Είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα εσύ αύριο ...
ή αλλιώς ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!
To 1982 στο θρυλικό Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους συμμαθητές μου παρακολούθησα τον Ben Kingsley στον ρόλο του Mahatma Gandhi να οδηγεί ένα λαό στην ανεξαρτησία με την μέθοδο της μη βίας. Από τότε τα λόγια του «Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό» καρφώθηκαν στο μυαλό μου ως άποψη για το πώς μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει την βία της εξουσίας.
Χθες το βράδυ στο πεζοδρόμιο του Συντάγματος έκαψα για πάντα τον παιδικό μου ήρωα και τις αναστολές μου. Τον έριξα στην φωτιά που άναψε ο κόσμος για να σωθεί από τα δακρυγόνα και τον έσκασα από την ασφυξία που προκαλούσε η αποπνιχτική ατμόσφαιρα...
Ορκίστηκα πως δεν θα ξανασυμμετέχω σε ειρηνικές πορείες και διαδηλώσεις. Όχι δεν αντέχω να με ποδοπατούν να με κυνηγούν να μου ρίχνουν τόνους χημικών κι εγώ να απαντώ απλά με τη φωνή μου.
Πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα πως δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου. Ήταν η στιγμή που δολοφόνοι με κράνη στολές και μάσκες προσπάθησαν να οδηγήσουν τον κόσμο στο θάνατο. Ήταν η στιγμή που ένιωθα να μην μπορώ να αναπνεύσω. Έβλεπα ανθρώπους να πέφτουν στα σκαλοπάτια του Συντάγματος, να ουρλιάζουν να γονατίζουν ανήμποροι να αναπνεύσουν και σκέφτηκα πως τώρα θα μας δολοφονήσουν.
Ένιωθα να στροβιλίζομαι στο ίδιο σημείο και κράταγα έντρομος το χέρι των φίλων μου να μην χαθώ. Νομίζω πως αν έμενα μόνος μου εκείνη τη στιγμή θα γονάτιζα και θα περίμενα το μοιραίο. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν έβγαινε η φωνή μου.
Αργότερα στο δρόμο της επιστροφής οι εικόνες περνούσαν από μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ. Μπερδεύονταν με αυτές της ζωής μου, με σκέψεις και με αποφάσεις που έπρεπε να πάρω.
Νιώθω οργή.
Οργή για τους δολοφόνους με τις στολές και τα κράνη. Όχι τέρμα το παραμύθι. Δεν είναι παιδιά του λαού κι αυτά. Είναι ψυχοπαθείς δολοφόνοι που γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Οργή για την Αριστερά που συμμετέχει ακόμα στο παιδικό παιχνιδάκι «Ελληνικό Κοινοβούλιο» και νομιμοποιεί με αυτό τον τρόπο την κοινοβουλευτική χούντα των τραπεζιτών.
Οργή για όσους χθες αποφάσισαν να μείνει ένα μεγάλο και δυναμικό κομμάτι του λαού με τις κόκκινες σημαίες στην Ομόνοια, για να μην μολυνθεί από ρεφορμιστές και κουκουλοφόρους.
Οργή για τους συναδέλφους μου που όντας άνεργοι εδώ και καιρό κι αυτοί, βλέπουν τα γεγονότα στην τηλεόραση, ως άλλο τούρκικο σήριαλ.
Οργή για την αδυναμία μου να απαντήσω κι εγώ με βία, στην βία που μου ασκούν καθημερινά με την ανεργία και την φτώχεια που με οδήγησαν να ζω.
Οργή με τον εαυτό μου που δεν έχω το θάρρος να απαντήσω με τον ίδιο και βιαιότερο τρόπο, στους ψυχοπαθείς δολοφόνους του κράτους, με τις στολές, τις μάσκες και τα κράνη.
Χθες ήταν 12 Φλεβάρη 2012. Στις 12 Φλεβάρη του 1945, σαν χθες δηλαδή υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας. Λυπάμαι σύντροφοι αλλά για μένα Βάρκιζα τέλος. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!
Υ.Γ. Το ποιος έκαψε τα νεοκλασικά κτίρια θα φανεί από το ποιος θα τα ανοικοδομήσει ως νέες πολυτελέστατες πολυκατοικίες. Ως τότε υπομονή.
Τσελεπής Θεόδωρος
Άνεργος Ηλεκτροσυγκολλητής.
