Βρίσκονται πίσω από τους εργάτες της Χαλυβουργίας Ελλάδας και ενωμένες προσπαθούν να κρατήσουν όρθια τα ρημαγμένα νοικοκυριά τους
Αναστασία Μυγδαλιά, Γαρυφαλλιά Μαντά και Μαρία Παπαμάρκου (από αριστερά προς τα δεξιά) είναι ορισμένες από τις γυναίκες των χαλυβουργών που συμπαραστέκονται κάθε μέρα έμπρακτα στους συζύγους τους.
«Εχω την τιμή να είμαι σύζυγος χαλυβουργού. Ενός απεργού που αγωνίζεται μαζί με τους συναδέλφους του 70 μέρες τώρα, μπροστά στις πύλες του εργοστασίου. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι επέλεξαν τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Επέλεξαν τον αγώνα για να υπερασπιστούν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. Αυτός είναι και ο λόγος που συγκροτήσαμε την Επιτροπή Γυναικών Χαλυβουργών, που στόχο έχει να στηρίξει τον αγώνα τους και να τους δώσει κουράγιο να συνεχίσουν».
Στα λόγια αυτά της Μαρίας Δελλή, συζύγου απεργού και προέδρου της Επιτροπής, συμπυκνώνεται η ακλόνητη πεποίθησή τους για τον δίκαιο του αγώνα των ανθρώπων τους και η άνευ όρων στήριξη των κινητοποιήσεών τους.
Η Μαρία Δελλή, η Γαρυφαλλιά Μαντά, η Αναστασία Μυγδαλιά και η Μαρία Παπαμάρκου είναι ορισμένες από τις γυναίκες των απεργών χαλυβουργών που μίλησαν στο «Εθνος της Κυριακής» για τον αγώνα που δίνουν πλέον καθημερινά και οι ίδιες δίπλα στους συζύγους τους.
Η πρόεδρος της Επιτροπής Γυναικών Χαλυβουργών Μαρία Δελλή και ο Γ. Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Χαλυβουργία Ελλάδας.Η παραμονή τους στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου, ακόμη και τις γιορτές, το έχει καταστήσει δεύτερο σπίτι τους. Δεκάδες πανό συμπαράστασης στα κάγκελα και τους απεργούς γύρω από τα βαρέλια με τη φωτιά για να ζεσταίνονται από το κρύο και τις βροχές είναι η εικόνα που αντικρίζει κανείς με το που πλησιάζει τις πύλες του εργοστασίου της Χαλυβουργίας Ελλάδας στον Ασπρόπυργο.
Εκατοντάδες είναι τα μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από τον κόσμο, από συλλόγους, συνδικάτα, μέχρι και από το εξωτερικό, όπως Χιλή, Περού, Αργεντινή, Φιλιππίνες και Ρωσία.
Ολες τις μέρες, αλλά κυρίως τις γιορτές, δεκάδες ήταν τα μηνύματα και τα ψηφίσματα συμπαράστασης μαθητών, φοιτητών και απλών εργαζομένων στους απεργούντες χαλυβουργούς.
«Πολλές από εμάς μπήκαμε μέσα στο εργοστάσιο για πρώτη φορά και νιώσαμε δέος βλέποντας τις συνθήκες εργασίας», μας εξηγεί η Μαρία Δελλή. «Στις οικογένειες υπάρχουν μεγάλες ανάγκες, που έτσι κι αλλιώς δεν τα έβγαζαν πέρα με 800 ή 1.500 ευρώ μισθούς, για όποιον έχει πάνω από 28 χρόνια στην εταιρεία. Τίποτα δεν ήταν εύκολο στη ζωή μας, τίποτα δεν μας χαρίστηκε, ό,τι έχουμε το αποκτήσαμε με κόπο και πολλή δουλειά. Κάποιες από εμάς είμαστε άνεργες ή εργαζόμαστε για ψίχουλα.
