της Ιωάννας Γκίκα, Οικονομολόγου, μέλους της ομάδας οικονομικών αναλυτών του Κινήματος Δεν Πληρώνω
Ένα από τα πιο καίρια και βασανιστικά ερωτήματα της Αγίας Τριάδας των κυβερνώντων και όλων των illuminati που τους πλαισιώνουν, είναι αν θα παραμείνουμε ή όχι στην ασφαλή θαλπωρή του ευρώ. Η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ και την Ευρωζώνη, χρησιμοποιείται από τους ηγέτες της ΕΕ και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους ως εκβιασμός προς την Ελλάδα για την γρήγορη και αναίμακτη (για εκείνους) υιοθέτηση των νέων επονείδιστων μέτρων καθώς η επιστροφή στη δραχμή θα σημαίνει τον οικονομικό και τον φυσικό μας κατ’επέκταση θάνατο.
Ωστόσο φαίνεται να ξεχνούν ότι αυτή τη στιγμή είμαστε ούτως ή άλλως οικονομικά ζόμπι, ζώντας μέσα σε ένα σύστημα που πνέει τα λοίσθια.
Μας απειλούν με χρεοκοπία. Δηλαδή αυτή τη στιγμή οι συνθήκες στις οποίες ζούμε είναι συνθήκες μη χρεοκοπίας;
Πιστεύει κανείς ότι ο μέσος Έλληνας και μετανάστης που ζει σε αυτή τη χώρα ξυπνάει και κοιμάται με αυτό το ζωτικής σημασίας ερώτημα: Ευρώ ή δραχμή;
Η ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έχει να πληρώσει τα όλο αυξανόμενα χαράτσια και τα φάρμακά της με την όλο και μειούμενη σύνταξή της, ο άνεργος νέος που σε λίγο θα κάψει τα πτυχία του για να ζεσταθεί καθώς δεν υπάρχουν και χρήματα για πετρέλαιο, ο μεσήλικας που βρέθηκε άνεργος στα 50 του, ανίκανος να θρέψει την οικογένεια του, η μάνα που αφήνει το παιδί της στα ιδρύματα γιατί δεν έχει να το ταΐσει, ο άστεγος που ξεψυχά στα παγκάκια από το κρύο , ο γέρος που στο τέλος του βίου του δεν έχει να πάρει ούτε μια σοκολάτα δώρο στα εγγόνια του που λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, όλες αυτές οι τραγικές φιγούρες, τέκνα της "επιτυχημένης" κυβερνητικής πολιτικής, αυτοί που άλλο το ζωνάρι δεν μπορούν να σφίξουν, αυτοί οι άνθρωποι, είναι βέβαιο, ότι ουδόλως τους ενδιαφέρει το νόμισμα που θα υιοθετήσουμε.Και όχι επειδή δεν έχουν αντίληψη ή επειδή ποτέ στη ζωή τους δεν έχουν διαβάσει ένα οικονομικό άρθρο (οι αδαείς!) αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι όποιο νόμισμα και να έχουμε οι βασικές παράμετροι που φέρνουν την φιλελεύθερη πανώλη στα σπίτια μας δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή θα ήταν πράγματι καταστροφική.
Το εθνικό νόμισμα αυτόματα, με την υιοθέτηση του, θα δεχόταν διαδοχικές υποτιμήσεις μέχρι τη σταθεροποίησή του (αν αυτή η σταθεροποίηση επέρχετο ποτέ) με αποτέλεσμα οι καταθέσεις μας να χάνουν την αξία τους μέρα με τη μέρα.
Το δημόσιο χρέος, το οποίο φυσικά θα αποπληρωνόταν σε ευρώ (επομένως δεν υπάρχει κάποιο όφελος από αυτό), θα εκτινασσόταν στα ύψη σε αναλογία με την υποτίμηση της δραχμής και οποιασδήποτε μορφής κούρεμα δεν θα μας έσωζε (ίσως ο αποκεφαλισμός). Οι τιμές των εμπορευμάτων θα αυξάνονταν δραματικά, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών θα έπεφτε στα Τάρταρα καθώς με το ίδιο ποσό χρημάτων θα αγοράζουν λιγότερα προϊόντα και υπηρεσίες. Τα επιτόκια δανεισμού θα αυξάνονταν δραματικά , οι καταθέτες πάνω στον πανικό τους θα αντλούσαν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους.
Θα πραγματοποιούνταν απολύσεις στο δημόσια τομέα, θα συναντούσαμε φαινόμενα υψηλού πληθωρισμού, οι μισθοί θα μειώνονταν δραματικά και η ανεργία θα χτυπούσε κόκκινο.
Οι πωλήσεις και τα κέρδη των μικρών επιχειρήσεων θα σημείωναν πτώση και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα θα χρεοκοπούσαν η μία μετά την άλλη.
