του ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ, βαραίνουν στις πλάτες των εργαζόμενων, συνθλίβοντας μάλιστα αυτές των "περιθωριακών" κοινωνικών στρωμάτων (αιώνια επισφαλείς, μακροχρόνια άνεργοι, τοξικομανείς, πρώην φυλακισμένοι κλπ), ανθίζει, όπως φαίνεται, το φαινόμενο των -istas.
Το είδαμε στην Αθήνα με τους atenistas, οι οποίοι παραμονές της συμπλήρωσης δύο ετών από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου καθάριζαν (από βλακώδη αμέλεια άραγε;) τους τοίχους και τις κολώνες της πόλης από τις αφίσες που καλούσαν στη σχετική πορεία φοιτητικών συλλόγων και οργανώσεων της Αριστεράς.
Το ξαναβλέπουμε σήμερα, στο Λονδίνο με τους εθελοντές καθαριστές και καθαρίστριες των σπασμένων τζαμιών και λοιπών υπολειμμάτων της εξεγερσιακής βίας, και μόνον αυτής. Οι εθελοντές αυτοί, (βλέπε φωτό), εξέφραζαν, σε πολλές περιπτώσεις, την απέχθειά τους για τους "πλιατσικολόγους" (looters), κάτι το οποίο δεν έχει γίνει γνωστό στην Ελλάδα, ακόμα και από τα εναλλακτικά ΜΜΕ. Έτσι οι αυθόρμητες(;) κινητοποιήσεις καθαρισμού, αποτέλεσαν, εν πολλοίς και μια καταγγελία της εξέγερσης ως ενός αθροίσματος εγκληματικών πράξεων, όπως άλλωστε έκανε από το βήμα της Βουλής και ο πρωθυπουργός Κάμερον.
Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για ανθρώπους, κυρίως νεαρής ηλικίας, που κινητοποιούνται αυθόρμητα (;) μέσα από κοινωνικά δίκτυα, τα ίδια τα οποία κατηγορούνται ηλιθιωδώς ως υπεύθυνα από τα βρετανικά ΜΜΕ, για το συντονισμό της "εγκληματικής βίας" στο Λονδίνο και αλλού.
Συνήθως η Αριστερά εγκαλεί τέτοιου είδους κινήματα για το ότι ασχολούνται με ήσσονος σημασίας θέματα (τσίχλες στα πεζοδρόμια κλπ) "συγκαλύπτοντας" τα κενά που δημιουργεί η απόσυρση του κράτους αλλά και των ΟΤΑ, από ζητήματα που άπτονται της αρμοδιότητάς τους.
Έχω όμως την αίσθηση πως το πρόβλημα με τους -istas είναι αρκετά βαθύτερο.
Και αυτό γιατί και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με "κινήματα", τα οποία αν και δεν λένε λέξη για την οικονομική κρίση και τις σοβαρότερες (ακόμα και τις περιβαλλοντικές) συνέπειές της στους ανθρώπους, δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο να "σκουπίζουν" τις συνέπειες αυτής ακριβώς της κρίσης από τα μάτια μας, και τα μάτια τους, φυσικά.
Προφανώς, η απίστευτη βρώμα και κατρουλίλα στο κέντρο και σε ορισμένες γειτονιές της Αθήνας και η συνακόλουθη χρεοκοπία των ΟΤΑ, δεν είναι άσχετα ούτε με την κρίση ούτε πολύ περισσότερο με το μνημόνιο. Ή το γεγονός της τυφλής και αγωνιώδους κραυγής του πιο εξαθλιωμένου τμήματος της βρετανικής κοινωνίας, δεν είναι άσχετο με τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον.
Το να "καθαρίζεις" τις συνέπειες όλων αυτών των καταστάσεων, χωρίς όχι απλά να μην λες λέξη για τις αιτίες της εξαθλίωσης (φτου – φτου αυτά είναι παλαιοκομμουνιστικά), αλλά ούτε καν να προβαίνεις σε ενέργειες ουσιαστικής κοινωνικής αλληλεγγύης*, είναι βαθύτατα αντιδραστικό. Και αυτό, ανεξαρτήτως των ενδεχομένως καλών προθέσεων όσων συμμετέχουν καλόπιστα σε τέτοιες ενέργειες.
Η πράξη μιλάει από μόνη της: "Δεν με ενδιαφέρει ο ανθρώπινος πόνος ή οι αιτίες του. Θέλω απλά να μην βλέπω/ακούω/νιώθω τις συνέπειές του". Σαν τον οδοκαθαριστή που έχει πάρει εντολή να σκουπίσει κατά προτεραιότητα τα αίματα του σκοτωμένου, όχι για λόγους δημόσιας υγείας, αλλά για να μην σοκαρίζεται ο κοινωνικός περίγυρος από το μακάβριο θέαμα.
Είναι καλύτερα όμως να "σοκαριζόμαστε" μπας και αλλάξουμε τη ζωή μας, παρά να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο.
Και ας έχουμε στο μυαλό μας πως οι αντιδράσεις αυτές, μπορεί στο πολύ κοντινό μέλλον, όταν οι συνέπειες της κρίσης θα παροξυνθούν δραματικά, να "επικοινωνήσουν" κάλλιστα όχι μόνο με τον Καμίνη (που έχει παρευρεθεί άλλωστε σε δράσεις των atenistas) αλλά ακόμα και με τις κραυγές της "κοινωνικής ακροδεξιάς" που ζητάει από την αστυνομία "να διώξει τους αραπάδες από την πλατεία" για να πάνε στην παραπέρα γειτονιά...
* Προφανώς εξαιρούνται οι μουσικές πορείες με ταμπούρλα και σερβίρισμα κονιάκ στους αστέγους του κέντρου...
ISKRA.GR
