Όπως δήλωσε η επιζήσασα και ακτιβίστρια του σεξουαλικού εμπορίου Rachel Moran, «δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, οποιοδήποτε φεμινιστικό επιχείρημα για την εμπορευματοποίηση των γυναικών».
Θα έπρεπε να είναι προφανές ότι...
ως φεμινίστριες – υποστηρίκτριες ενός κοινωνικού και πολιτικού κινήματος για την απελευθέρωση των γυναικών από την ανδρική καταπίεση – δεν είμαστε στην ίδια πλευρά με τα μέσα ενημέρωσης και τα θεσμικά όργανα που κακοποιούν τις γυναίκες προς απόλαυση των ανδρών. Δεν θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο που το λέμε. Αλλά στις μέρες μας οι φεμινίστριες που επικρίνουν την πορνογραφία έρχονται αντιμέτωπες με μια αρκετά στάνταρ απάντηση: «Γιατί; Τι πρόβλημα έχεις με το σεξ;»
Το γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε αντίλογος σε πορνογραφικό υλικό χαρακτηρίζεται ως αντι-σεξουαλικός πουριτανισμός αποτυπώνει πόσο αποτελεσματική έχει υπάρξει η βιομηχανία της πορνογραφίας στην ευθυγράμμιση του προϊόντος της με τη σεξουαλική απελευθέρωση και όχι με τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Οι πορνογράφοι χρησιμοποιούν εξουσιαστικές συμπεριφορές, βάναυση μεταχείριση και κακοποίηση και τις αποκαλούν σεξ. Η βιομηχανία έχει διεισδύσει τόσο σχολαστικά στις έννοιές μας περί σεξ και σεξουαλικότητας, που ακόμη και ορισμένες αυτοπροσδιοριζόμενες φεμινίστριες αγκαλιάζουν την πορνογραφία ως ενδυνάμωση.
Τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 οι φεμινίστριες του δεύτερου κύματος αντιλήφθηκαν σαφώς την πορνογραφία ως αντικειμενοποίηση και σεξουαλική υποταγή των γυναικών, πηγαίνοντας κόντρα σε νταβατζήδες και πορνογράφους. Μόλις κάποιες δεκαετίες αργότερα οι φιλελεύθερες φεμινίστριες προωθούν την πορνογραφία ως προοδευτική, απελευθερωτική και επιλογή της γυναίκας. Η κριτική ανάλυση της πορνογραφίας στα δημοφιλή φεμινιστικά μέσα ενημέρωσης περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στο «έι, ό,τι σου κάνει κέφι», με τις γυναίκες να ενθαρρύνονται να ενσωματώσουν την πορνογραφία στις ερωτικές τους σχέσεις και να παινεύουν τον εαυτό τους που είναι τόσο κουλ και ανοιχτόμυαλες.
Αυτό όμως που απουσιάζει ιδιαίτερα είναι μια ουσιαστική ανάλυση των επιπτώσεων της πορνογραφίας στις γυναίκες στο σύνολό τους και του τρόπου με τον οποίο οι γυναίκες πλήττονται τόσο στην παραγωγή όσο και στην κατανάλωση της πορνογραφίας – για παράδειγμα, τί ακριβώς σημαίνει αυτό για τις γυναίκες συνολικά όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις, τις δυνατότητές τους και την επίτευξη της έμφυλης ισότητας, όταν η κυρίαρχη μορφή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης μας απεικονίζει ως ένα απλό σύνολο από τρύπες που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι άντρες;
Αυτό υποτίθεται ότι αποτελεί πρόοδο;
Είναι αδύνατο να σκεφτεί κανείς τις πραγματικότητες της πορνογραφίας και να συμπεράνει ότι προωθεί τη θέση των γυναικών. Η μέινστριμ πορνογραφία κυριαρχείται από πράξεις σεξουαλικής βίας, κυρίως από άνδρες ενάντια σε γυναίκες. Οι βασικές σεξουαλικές πράξεις στην πορνογραφία περιλαμβάνουν τσιμπούκια μέχρι σημείου που η γυναίκα πνίγεται, ετεροφυλόφιλο πρωκτικό σεξ, εκσπερμάτιση στο πρόσωπο και το στήθος των γυναικών και πολλαπλές διεισδύσεις. Οι γυναίκες αποκαλούνται στοργικά σκύλες, πόρνες, τσούλες και «χυσοδοχεία» από άντρες που βιάζουν το σώμα τους για την απόλαυση άλλων ανδρών που το βλέπουν από το σπίτι τους.
