Από τη σκοπιά του εισπράκτορα
Μας στάλθηκε το ακόλουθο κείμενο:
Έχω την εμπειρία σχετικά πρόσφατα να έχω εργαστεί για λίγο διάστημα ως εισπράκτορας διοδίων, στην Εθνική οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά και να σχηματίσω μία σφαιρική άποψη γύρω από την υπόθεση των διοδίων. Στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω κάποιες από τις εμπειρίες μου και με επιχειρήματα θα υποστηρίξω την άποψη μου, πως τα διόδια αποτελούν μία μορφή αρπαχτής ιδιωτικών συμφερόντων, εις βάρος του Ελληνικού λαού, που δεν προσφέρουν τίποτα στο κοινωνικό σύνολο και απαξιώνουν την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Ας ξεκινήσουμε σχετικά με το πώς πήγα εκεί. Μία αγγελία τοπικής εφημερίδας ήταν η αφορμή. Ζητούσαν εισπράκτορες διοδίων με τυπικά προσόντα που εγώ είχα, για πενθήμερες οκτάωρες βάρδιες και με το φάντασμα της ανεργίας να απειλεί, απέστειλα με mail το βιογραφικό μου. Φάνταζε σαν την ιδανική περίπτωση μέσα στην εργασιακή ξηρασία που μαστίζει την περιοχή μου, παρότι γνώριζα εκ των προτέρων αν με παίρνανε, πως θα διένυα για να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά μου περίπου 100χλμ ημερησίως με έξοδα δικά μου. Ενδεικτικά χρειαζόμουν ένα ρεζερβουάρ ανά 4 ημέρες περίπου χώρια τη φθορά του αυτοκινήτου γιατί συγκοινωνία δεν εξυπηρετούσε. Για αρκετές ημέρες δεν είχα καμία ανταπόκριση, σε βαθμό που έπαψα να ελπίζω, ώσπου μια ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν από τα κεντρικά και με καλούσαν για συμμετοχή σε ένα τεστ δεξιοτήτων, τεστ που εστίαζε στο πόσο καλή «μηχανή» υπολογισμού και ταχύτητας είσαι. Εκείνο που δεν εξέταζαν όμως ήταν για πόση ώρα συνεχόμενα θα μπορούσες να διατηρείς μία στάνταρ απόδοση. Όλος χαρά, πήρα το τρένο και ταξίδεψα 165χλμ τη συμφωνημένη ώρα και μέρα για να συμμετέχω στη διαδικασία.
Πράγματι έτσι κι έγινε και ύστερα από μερικές μέρες μου τηλεφωνούν για να περάσω από συνέντευξη, αφού όπως μου ανακοίνωσαν είχα επιτύχει στη διαδικασία. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με τον τομεάρχη και τα πράγματα έμοιαζαν ιδανικά. Εν ολίγοις με ειδοποίησαν πως προσλαμβάνομαι και ξεκινάω να εργάζομαι άμεσα. Δεν μου άρεσε το γεγονός πως ενώ πήγα εκεί μετά από δική τους πρόσκληση με έβαλαν και πλήρωσα τα διόδια κανονικά. Είχαν σύστημα, οι εργαζόμενοι να πληρώνουν καθημερινά διελεύσεις για να πάνε στη δουλειά τους, χρήματα που τα επέστρεφαν, πάντα όμως καθυστερημένα, πολλές φορές και ύστερα από 2+ μήνες. Επιπλέον σε άλλη εταιρεία ανήκαν τα διόδια και άλλη εταιρεία με προσέλαβε. Στην ουσία ήμουν ενοικιαζόμενος εργαζόμενος και αυτό γινόταν για να μη μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν κάποιας μορφής υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους για αυτό μοίραζαν τους εργαζόμενους. Η πρόσληψη μου ήταν σύμβαση πεντάμηνης διάρκειας με προοπτική ανανέωσης και ο μισθός μία κοροϊδία και μισή για τα χρήματα που τους βγάζαμε και για τις αντιξοότητες του αντικειμένου. Στα συν πως ήταν τακτικοί στη πληρωμή.
