπει να είναι πάντα «απέναντι» από το Μαξίµου» αλλά «Το όριο της Σάτιρας είναι η ευστοχία της«.
Εκτός βέβαια αν έχουμε και εμείς βρει την υγειά μας στους κήρυκες. Άλλωστε ό,τι και να λένε, δεν φωνάζουμε εμείς, δεν κουραζόμαστε εμείς, δεν ξελαρυγγιαζόμαστε εμείς. Χειροκροτούμε ή γελάμε, ουρλιάζουμε και σφυρίζουμε, επευφημώντας από κάτω. Όπως και οι σκλάβοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που για μια στιγμή και αυτοί στην αρένα, είχαν το δικαίωμα να μεταμορφώνονται σε «δήμιους» ή «θεούς»  από τις εξέδρες…
Ας επιλέξουμε όμως τι προτιμάμε: «Βουλή» με όλη την ηθική και πνευματική σημασία και ευθύνη της, ή μια «κοινωνική αρένα»;

Πληροφορίες από :

Χρήστος Πρόεδρος , luben.tv/stream/  και  Ραφαήλ Μπελενιώτης , www.katiousa.gr

Categories: