Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

Όταν έχασα το πλοίο που σκοτώθηκαν 500 άνθρωποι

Posted by ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗ Κυριακή, Αυγούστου 12, 2018
7 Αυγούστου 1991. Η ημερομηνία αυτή είναι χαραγμένη στην ψυχή χιλιάδων Αλβανών μεταναστών που ζούνε στην Ιταλία και άλλων που δεν κατάφεραν να περάσουν απέναντι. Είναι η δεύτερη φορά που...
οι Αλβανοί κάνουν ντου στο λιμάνι του Δυρραχίου. Η πρώτη έγινε τον Μάρτη του 1991 λίγες μέρες μετά την πτώση του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα (Φλεβάρη έπεσε το καθεστώς).

Όπως και το Μάρτη έτσι και τον Αύγουστο, κυκλοφορούσαν φήμες οτι θα ανοίξει το λιμάνι. Στόμα με στόμα η φήμη αυτή έφτασε σε πολλά μέρη της κεντρικής Αλβανίας και κάποια μέρη της Νότιας και  Βόρειας Αλβανίας.


Τότε ήμουν 16 στα 17 μου. Έναν χρόνο πριν έρθω Ελλάδα.

Μαζί με άλλα παιδιά έφυγα από το χωριό (κρυφά από τους γονείς μου γιατί ο πατέρας μου δεν με άφηνε να φύγω) και βγήκαμε στο κεντρικό εθνικό δίκτυο. Ήταν περίπου 1 η ώρα το μεσημέρι. Τότε δεν είχαμε εθνική οδό πάρα μονάχα το εθνικό δίκτυο που μοιάζει με επαρχιακή οδό σήμερα. (Εδώ να ευχαριστήσουμε τον Νάνο και τον Μπείισα που δανείστηκαν και φτιάχνουν εθνικές οδούς.)

Όταν φτάσαμε στο κεντρικό δίκτυο βρήκαμε και άλλα παιδιά,  είτε από το χωριό μου είτε από το διπλανό  χωριό που ήταν ένα βήμα από το εθνικό δίκτυο.

Κάναμε οτοστόπ  αλλά τα αυτοκίνητα δεν σταματούσαν (τότε μόνο φορτηγά η μίνι φορτηγά είχαμε. ΙΧ μόνο τα στελέχη του κόμματος είχανε).

Με πολλές προσπάθειες πετώντας πέτρες στα φορτηγά καταφέραμε να σταματήσουμε ένα. Ήταν ένα από εκείνα τα φορτηγά που κουβαλάνε μακριά φορτία και δεν έχουν προστατευτικά στα πλάγια. Κρατιόμασταν ο ένας πίσω από τον άλλον αφού οι μπροστινοί κρατιόντουσαν στην οροφή της καμπίνας.

Όπως πηγαίναμε σταματούσαμε στο δρόμο και παίρναμε και άλλους και έτσι γέμισε η καρότσα. Από εκείνο το χωριό, το Δυρράχιο απέχει λιγότερα από 30 χιλιόμετρα.

Λίγο πριν από το Δυρράχιο στην είσοδο μιας κωμόπολης (Γκολεμ) τα ΜΑΤ είχανε κλείσει το δρόμο και χτυπούσαν τον κόσμο.

Τρέξαμε οι περισσότεροι και βγήκαμε στις γραμμές του τρένου που ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα . Επειδή ήμασταν πολλά άτομα, την ώρα που μας την πέσανε τα ΜΑΤ, έχασα την παρέα μου. Μέσα από  τις γραμμές φτάσαμε στο λιμάνι. Όταν έφτασα στο λιμάνι αντίκρισα μια εικόνα που με έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου.

Τότε οι αρχές έκαναν λόγο για 100.000 ψυχές στο λιμάνι.

Όταν έφτασα εγώ, το διάσημο πλοίο Vlora μόλις είχε αρχίσει να απομακρύνετε από το λιμάνι. Ήταν περίπου στα 10 μέτρα και απομακρυνόταν σιγά σιγά με δεκάδες άτομα να πέφτουν στην θάλασσα και να σκαρφαλώνουν από σχοινιά που κρεμόντουσαν από τις δυο πλευρές του πλοίου. Επειδή δεν ξέρω καλά κολύμπι φοβόμουν να πέσω στο νερό γιατί δεν ήξερα αν θα προλάβω να πιαστώ από την σχοινί.

Όσο το πλοίο απομακρυνόταν, χανόντουσαν και οι ελπίδες για τον παράδεισο. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ωραίο ηλιοβασίλεμα, με το πλοίο να χάνεται από τα μάτια μου.

Τα μεσάνυχτα έφτασα σπίτι μου και μόλις μπαίνω μέσα, πετάγεται η μάνα μου, ο πατέρας σου που είναι; Τι; Ο πατέρας σου που είναι; Δεν τον είδες;

Μέσα μου είπα  «ωχ γλίτωσα τις σφαλιάρες» αφού θα μου έριχνε επειδή είχα κάνει προσπάθεια να φύγω. Ο πατέρας μου είχε φύγει από το πρωί χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.

Κάποιοι από την παρέα μου είχαν δει τον πατέρα μου και του είχαν πει ότι με είχαν δει στο λιμάνι.

Ο πατέρας μου με έψαχνε στο πλοίο το μισογεμάτο με ζάχαρη που είχε έρθει από την Κούβα και τις 10.000 ψυχές που κατάφεραν να περάσουν απέναντι. Ένα γεγονός που θυμίζει ότι χάσανε τη ζωή τους 500 Αλβανοί, είτε επειδή  πνίγηκαν, είτε  γιατί τους σκότωσαν κάποιοι επειδή δεν τους άρεσαν οι φάτσες τους, είτε γιατί κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους εκεί.

Τις λεπτομέρειες τις αναφέρω στο βιβλίο μου «Εγώ ο λαθρομετανάστης».












tvxs

  • Blogroll

  • Blog Archive