Μου έδωσαν ένα βιβλίο με κανονισμούς που έπρεπε να το μάθω σε 24 ώρες. Ίσως νόμιζαν πως είμαι «παιδί θαύμα». Από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν, ήταν πως η εταιρεία έχει γραφείο τύπου και δεν πρέπει να απαντήσω σε καμία ερώτηση δημοσιογράφου και αν ποτέ έρθουν δημοσιογράφοι και με ρωτήσουν οτιδήποτε, τους παραπέμπω εκεί. Εδώ να σας θυμίσω πως στο πρόσφατο συμβάν με τα Τέμπη που έκοψε την Ελλάδα στα δυο, το γραφείο τύπου εταιρίας διοδίων ανακοίνωσε πόρισμα πως για το συμβάν «φταίει ο Θεός». Όλο αυτό το αναφέρω και ας μη με αφορά άμεσα απλώς για να σας δείξω πως σκέφτονται. Πληρώνουμε δημοσιογράφους για να φτιάχνουν την εικόνα μας προς τα έξω και να «διυλίζουν» οποιαδήποτε πληροφορία μας αφορά.
Το εργασιακό περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο και αντικατοπτρίζει την ανθρωποφαγία που υπάρχει στην κοινωνία μας. Υπήρχαν «αγαπημένοι» εργαζόμενοι που ζούσαν σε έναν μικρόκοσμο και νόμιζαν πως έκαναν το ποιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, ενώ συνέχεια δημιουργούσαν προβλήματα στους υπόλοιπους με συμπεριφορές υπονόμευσης. Σε αντάλλαγμα τύχαιναν της καλύτερης μεταχείρισης από τη διοίκηση, πολλές φορές εις βάρος των υπολοίπων. Ενδεικτικά στο σταθμό των διοδίων ήταν εργαζόμενοι από δυο νομούς, η άνοδος στην ιεραρχία όμως είχε ξεκάθαρη προτίμηση αφού περιελάμβανε εργαζόμενους μόνον από τον έναν νομό. Οι υπόλοιποι φαίνεται ήταν εκτός «προτιμήσεων».
Οι άδειες δίνονταν επιλεκτικά και αν δεν ήσουν μέλος της κλίκας, σου έδιναν άδεια υποχρεωτικά όποτε ήθελαν. Αξίζει να σημειώσω πως το πενθήμερο έγινε οκταήμερο και το οκτάωρο μόνον οκτάωρο δεν ήταν αφού η εταιρεία δεν είχε όλα τα εφόδια για να μπορείς να παραδώσεις την είσπραξη σου, δημιουργώντας έναν άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα στους υπαλλήλους σχετικά με το ποιος θα μπει πρώτος στην αίθουσα καταμέτρησης. Οι επόπτες προϊστάμενοι ήταν γεμάτοι ειρωνεία και αγένεια, ενώ μετέφεραν μέρος των ευθυνών τους στους υφιστάμενους τους. Παράλληλα δημιουργούσαν προβλήματα και δυσκολίες στη συνεργασία, ενώ με τις ασάφειες τους δημιουργούσαν προστριβές με το κοινό και παρεμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία της εργασίας. Τέλος θέλω να πω πως το τι εισέπνεες κάθε μέρα από το καυσαέριο όταν ήσουν στο κουβούκλιο δεν περιγράφεται. Τα ρούχα και τα πνευμόνια γίνονταν μαύρα στην κυριολεξία.
Για να είμαι σωστός πρέπει να αναφέρω πως υπήρχαν και εξαιρέσεις με επόπτες που έκαναν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, όπως και συνάδερφοι που πραγματικά ήταν ακέραιοι χαρακτήρες και είχα την τύχη να γνωρίσω. Θα ήθελα να τους ευχηθώ ολόψυχα να βρουν κάτι καλύτερο και να γλιτώσουν από εκεί, ενώ για τους περισσότερους επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών αξίζει να αναφέρω πως είμαι εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά τους και τον επαγγελματισμό τους. Μελανό σημείο αποτελεί η παιδεία κάποιων οδηγών, που θέλοντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους για το ότι πλήρωναν διόδια, μετέτρεπαν με τη συμπεριφορά τους σε εξιλαστήρια θύματα τους απλούς εισπράκτορες και η δυσαρέσκεια τους αυτή δεν έφτανε ποτέ στους πραγματικούς αποδέκτες αντίθετα πλήγωνε παιδιά των 700 ευρώ.
