Πολυ θορυβησε τους διαφορους επιτηδειους που εκμεταλλευονται τις παραλιες μας, εχοντας απο-κλεισει με καγκελα τις πιο ομορφες απο αυτες, η πρωτοπορα δραση του κινηματος μας για ελευθερους αιγιαλους, οπως επιτασσει και το Συνταγμα.Πολλα κακοηχα παπαγαλακια , κατεντολην των αφεντικων τους αρχισαν να κρωζουν.
Σημερα με την ανεργια σε ολους τους κλαδους (και στα καναλια) να χτυπαει κοκκινο, υπαρχουν δυο επιλογες: Ειτε να κατεβεις και να αγωνιστεις στους δρομους, ειτε να ζηλεψεις την δοξα διαφορων παπαγαλακιων (στην συγκεκριμμενη περιπτωση) προκειμενου να βρεις μια θεσουλα στον αστερισμο των διαφορων μεγαλοεργολαβων-μεγαλοκαναλαρχων σαν εμμισθος τους. Βεβαια αυτο προϋποθετει οτι θα περασεις πρωτα απο εξετασεις οσφυοκαμψιας, κιτρινισμου και λασπολογησης αυτων που ειναι εναντια στα συμφεροντα των αφεντικων...Ιδιαιτερα αν εχεις κανει και ενα συντομο περασμα απο την ΤιΒι(εστω γλυφοντας την κρεμα απο τον πατο της κατσαρολας), οσο ναναι σου εχει μεινει το κουσουρι.
Το παρακατω κειμενο ουδεμια σχεση εχει, φυσικα, με τα παραπανω σχολια...
Δεν πληρώνω – μα λερώνω… γραφει ο Βαγγελης Λιακογκονας
Προ μηνών, με το που εκδηλώθηκε το κίνημα «Δεν πληρώνω» στα διόδια, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έδειξε να συμφωνεί με την άρνηση καταβολής του τέλους, άσχετα αν τελικά το έκανε πράξη ή όχι. Είχε τεθεί από τότε θέμα νομιμότητας, με τις περισσότερες φωνές να κατατείνουν στο ότι «είτε είναι είτε δεν είναι νόμιμο, εκφράζει αντίδραση». Μερικούς μήνες μετά, το κίνημα προσαρτήθηκε στους αγανακτισμένους, ύστερα ξεχάστηκε για λίγο, για να επανέλθει τώρα δριμύτερο σε νοσοκομεία έως και παραλίες…
Στις παραλίες τα πράγματα είναι, όμως, διαφορετικά. Ο αιγιαλός ανήκει στον πολίτη, πράγματι. Η οικολογική συνείδηση, όμως; Κι αυτή δεν θα έπρεπε να ανήκει σ’ αυτόν; Γιατί δεν του παραχωρείται; Αφού δεν κοστίζει… Αποκτάται. Δεν είναι κοινωνική, ούτε πολιτική παροχή. Για προσωπική επιλογή και μόνο πρόκειται… σωστά;
Λάθος! Την προηγούμενη Κυριακή, σε παραλία της ανατολικής Αττικής, το κίνημα των διοδίων εισέβαλε σε δημοτική πλαζ απαιτώντας το -κατ ‘αυτούς- αυτονόητο. Τη δωρεάν είσοδο σε μια οργανωμένη – όμως- ακτή. Για κάπου τέσσερις ώρες το μεσημέρι, δεν υπήρχε ταμείο, δεν υπήρχε εργαζόμενος του δήμου για την καθαριότητα, ευτυχώς συνέχιζαν να παρευρίσκονται ο ναυαγοσώστης βάρδιας και η γιατρός…
Η πικρή αλήθεια σπάνια εκφράζεται και διαδίδεται μετά από τέτοιες δράσεις:
Στην παραλία εκείνες τις ώρες, τα μέλη του κινήματος, ασκούσαν ωμή πολιτική στην είσοδο, μια πολιτική δήθεν φιλολαϊκή, παρουσία στελεχών παρατάξεων της τοπικής μείζονος αντιπολίτευσης.(σχολιο: που το ειδες αυτο βρε παλληκαρι;!Μηπως το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ θα διεκδικησει και τον δημο στο Αυλακι;;;) Με τη λήξη της εκδήλωσης, όπου το ταμείο άνοιξε κανονικά, η παραλία θύμιζε το Σύνταγμα μετά από συνάντηση αγανακτισμένων, σε ένα «φεστιβάλ απορριμμάτων».
Τα προηγούμενα τρία χρόνια, με το τέλος κάθε καλοκαιριού, κατά μέσο όρο περίπου 92.000 σκουπίδια (στερεά απορρίμματα) βρέθηκαν στις παραλίες της Ελλάδας. Τότε, χωρίς δράσεις και κινήματα. Φέτος;
- Γιατί το κίνημα «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» βαφτίζεται εκ νέου «δεν πληρώνω – μα λερώνω»;
- Γιατί στην αγανακτισμένη αυτή χώρα για κάθε –καλή γενικότερα- κίνηση / δράση πρέπει να υπάρχει και ένα «σετ» καταστροφής / αντίδρασης; Και, συνεπώς, πόσο άδικο είχε πριν λίγους μήνες ο τότε υπουργός Υποδομών, που αποκάλεσε «τζαμπατζήδες» μέλη του κινήματος των διοδίων; Η απάντηση που ξεστομίζεται αβίαστα είναι της λογικής «ως ασυνεπής λειτουργός του κράτους δεν μπορεί να το απαγορεύει». Πράγματι, ίσως είναι έτσι.
Άρα; Τιμωρούμε τον όποιο Δημήτρη Ρέππα με τις δράσεις μας, ή θέλουμε να διεκδικήσουμε ό,τι οφείλουμε στην κοινωνία, ό,τι μπορούμε και μας πρέπει; Και, τελικά, οι εμπνευστές και εφαρμοστές των δράσεων θέλουν να παρεισφρήσουν πολιτικά στο «βάζο με το μέλι» ή κόπτονται ξάφνου να σταθούν στον μη κατασταλαγμένο και όχι απαραίτητα «βολεμένο» συμπολίτη τους;
Προσωπικά, στα «πηγαδάκια» της πλαζ, πριν μια εβδομάδα, κρυφάκουσα μικρές διαλέξεις πολιτικής κατήχησης, από άτομα που στο ένα χέρι κρατούσαν ντουντούκα και στο άλλο τσιγάρο το οποίο, στη συνέχεια, πέταγαν ανεπαίσθητα στη γη που διεκδικούν δωρεάν.
Τελικά, βλέποντας τέτοιες εικόνες, θα προτιμήσω, από το να επαφίεμαι στην ασφαλή ρήση «για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά», να δηλώσω συμμετοχή στο φθινοπωρινό κάλεσμα μιας από τις οικολογικές οργανώσεις που, άνευ ντουντούκας και πανό, θα κληθεί, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα, να περισώσει τις ακτές από το οργανικό «περίσσευμα αγανάκτησης» που φαίνεται ότι θα απομείνει…
Και, άραγε, σειρά έχουν -το χειμώνα- τα χιονοδρομικά κέντρα; (!)
