3ο ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ»
15 ΜΑΗ 2011, ΝΟΜΙΚΗ-ΑΘΗΝΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ
ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ
Το κίνημα κατά των διοδίων έχει μετεξελιχθεί σε ένα πανελλαδικό κίνημα εναντίον της εκχώρησης των κοινωνικών αγαθών σε ιδιώτες, είναι προϊόν της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης και της ανάπτυξης νέων μορφών μιας γενικευμένης πάλης της εργατικής τάξης αλλά και κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Συνδέεται άρρηκτα με τις ιστορικά διαμορφωμένες συνθήκες και προμετωπίδα του αγώνα μας έγινε το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ», ενσωματώνοντας στο ζήτημα των διοδίων, το ποια κοινωνική τάξη θα πληρώσει το χρέος του κεφαλαίου.
Η ίδια η φύση του κινήματος αλλά και η περίοδος ανάπτυξής του απαιτούν μια συστηματική προσέγγιση ώστε το κίνημα να υπηρετήσει τη καθολικότητα των συμφερόντων των εργαζομένων και όχι το αντίστροφο.
Το πανελλαδικό επιβεβαίωσε τις αρχές του κινήματος που υιοθετήθηκαν στο 2ο πανελλαδικό μας:
1. Παλεύουμε για κατάργηση όλων των διοδίων.
2. Σαν κύρια μορφή δράσης μας είναι το «δεν πληρώνουμε διόδια» σαν μερικότερο χαρακτηριστικό του «δεν πληρώνουμε την κρίση τους».
3. Λειτουργούμε με διαδικασίες συνελεύσεων, αμεσοδημοκρατικά, χωρίς προέδρους, γραμματείς και φαρισαίους.
4. Στο κίνημα μας έχουν θέση όλοι όσοι θέλουν να αγωνιστούν εκτός από φασίστες και ρατσιστές και όσους τους υποθάλπουν.
5. Παλεύουμε σε αλληλεγγύη με τους αγώνες όλων των εργαζόμενων και ανέργων, των συνταξιούχων και της νεολαίας ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν την ζωή.
Το 3ο Πανελλαδικό μας Συντονιστικό έγινε λίγες ημέρες μετά τη γενική εργατική απεργία της 11ης Μάη και την άγρια κρατική καταστολή με δεκάδες θύματα και ένα πογκρόμ φασιστικών συμμοριών εναντίον μεταναστών. Το κίνημά μας θεωρεί ότι δεν είναι πλέον αρκετό να υποστηρίζει την απαγόρευση συμμετοχής ρατσιστών και φασιστών στις συνελεύσεις μας αλλά πρέπει να διεξαχθεί μια ανοικτή πάλη εναντίον τους.
Στις αποφάσεις της Νομικής έχει ενσωματωθεί και αυτούσιο το κείμενο της εισήγησης για το ρατσισμό και το φασισμό (το κείμενο έχει ήδη δημοσιευτεί).
ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΩΝ
Οι συμβάσεις παραχώρησης των αυτοκινητοδρόμων υπεγράφησαν επί ΝΔ (Σουφλιάς) και υπερψηφίστηκαν από ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ το 2007. Οι συμβάσεις γίνονται στη βάση της επιδεινούμενης δημοσιονομικής κατάστασης όπου επιχειρείται ένα τριπλό κόλπο, η συντήρηση και λειτουργία των ήδη υπαρχόντων αυτοκινητοδρόμων, η επέκταση νέων οδικών αξόνων και όπως ομολογήθηκε πρόσφατα (κοινή συνέντευξη Ρέππα, Παπακωνσταντίνου) η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.
Η απογραφή Αλογοσκούφη το 2005 έχει εκτινάξει το έλλειμμα, ενώ οι κατασκευαστικές εταιρείες των ολυμπιακών έργων διεκδικούν «υπερβάσεις» έργων τις οποίες η νέα κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται να αναγνωρίσει προκειμένου να επιρρίψει στην προηγούμενη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τις πολιτικές ευθύνες του δημοσιονομικού ανοίγματος.