Η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες υπάρχουν για σεξουαλική χρήση από τους άνδρες, ότι δεν τρέχει τίποτα να αντιμετωπίζονται σαν τσούλες, να υποτιμώνται και να κακοποιούνται και ότι τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες βρίσκουν ευχαρίστηση στη σεξουαλική υποτίμηση των γυναικών. Ποια πιθανή δικαιολογία μπορεί να υπάρξει για αυτού του είδους τη μεταχείριση των γυναικών;
Οι υπερασπιστές της πορνογραφίας υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες επιλέγουν να συμμετάσχουν σε ταινίες σεξουαλικής κακοποίησης που είναι η πορνογραφία και, επομένως, εφόσον οι ίδιες συναινέσουν σε αυτή τη σεξουαλική βία ή αν πληρωθούν για αυτήν, δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί σεξουαλική βία. Υπό αυτούς τους όρους οι άνδρες μπορούν να συνεχίσουν να επωφελούνται ή να διεγείρονται σεξουαλικά από τη σεξουαλικοποίηση της κακοποίησης και της ταπείνωσης των γυναικών χωρίς να χρειάζεται να νιώθουν αηδία για αυτό. Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας Robert Jensen στο «Τέλος της Πατριαρχίας», η υπεράσπιση της «επιλογής» επιτρέπει στους άνδρες και σε μερικές γυναίκες να αποφεύγουν να θέτουν οποιαδήποτε άβολα ερωτήματα στον εαυτό τους «εκτροχιάζοντας κάθε κάλεσμα για κριτική σκέψη σχετικά με τη χρήση της πορνογραφίας».
Ωστόσο, ακόμη και οι έννοιες της επιλογής και της συγκατάθεσης (αν υπάρχουν κατά τρόπο ουσιαστικό) δεν καθιστούν την κριτική ανάλυση περιττή ως διά μαγείας. Δεν μετασχηματίζουν μια βιομηχανία που βασίζεται στον ανθρώπινο πόνο σε μια ηθική επιχείρηση. Πρέπει άραγε να δεχτούμε το επιχείρημα ότι η εκμετάλλευση σε εργοστάσια δεν αποτελεί θέμα, επειδή κάποιοι άνθρωποι με πολύ περιορισμένες επιλογές «επιλέγουν» να δουλέψουν σε αυτά; Ή ότι ο θεσμός της δουλείας είναι κάτι καλό, επειδή δεν ένιωθαν όλοι οι σκλάβοι εκμεταλλευόμενοι; Ότι υπάρχουν γυναίκες που απλά αξίζουν ή επιλέγουν να βιαστούν;
Ο σκόπιμος συγκερασμός της πορνογραφίας με τη σεξουαλική απελευθέρωση επιτρέπει σε όσους/ες την χρησιμοποιούν ή επωφελούνται από αυτήν να φιμώσουν τις αντιτιθέμενες φωνές. Αν η πορνογραφία αντιπροσωπεύει τη σεξουαλική ελευθερία, τότε η αντίθετη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ως επιχείρημα για τη σεξουαλική καταστολή. Οι φιλελεύθερες φεμινίστριες που υποστηρίζουν την πορνογραφία έχουν χάψει αυτό το ψέμα, συγχέοντας τη σεξουαλική απελευθέρωση με την απελευθέρωση των γυναικών Όπως επεσήμανε η Sheila Jeffreys, η πλήρης σεξουαλική ελευθερία των ανδρών να κυριαρχούν και να κακοποιούν τις γυναίκες με το πρόσχημα του «σεξ» δεν είναι απελευθερωτικό για τις γυναίκες.
Σε οποιοδήποτε άλλο μέσο, το βίαιο, σεξιστικό και ρατσιστικό περιεχόμενο που είναι χαρακτηριστικό της μέινστριμ πορνογραφίας θα δικαιολογούσε την οργή, αλλά στην πορνογραφία ένα τέτοιο περιεχόμενο έχει το ελεύθερο διότι οποιαδήποτε εξέταση ή ανάλυση σεξουαλικών πρακτικών εξομοιώνεται με καταστολή. Οι γυναίκες που μιλάνε για την πραγματικότητα της πορνογραφίας χλευάζονται ανοιχτά και λοιδορούνται από φιλελεύθερες φεμινίστριες που κάνουν άθελά τους τη δουλειά των πορνογράφων για αυτούς. Το έχω δει να συμβαίνει αμέτρητες φορές και έχω υπάρξει κιόλας σε αυτή τη θέση. Αν και είναι αποκαρδιωτικό, δεν μπορώ να πω ότι με εκπλήσσει ιδιαίτερα όταν οι άνδρες υπερασπίζονται την πορνογραφία. Αλλά όταν το κάνουν οι γυναίκες, οι «θετικές στο σεξ» φεμινίστριες που μας λένε ότι «χρειαζόμαστε μόνο ένα καλό ****», τότε πραγματικά πονάει η ψυχή μου.
