"Το κίνημα για ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση δεν είναι μόδα, αλλά στοιχειώδης αντίδραση ενάντια σε μια από τις πολλές μορφές κοροϊδίας κι εκμετάλλευσης."
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
'Ενας αγγλονιγηριανός συγγραφέας, ο Μπεν Όκρι, περιγράφει σε ένα μυθιστόρημά του (Επικίνδυνη αγάπη, 1996) την περιπέτεια της μετάβασης ενός νέου υπαλληλάκου από μια παραγκούπολη στην περιφέρεια του Λάγος μέχρι το κέντρο της πόλης, όπου εργάζεται. Χαράματα και τριακόσιοι άνθρωποι στην αφετηρία πολιορκούν ένα λεωφορείο, αλλά από αυτούς μόνο καμιά ογδονταριά θα καταφέρουν να μπουν. Είναι τόσο σφοδρή η μάχη για την επιβίβαση, που ο νέος καταφέρνει τελικά να μπει αλλά με απώλεια τα κουμπιά του πουκάμισού του, καθώς άλλοι απελπισμένοι επίδοξοι επιβάτες, στην προσπάθειά τους να μη μείνουν απ’ έξω, είχαν γαντζωθεί από το ύφασμα.
Ο νέος αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Να πάει στο γραφείο κουρελής ή να αλλάξει πουκάμισο και να πάρει το επόμενο λεωφορείο; Διαλέγει την πρώτη λύση και, όταν φτάνει, τον κατσαδιάζουν άγρια – δεν θυμάμαι αν τον απολύουν.
Αυτά συμβαίνουν στον Τρίτο Κόσμο, όχι στην Ελλάδα του 2010. Εδώ η διαδρομή Πειραιάς - Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μιάμιση ώρα ενώ, στις ώρες της αιχμής, ο συνωστισμός στους σταθμούς μετεπιβίβασης θυμίζει Νιγηρία. Μαζοχιστής είναι ή γίνεται όποιος ταξιδεύει με τρένο στην Πελοπόννησο, ενώ δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το αίμα που τακτικά ποτίζει το τμήμα της εθνικής οδού Κόρινθος - Πάτρα, όπου συχνά η κυκλοφορία διεξάγεται σε μία μόνο λωρίδα.
Και όμως, η εταιρεία που έχει την εκμετάλλευση του τμήματος της Eθνικής Oδού από την Ελευσίνα έως την Πάτρα ζητά, με αγωγή της, 1.500 ευρώ, πρόστιμο για ηθική βλάβη, από 25 οδηγούς που αρνήθηκαν να πληρώσουν διόδια! Πώς γίνεται να πληρώνεις χρήματα για το δικαίωμα διέλευσης από ένα σφαγείο; Δεν είναι θέμα «ποιότητας ζωής» ή απλώς «καθημερινότητας», αλλά ζωής ή θανάτου.
Το κίνημα για ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση δεν είναι μόδα, αλλά στοιχειώδης αντίδραση ενάντια σε μια από τις πολλές μορφές κοροϊδίας κι εκμετάλλευσης. Το κακό είναι, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα κινήματα, ότι κυλά στη δική του μοναχική κοίτη και δεν έχει –μέχρι στιγμής– γίνει οργανικό κομμάτι ενός μεγάλου ποταμού. Χύνεται και αυτό στη μεγάλη θάλασσα, όπως και άλλα ρυάκια της δίκαιης λαϊκής οργής, προτού προλάβει να συνενωθεί μαζί τους.
πηγή: ΠΡΙΝ
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
'Ενας αγγλονιγηριανός συγγραφέας, ο Μπεν Όκρι, περιγράφει σε ένα μυθιστόρημά του (Επικίνδυνη αγάπη, 1996) την περιπέτεια της μετάβασης ενός νέου υπαλληλάκου από μια παραγκούπολη στην περιφέρεια του Λάγος μέχρι το κέντρο της πόλης, όπου εργάζεται. Χαράματα και τριακόσιοι άνθρωποι στην αφετηρία πολιορκούν ένα λεωφορείο, αλλά από αυτούς μόνο καμιά ογδονταριά θα καταφέρουν να μπουν. Είναι τόσο σφοδρή η μάχη για την επιβίβαση, που ο νέος καταφέρνει τελικά να μπει αλλά με απώλεια τα κουμπιά του πουκάμισού του, καθώς άλλοι απελπισμένοι επίδοξοι επιβάτες, στην προσπάθειά τους να μη μείνουν απ’ έξω, είχαν γαντζωθεί από το ύφασμα.
Ο νέος αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Να πάει στο γραφείο κουρελής ή να αλλάξει πουκάμισο και να πάρει το επόμενο λεωφορείο; Διαλέγει την πρώτη λύση και, όταν φτάνει, τον κατσαδιάζουν άγρια – δεν θυμάμαι αν τον απολύουν.
Αυτά συμβαίνουν στον Τρίτο Κόσμο, όχι στην Ελλάδα του 2010. Εδώ η διαδρομή Πειραιάς - Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μιάμιση ώρα ενώ, στις ώρες της αιχμής, ο συνωστισμός στους σταθμούς μετεπιβίβασης θυμίζει Νιγηρία. Μαζοχιστής είναι ή γίνεται όποιος ταξιδεύει με τρένο στην Πελοπόννησο, ενώ δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το αίμα που τακτικά ποτίζει το τμήμα της εθνικής οδού Κόρινθος - Πάτρα, όπου συχνά η κυκλοφορία διεξάγεται σε μία μόνο λωρίδα.
Και όμως, η εταιρεία που έχει την εκμετάλλευση του τμήματος της Eθνικής Oδού από την Ελευσίνα έως την Πάτρα ζητά, με αγωγή της, 1.500 ευρώ, πρόστιμο για ηθική βλάβη, από 25 οδηγούς που αρνήθηκαν να πληρώσουν διόδια! Πώς γίνεται να πληρώνεις χρήματα για το δικαίωμα διέλευσης από ένα σφαγείο; Δεν είναι θέμα «ποιότητας ζωής» ή απλώς «καθημερινότητας», αλλά ζωής ή θανάτου.
Το κίνημα για ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση δεν είναι μόδα, αλλά στοιχειώδης αντίδραση ενάντια σε μια από τις πολλές μορφές κοροϊδίας κι εκμετάλλευσης. Το κακό είναι, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα κινήματα, ότι κυλά στη δική του μοναχική κοίτη και δεν έχει –μέχρι στιγμής– γίνει οργανικό κομμάτι ενός μεγάλου ποταμού. Χύνεται και αυτό στη μεγάλη θάλασσα, όπως και άλλα ρυάκια της δίκαιης λαϊκής οργής, προτού προλάβει να συνενωθεί μαζί τους.
πηγή: ΠΡΙΝ