Από την εταιρεία έρχονται στα σπίτια μας, μας απειλούν με την απόλυση των συζύγων μας για να τους πιέσουμε και να σπάσουν την απεργία. Με 500 ευρώ δεν μπορούμε να ζήσουμε! Τα παιδιά μας είναι περήφανα για τους πατεράδες τους. Παίρνουν μαθήματα ζωής», προσθέτει η ίδια.
Με το κεφάλι ψηλά
Κατά την επίσκεψή μας στο εργοστάσιο συναντήσαμε και την 34χρονη Γαρυφαλλιά Μαντά, μητέρα 6 παιδιών, που ο σύζυγός της εργάζεται στη Χαλυβουργία πάνω από 13 χρόνια. «Αντέχεις;» τη ρωτάμε και η ίδια απαντά χαμογελώντας: «Στέκομαι όρθια με το κεφάλι ψηλά, δίπλα στον άντρα μου. Αν αντέχει αυτός, πρέπει να ατσαλωθούμε και εμείς. Σε σπίτι με ενοίκιο μένουμε, δεν εργάζομαι, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Με έξι παιδιά ανήλικα δεν είναι εύκολα τα πράγματα, οι υποχρεώσεις είναι πάρα πολλές, ωστόσο τα παιδιά θαυμάζουν τον πατέρα τους και έχουν καταλάβει ότι δεν νικά εκείνος που έχει δίκιο, αλλά αυτός που παλεύει γι’ αυτό. Για μένα όλοι οι απεργοί είναι ήρωες».
Καθοριστικής σημασίας έχει αποδειχτεί η συγκρότηση της Επιτροπής Γυναικών Χαλυβουργών, καθώς, εκτός ότι έχει συσπειρώσει τις οικογένειες των απεργών, σύμφωνα με την 38χρονη Μαρία Παπαμάρκου, μητέρα 4 παιδιών, δίνει και πρακτικές λύσεις: «Πηγαίνουμε στους δήμους, στα φροντιστήρια, στους σπιτονοικοκύρηδες ζητώντας, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, να μην πληρωθούν.
Θυμάμαι ότι τις πρώτες δέκα μέρες της απεργίας είχα λυγίσει. Ελεγα, στον σύζυγό μου, Γιώργο, ότι δεν θα τα βγάλουμε πέρα γιατί σκεφτόμουν ότι μόνο αυτός εργάζεται αυτήν τη στιγμή. Σπίτι δικό μας δεν έχουμε, ο πατέρας μου μάς φιλοξενεί, τα παιδιά είναι πολύ μικρά.
Ενιωθα τρομερή απόγνωση, αλλά βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο να στηρίζει τον αγώνα των συζύγων μας, δίνοντας χρήματα από το υστέρημά του, τρόφιμα, ψηφίσματα συμπαράστασης, πείσμωσα. Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό για μας. Είμαστε δίπλα τους και παίρνουμε δύναμη από τη δύναμή τους!»
70 ΜΕΡΕΣ
Το χρονικό της απεργίας
Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία διαρκείας εδώ και 70 ημέρες και είναι αποφασισμένοι για κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους τις επόμενες ημέρες, μετά τις άκαρπες συναντήσεις που είχαν με το υπουργείο Εργασίας και την εργοδοσία. Ολα ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου, όταν η εταιρεία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για πεντάωρη και πενθήμερη εργασία, με 40% μείωση αποδοχών ή απολύσεις 180 εργαζομένων σε σύνολο 378, με την αιτιολογία ότι οι πωλήσεις είναι πολύ χαμηλές, με πτώση που αγγίζει το 70%. Στις 17 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση των εργαζομένων, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των 273 ατόμων-μελών του σωματείου αποφάσισε να μην περάσουν τα μέτρα της εργοδοσίας, οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις και ότι η πρώτη απόλυση θα βρει τους εργαζόμενους στον δρόμο. Στις 31 Οκτωβρίου η εταιρεία προχώρησε, μέχρι το βράδυ, σε 18 απολύσεις, στέλνοντας δικαστικούς κλητήρες στα σπίτια των εργατών. Οι απολύσεις μέχρι στιγμής φτάνουν τις 50…
Μαρίνα Ζιώζιου
marina@pegasus.gr