Η Andrea Dworkin έχει να πει κάποια επικριτικά λόγια για αυτές τις γυναίκες:
«Όποιες κι αν είναι, ό, τι κι αν νομίζουν ότι κάνουν, το αξιοσημείωτο είναι ότι αγνοούν όσες γυναίκες έχουν κακοποιηθεί, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τους νταβατζήδες που ασκούν αυτήν την κακοποίηση. Είναι συνεργάτιδες, όχι φεμινίστριες …
Ασφαλώς η ελευθερία των γυναικών πρέπει να σημαίνει περισσότερα για εμάς από ότι η ελευθερία των νταβατζήδων».
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην Huffington Post και μπορείτε να το βρείτε πιο κάτω
μετάφραση: Λίνα Φιλοπούλου
There's Nothing 'Feminist' About Defending Pornography
This should be a no-brainer, that as feminists - supporters of a social and political movement to liberate women from male oppression - we're not on board with media and institutions that brutalise women for the enjoyment of men. It shouldn't be super controversial to say this. But these days, feminists who are critical of pornography are met with a fairly standard response: "Why? What's your problem with sex?"
An article in Cosmopolitan magazine promoting anal sex to women (Image supplied by author).
It's impossible to consider the realities of porn and conclude it advances the status of women. Mainstream pornography is dominated by acts of sexual violence, primarily by men against women. Staple sex acts in pornography include fellatio inducing gagging, heterosexual anal sex, ejaculation on women's faces and breasts and multiple penetrations. Women are lovingly referred to as bitches, whores, sluts and 'cumdumpsters' by men who violate their bodies for the enjoyment of men watching at home.
Pornography says that women exist for men's sexual use, that it's okay for women to be treated like sluts, to be degraded and abused, and that both men and women find pleasure in the sexual degradation of women. What possible justification can there be for this treatment of women?
Defenders of pornography assert that women choose to participate in the filmed sexual abuse that is pornography, and therefore, if women consent to sexual violence, or are paid for it, it can no longer be acknowledged as sexual violence. On these terms, men can continue to profit from or find sexual excitement in the sexualised abuse and humiliation of women without having to feel icky about it. As Robert Jensen argues in The End of Patriarchy, the 'choice' defence allows men and some women to avoid asking any uncomfortable questions of themselves, "derail[ing] any call for critical self-reflection about their use of pornography."
However, even concepts of choice and consent (if they exist in a significant way) do not magically render critical analysis unnecessary. They do not transform an industry built on human suffering into an ethical enterprise. Should we accept the argument that exploitation in sweatshops is a non-issue because some people with very limited options 'choose' to work in them? Or that the institution of slavery has merit because not all slaves felt exploited? That there are women who simply deserve or choose to be raped?
The deliberate conflation of pornography with sexual liberation allows those who use or profit from pornography to silence dissenting voices. If pornography represents sexual freedom, then opposition must be regarded as an argument for sexual repression. Liberal feminists who support pornography have bought into this lie, confusing sexual liberation with female liberation. As Sheila Jeffreys pointed out, complete sexual freedom for men to dominate and abuse women under the guise of 'sex' has not been liberating for women.
In any other medium, violent, sexist and racist content that is typical of mainstream pornography would warrant outrage, but in pornography, such content gets a free pass because any examination or analysis of sexual practices is equated with repression. Women who do speak about the realities of pornography are openly mocked and derided by liberal feminists who are unwittingly doing the work of pornographers for them. I've witnessed it countless times, and been on the receiving end of it myself. While it's disheartening, I can't say I'm overly surprised when it's men defending pornography. But when it's women, 'sex positive' feminists who tell us we "just need a good ****", it's soul destroying.
Andrea Dworkin had some strong words for these women:
"Whoever they are, whatever they think they are doing, the outstanding fact about them is that they are ignoring the women who have been hurt in order to help the pimps who do the hurting. They are collaborators, not feminists...
"Surely the freedom of women must mean more to us than the freedom of pimps."
