Η πρωτοφανής ανταπόκριση από πλευράς του πολίτη στο ζήτημα των διοδίων δεν θα πρέπει να αποδοθεί μόνο στην δεδομένη οικονομική συγκυρία. Αυτοί που δεν εθελοτυφλούν και δεν διακατέχονται από «σύνδρομα στρουθοκαμηλισμού» ήταν πεπεισμένοι πως μια τέτοια κοινωνική αντίδραση ήταν αναμενόμενη. Ας προσπαθήσω να δικαιολογήσω την παραπάνω φράση, που ενδεχομένως να φανεί υπερβολική σε μερικούς:
Τα αστικά κόμματα που υποτίθεται πως ο λαός ψήφισε για να πράξουν το αυτονόητο, να αναδείξουν δηλαδή τα προβλήματα μας (είτε αυτά λέγονται «ανεργία», είτε «εκπαιδευτικό έλλειμμα», είτε «δημόσια και δωρεάν υγεία», είτε «ασφαλιστική μεταρρύθμιση», κλπ) και εντέλει να τα λύσουν όχι χρησιμοποιώντας ημίμετρα με ημερομηνία λήξης τετραετίας, αλλά με υπευθυνότητα και προγραμματισμό σιωπούν και στέκονται αμήχανα και δέσμια των μεγαλοσυμφερόντων και των 10-50-100 προυχόντων . Αυτών που ως μόνο στόχο έχουν τη συσσώρευση πλούτου (αλήθεια πόσου πλούτου ακόμα;) και την εδραίωση τους στη κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, ακόμα κι αν αυτό επιτυγχάνεται με την ιδεολογική μας συρρίκνωση, τον κοινωνικό εξευτελισμό μας και ασφαλώς τον οικονομικό μας αφανισμό.
Ο απλός πολίτης έχει αρχίσει να ξυπνάει από τον λήθαργο που εδώ και καιρό βρισκόταν. Απαιτεί να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να βρει ο ίδιος τις λύσεις που θα τον βγάλουν από το αδιέξοδο. Ψάχνει εναλλακτικούς τρόπους ενημέρωσης, σχηματίζει μόνος του την κοινωνική του συνείδηση, οργανώνεται με αυτούς που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα καθημερινά. Στην ουσία αποδοκιμάζει επί του πρακτέου τις ίδιες τις κοινωνικές δομές που του έχουν επιβληθεί και που έχει διαταχθεί να υπηρετεί πιστά τόσα χρόνια.
Έτυχε ένα από τα πρώτα «σκαλοπάτια» που καλείται να ανέβει να είναι τα διόδια. Ο αγώνας όμως δεν σταματάει εδώ. Ο δρόμος είναι μακρύς και σίγουρα ανηφορικός.

Categories: