Στην πορεία πήγα με τα παιδιά μου και την γυναίκα μου.
Βλέποντας με ένας εκ των Ματ να περπατάω με το καρότσι και την μπέμπα μέσα εν πλήρη αναισθησία (κοιμόταν) μου είπε με απορία και μια δυσανασχέτηση:
-Καλά έφερες το μωρό εδώ;
Ειλικρινά ακόμα και τώρα δεν βρίσκω ανεύθυνη την πράξη μου, ίσα ίσα που ένιωσα και υπερήφανος έχοντας μαζί μου και τα τρία μου παιδιά, αλλά και υποχρεωμένος να το κάνω για όλους αυτούς τους πατεράδες και τις μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στον αγώνα που κάνουν.
Γιατί η μάνα, ο πατέρας, ένιωσε την φωνή μας, την υποστήριξή μας.
Ένιωσε πως κάποιοι είναι μαζί τους στον αγώνα που κάνουν, πως τα παιδιά τους δεν έφυγαν άδικα.
Η απάντηση που έδωσα λοιπόν στον Ματατζή ήταν πως ή μπέμπα ήταν και θα είναι κάθε μέρα στον δρόμο, εσύ τι δουλειά έχεις εδώ θα πρέπει να αναρωτηθείς
Νικος Π.
(η φωτογραφία ειναι απο το μωρό καποιου αλλου συναγωνιστη σε κινητοποιηση στα διοδια)