Οι συμβάσεις παραχώρησης, δημιουργούν ένα νέο πολιτικό προσδιορισμό των όρων παραγωγής κοινωνικών αγαθών, αφού χωρίς να καταργηθεί ή να αλλάξει η γενική και ειδική φορολογία, επιβάλλει ένα νέο φόρο (τέλος) εισάγοντας σε μαζική κλίμακα την ανταποδοτικότητα (όποιος χρησιμοποιεί, πληρώνει) των κοινωνικών αγαθών.
Στο χρηματοδοτικό τους πλαίσιο τα ιδιωτικά κοινοπρακτικά σχήματα διαθέτοντας ελάχιστα ίδια κεφάλαια, χρηματοδοτούνται από πλειάδα τραπεζών με μοναδική εγγύηση τις συμβάσεις παραχώρησης και τα μελλοντικά έσοδα των τελών από διόδια.
Καθώς οι συμβάσεις προέβλεπαν την πλήρη παραχώρηση των χώρων (απαλλοτριώσεις) εκτέλεσης των έργων εντός 12 μηνών, όλα τα χρονοδιαγράμματα έχουν μείνει ανεκτέλεστα σε μεγάλους οδικούς άξονες, ενώ η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης έχει οδηγήσει τις τράπεζες που χρηματοδοτούν τα έργα να έχουν διακόψει τις πιστώσεις προς τα κοινοπρακτικά σχήματα, αμφισβητώντας τις δυνατότητες εκτέλεσης των έργων αλλά και των προσδοκώμενων εσόδων.
Παράλληλα το ελληνικό δημόσιο, καθώς οφείλει να χρηματοδοτεί τα έργα με 25% του προϋπολογισμού τους, η χρηματοδότηση δεν γίνεται με «ζεστό» χρήμα αλλά μέσω της επιστροφής προς τις εταιρείες του εισπραττόμενου από τα διόδια ΦΠΑ. Η αδυναμία έγκαιρης επιστροφής ΦΠΑ λόγω της δημοσιονομικής χρεοκοπίας, επιδεινώνει τη χρηματοδότηση των έργων και ορισμένες εταιρείες έχουν ήδη κλείσει τα εργοτάξια τους απολύοντας εκατοντάδες εργαζόμενους.
Η επιχειρούμενη αναδιαπραγμάτευση των όρων των συμβάσεων παραχώρησης από τη σημερινή κυβέρνηση περιπλέκεται από την αδυναμία χρηματοδότησης των έργων από τη πλευρά του ελληνικού δημοσίου, την διευρυνόμενη έκθεση των τραπεζών σε πιστωτικούς κινδύνους, την έκθεση των εργοληπτικών εταιρειών σε κινδύνους του κλάδου τους και την μείωση των εσόδων από τα διόδια εξαιτίας της ραγδαίας αύξησης της τιμής των καυσίμων που μειώνει τον αριθμό διελεύσεων από τους σταθμούς των διοδίων (μείωση της κυκλοφορίας οχημάτων) και τη δράση του κινήματος μας.
Ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω παράγοντες από τον αστικό τύπο αναγνωρίζεται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το κίνημά μας καθώς «εδραιώνει την πεποίθηση στους πολίτες ότι έχουν να κάνουν με ένα ασθενές και ανυπόληπτο κράτος».
Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ
Αμέσως μετά την «μεγαλειώδη» εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη 2009, ξεσπούν γιγαντιαίες διαμαρτυρίες κατοίκων στις περιοχές της ΒΑ Αττικής και του Αιγινίου Κατερίνης με αφορμή την παραχώρηση λειτουργίας των διοδίων σε ιδιωτικά κοινοπρακτικά σχήματα.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες για την τοποθέτηση πλευρικών διοδίων από τις εταιρίες εγκλωβίζουν χιλιάδες κατοίκους μεταξύ σταθμών διέλευσης προκειμένου να πραγματοποιήσουν και την ελάχιστη μετακίνηση.
Έχει προηγηθεί η αύξηση της τιμής των μετωπικών διοδίων, η αμφίπλευρη λειτουργία του (παλαιότερα πλήρωνες μόνο στη μια κατεύθυνση) και η τοποθέτηση νέων μετωπικών σταθμών.
Το Δεκέμβρη του 2009 πραγματοποιείται στο Βόλο η πρώτη πανελλαδική συνάντηση αγωνιστών που εμπλέκονται στο κίνημα ή αναμένεται να εμπλακούν.
Εκατομμύρια καρτολίνες κατά των διοδίων διανέμονται σε όλη την επικράτεια κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων στα διόδια, ανοικτών συγκεντρώσεων ομιλιών και τοπικών συνελεύσεων που καλούν τους οδηγούς να «σπρώξουν τη μπάρα», αμφισβητώντας έμπρακτα τη νομιμότητα των συμβάσεων του αστικού κράτους.
Το κίνημα επεκτείνεται σε Φθιώτιδα και Θεσσαλία από το καλοκαίρι του 2010 και μετά, όταν προστίθενται νέοι μετωπικοί και πλευρικοί σταθμοί διοδίων και νέα κοινωνικά στρώματα (αυτοκινητιστές) συντάσσονται με το κίνημα.
Το Σεπτέμβρη 2010 διοργανώνεται η αυτοκινητοπορεία «ΠΑΜΕ ΔΕΘ» και οι Επιτροπές συμμετέχουν στην ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση στη Καμάρα της Θες/νίκης.
Τον Σεπτέμβρη 2010 οι Επιτροπές αποτελούν πλέον ένα μαζικό και υπολογίσιμο παράγοντα και απορρίπτουν την πρόσκληση για το 2ο Πανελλαδικό, καθώς ενόψει των περιφερειακών εκλογών του Οκτώβρη άλλες κινήσεις θέλουν να εκμεταλλευτούν το κίνημά μας και να το στείλουν στην κάλπη.
Ενάντια σε όσους επιχειρούν και σήμερα να ξαναθέσουν το ερώτημα που πάει το κίνημα το διοδίων, η μόνη σίγουρη απάντηση είναι ότι δεν πηγαίνουμε στην κάλπη γιατί ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ, δηλ. τον αστικό κοινοβουλευτισμό των εργολάβων, των τραπεζιτών και του πολιτικού τους προσωπικού.
Η ρήξη είναι οριστική όταν το πανελλαδικό γίνεται εσπευσμένα τον Οκτώβρη στο ΔΙΟΝ της Κατερίνης με τη συγκρότηση μιας ελεγχόμενης γραμματείας. Στην κινητοποίηση που συνοδεύει το κλείσιμο της συνάντησής των άλλων κινήσεων στα διόδια της Λεπτοκαρυάς, συμμετέχουν οι φασίστες του Πατριωτικού Μετώπου, οι οποίοι δεν απομακρύνονται, ούτε καταγγέλλονται αλλά αντίθετα τους αναγνωρίζονται δημοκρατικά δικαιώματα εφόσον διαδηλώνουν σε δημόσιο χώρο!
Το Νοέμβρη 2010 οι Επιτροπές μας διοργανώνουν το 2ο πανελλαδικό τους στο Μώλο της Λαμίας που συμπίπτει με την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική απονομιμοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος καθώς εκατομμύρια δεν έχουν ψηφίσει στις εκλογές και χιλιάδες ρίχνουν άκυρο στην κάλπη.
Από το Νοέμβριο 2010 μέχρι και τον Γενάρη 2011 καταγράφεται η μεγαλύτερη άνοδος του κινήματος σε επίπεδο συνελεύσεων, κινητοποιήσεων και αρνήσεων πληρωμής στα διόδια γεγονός που θορυβεί αστικό κράτος, εταιρίες και τράπεζες. Η μαζική είσοδος νέων αγωνιστών στο κίνημά μας την επίμαχη περίοδο συμπίπτει με την ανάγκη χιλιάδων ανθρώπων να αγωνιστούν ενάντια στη χρεοκοπία της ζωής τους, απορρίπτοντας τις συνδικαλιστικές ή κομματικές γραφειοκρατίες και συντάσσονται με τη μόνη μάχιμη, ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη δύναμη που βρίσκουν στα χέρια τους, το κίνημά μας.
Το Φλεβάρη του 2011 ο Ρέππας κατ΄ εντολή των εταιριών μετατρέπει την άρνηση πληρωμής σε αδίκημα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) με αποτέλεσμα μια μεγάλη περιφέρεια του κινήματος να υποχωρήσει, να επανέλθει στη χρήση των παράπλευρων οδών (όπου υπάρχει η δυνατότητα), ενώ οι Επιτροπές μας εξέδωσαν νέες οδηγίες διέλευσης για να κρατηθεί το κίνημα στο δρόμο.
ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Παρά το γεγονός ότι ό ίδιος ο Ρέππας δήλωνε το Φλεβάρη 2011, λίγο πριν την κατάθεση της παράνομης τροπολογίας που μετέτρεπε την μη καταβολή των διοδίων σε παράβαση του ΚΟΚ (μια επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία και πρωτιά όπως η χρεοκοπία της χώρας), ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να υποχωρήσει σε οποιαδήποτε μείωση των διοδίων, δυο μήνες αργότερα ο ίδιος πράσινος υπουργός συνεπικουρούμενος από τον υπουργό της τρόικας και των τοκογλύφων Παπακωνσταντίνου, ανακοίνωναν την μείωση των διοδίων (υποτίθεται μέσα στο Πάσχα, ενώ τώρα έχει μετατεθεί μέσα στον Ιούνιο).
Η επιχειρούμενη μείωση της τιμής των διοδίων έρχεται να συμπληρώσει την τροπολογία του ΚΟΚ και να κλείσει ένα ανοικτό και ανεξέλεγκτο μέτωπο ανάλογο της Κερατέας.
Πέρα από τις επιχειρούμενες διευθετήσεις με το ζήτημα των έργων που έχουν σταματήσει, των τραπεζικών χρηματοδοτήσεων, τη μελλοντική τιτλοποίηση των κρατικών εσόδων από τα διόδια, η πιο σημαντική αποκάλυψη της συνέντευξης είναι το γεγονός ότι από τα κρατικά έσοδα των διοδίων θα αποπληρωθεί μέρος του χρέους.
Αυτή είναι και η πραγματική υλική βάση της πολιτικής συμφωνίας των κομμάτων εξουσίας το 2007 (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και του ακροδεξιού ΛΑΟΣ), δηλαδή η πραγματική χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας ήδη από το 2007, όπου η εκχώρηση των δημοσίων δρόμων στους ιδιώτες ήταν η αυλαία της πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και πολλών άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον.
Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας, αναζήτηση 50 δις αποκρατικοποιήσεων, το Μνημόνιο Νο(?) οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αργεντινοποίηση της χώρας.
Μαζί με την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, του νερού, των υποδομών και πολλών δημοσίων χώρων όπως το Ελληνικό που θα γίνει το νέο Ελ Ντοράντο του κεφαλαίου, προτάσσουμε το σύνθημα ότι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ.
Με ή χωρίς υποθήκη, τα νέα δάνεια της τρόικας για να αποφευχθεί ένα ντόμινο ευρωπαϊκών χρεοκοπιών και να σωθεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι η θηλιά στο λαιμό του εργαζόμενου πληθυσμού.
Σε αντίθεση με πολλές προσεγγίσεις για το ζήτημα του χρέους, για μια προσωρινή παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση, στο διαχωρισμό του σε ένα υγιές και ένα επαχθές χρέος, το κίνημά μας τίθεται ενάντια στην οποιαδήποτε αποπληρωμή του χρέους και δηλώνουμε ρητά ότι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.
ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να κλείσει το μέτωπο των διοδίων υποσκάπτεται διαρκώς. Επιχειρώντας την ποινικοποίηση μέσω του ΚΟΚ, ταυτόχρονα διακηρύττει τη δήθεν μείωση των διοδίων. Ενώ η τροχαία κόβει κλήσεις, το προσωπικό της δεν επαρκεί και τα οχήματά της δεν έχουν καύσιμα.
Η χρεοκοπία του αστικού κράτους αποσαρθρώνει τον κατασταλτικό μηχανισμό και δημιουργεί έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ διαφορετικών ομάδων και κέντρων εξουσίας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνο επιστρατεύοντας ως εφεδρεία και τις φασιστικές συμμορίες.
Παρά τη καταστολή, το κίνημα μας έχει εδραιώσει ως σημαντικό παράγοντα της ανάπτυξής του τον πανελλαδικό του χαρακτήρα ενάντια σε κάθε τοπικισμό, την οικονομική του αυτοτέλεια ενάντια σε κάθε χορηγό και την αλληλεγγύη μεταξύ των όλων των αγωνιστών και αγωνιστριών ενάντια στο κυρίαρχο μοντέλο της ατομικής ύπαρξης και ατομικού αγώνα.
Καθώς ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα εργαζομένων μετατοπίζεται στον εφεδρικό στρατό των ανέργων, μαζί με το υποαπασχολούμενο εργατικό δυναμικό, η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών (ΔΕΗ, νερό, υποδομές) αλλά ακόμα και η λειτουργία των συγκοινωνιών από το ίδιο το κράτος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, θα δώσει τη χαριστική βολή στη δυνατότητα επιβίωσης σε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και η γενικευμένη ανέχεια μαζί με την ακρίβεια, μειώνει την μετακίνηση και παρεπόμενα τις διελεύσεις από τα διόδια. Αν το κίνημά μας αναγκαστεί να «φύγει» από τα διόδια, αυτό θα είναι ταυτόχρονα και η ταφόπλακα της πολιτικής των εκχωρήσεων που έχουν γίνει, καθώς η κατακόρυφη πτώση των εσόδων από τα διόδια θα εκτρέψει εκ νέου το περίφημο σχεδιασμό των νέων έργων, θα αποδυναμώσει τον τραπεζικό δανεισμό που βασίζεται αποκλειστικά στις εγγυήσεις των μελλοντικών εσόδων και μαζί με τους αγώνες μας θα επιταχυνθεί η αποχώρηση των κοινοπρακτικών σχημάτων από τους δρόμους.
Καθώς οι επιτροπές έχουν και τοπικό χαρακτήρα, θα πρέπει να είναι έτοιμες να στρέψουν τη πολιτική τους δράση σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν και που γρήγορα αποστερούνται των στοιχειωδών για την επιβίωση. Η διόγκωση της ανεργίας και η έλλειψη οποιουδήποτε μέλλοντος θα μετατρέψει τη γενικευμένη οργή και δυσφορία σε επαναστατικό άνεμο ενάντια στο σύστημα της διαρκούς εκμετάλλευσης.
Όπως και στα διόδια, πρέπει να νομιμοποιήσουμε την αδυναμία πληρωμής ως αναγκαίο μέτρο για το δικαίωμα στην ίδια την επιβίωση μέσω της παροχής δωρεάν των αναγκαίων για τη ζωή, στρεφόμενοι ενάντια στο ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών, την αποπληρωμή του καπιταλιστικού χρέους, δημιουργώντας συνελεύσεις δρόμου και γειτονιάς προκειμένου να υπερασπιστούμε έμπρακτα το δικαίωμα στη στέγη ενάντια στις κατασχέσεις από τις τράπεζες, την ενέργεια ενάντια στη διακοπή παροχής ρεύματος ή τη διακοπή νερού, τη παροχή δωρεάν ιατρικών υπηρεσιών ή ακόμα και τον επισιτισμό κοινωνικά αποκλεισμένων και εξαθλιωμένων.
Αν οι Επιτροπές μετεξελιχθούν σε επιτροπές δρόμων και γειτονιών, τότε ίσως οι δρόμοι κι οι πλατείες πλημυρίσουν όχι από εξεγερμένους αλλά από έτοιμους αγωνιστές για την έφοδο στον ουρανό.
Το κίνημά μας παραμένει ασυμβίβαστο και αδιάλλακτο απέναντι στην εξουσία και τους μηχανισμούς της, δεν ταλαντεύεται και δεν υποχωρεί πάνω σε όσα έχει αποφασίσει. Μένουμε στους δρόμους για να νικήσουμε.
Το κίνημά μας δεν ονειρεύεται οάσεις δημοκρατίας και νησίδες ελευθερίας, δεν ζητάμε τίποτα λιγότερα από το όλα!
Οι μορφές οργάνωσής μας και συγκρότησής μας παραμένουν υποταγμένες στο σκοπό μας για να βρεθεί όλος ο εργαζόμενος και καταπιεσμένος από το κεφάλαιο πληθυσμός, στους δρόμους για την ελευθερία.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Για να φύγουν οι μπάρες από τους δρόμους, για να φύγουν όλες οι μπάρες που φράζουν τη ζωή μας για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα, παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας και ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ.
15/5/2011