Από την άλλη θα είχαμε ξανά στα χέρια μας το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής, καθώς θα είχαμε πάλι τη δυνατότητα ως χώρα να κόβουμε το δικό μας νόμισμα και να εξισορροπούμε τις αδυναμίες της δημοσιονομικής πολιτικής, ωστόσο αυτό δεν αποτέλεσε στην ιστορία ποτέ λύση, παρά περισσότερο πρόβλημα. Η έκδοση όλο και περισσότερου χρήματος και η αύξηση κυκλοφορίας του στην αγορά επιφέρει πληθωρισμό και κατ’επέκταση μειώνει την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και επανέρχεται πάλι στην ίδια ισορροπία με πριν χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.
Η παραμονή στο ευρώ γνωρίζουμε με μαθηματική σχεδόν βεβαιότητα που θα οδηγήσει.
Η υποτιθέμενη ασφάλεια που μας παρέχει το ευρώ είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκορπιστεί από ένα ελαφρύ αεράκι. Η Standard & Poor’s προέβη πρόσφατα σε μπαράζ υποβαθμίσεων Ευρωπαϊκών οικονομιών, παραδοσιακά δυνατών, όπως η Γαλλία, πράγμα που σημαίνει ότι και οι πιο δυνατές οικονομίες της Ευρωζώνης είναι γίγαντες με πήλινα πόδια. Οι αναλυτές προβλέπουν πτώση της ισοτιμίας του ευρώ μέσα στο 2012. Λόγω της κρίσης χρέους που ταλανίζει την Ευρώπη διαχέεται απαισιοδοξία για το μέλλον της Ευρωζώνης. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ, να συμπαρασύρει και άλλες χώρες στη χρεωκοπία και την αποχώρησή τους από τη νομισματική ένωση. Καθημερινώς ελληνικά και ξένα δίκτυα μας βομβαρδίζουν με δηλώσεις του τύπου ότι αν αποτύχει το πρόγραμμα PSI (ή αλλιώς πίεσ’ high καθώς κάθε φορά που ακούμε τον όρο μας ανεβαίνει η πίεση), θα οδηγηθούμε με βεβαιότητα στη χρεοκοπία.
Ακόμα και οι Financial Times αναφέρουν ότι υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες για το μέλλον του ευρώ.
Έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον στις ζωές όλων μας ότι παρά το γεγονός ότι είμαστε εντός της ζώνης του ευρώ, απειλούμαστε άμεσα με χρεοκοπία. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί μας εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο και μας φέρνουν πιο κοντά στο θάνατο παρά στην οικονομική ανάπτυξη. Τα χρήματα που αρπάζουν από το υστέρημα των πολιτών πέφτουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα χρέους , εκεί που ο χρόνος σταματάει και ο κόπος εξαφανίζεται. Οι μισθοί τείνουν να αγγίξουν τα επίπεδα Κίνας και Ινδίας με τιμές προϊόντων στα επίπεδα Βρετανίας.
Τα εργασιακά δικαιώματα που διεκδικήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν με αίμα, καταργούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Οι μελλοντικές γενιές (στο εγγύς και όχι στο απώτερο μέλλον) θα εργάζονται με 200 ευρώ με συμβάσεις εβδομάδας ώστε να βιώνουν τον πανικό της ανεργίας σχεδόν καθημερινά ώστε να μην υψώνουν ανάστημα, γεγονός που συμβαίνει και τώρα φυσικά , απλά θα χειροτερέψει στα χρόνια που έρχονται.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί σε περίπτωση εξόδου μας από το ευρώ, η δραχμή θα γίνει αντικείμενο διαδοχικών υποτιμήσεων και θα επανέλθει μόνο με δημοσιονομική εξυγίανση και με τη δημιουργία φιλικού κλίματος προς τους επενδυτές, παρατηρούν ορισμένοι οικονομολόγοι. Οι δηλώσεις αυτές ωστόσο κάτι μας θυμίζουν. Είναι ακριβώς τα ίδια προαπαιτούμενα που ζητούν οι εταίροι για την παραμονή στο ευρώ και για ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Επομένως δεν υφίσταται δίλημμα ευρώ ή δραχμής καθώς δεν αποτελεί λύση του προβλήματος η επιλογή νομίσματος. Ούτε αποτελεί λύση μια τρίτη εκδοχή σύμφωνα με την οποία θα έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε και τα δύο νομίσματα , δηλαδή το ευρώ να λειτουργεί παράλληλα με τη δραχμή.
Τα όποια θετικά επιχειρήματα τα οποία επικαλείται η μια ή η άλλη μεριά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα καθώς μια συστημική κρίση αντιμετωπίζεται με αλλαγή συστήματος και όχι με επιφανειακές λύσεις που δεν επιφέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Μια κατεστραμμένη οικονομία δεν σώζεται ούτε από τη διαμονή μας ή όχι στο ευρώ, ούτε αν θα εξασφαλίσουμε την επόμενη δόση. Η διάσωση μας ή μη εξαρτάται άμεσα από τη δομή του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος και όχι από το νόμισμα που θα υιοθετήσουμε. Τίθεται θέμα αλλαγής λοιπόν πλεύσης και όχι αν έχουμε στη διάθεση μας τα εργαλεία για την εφαρμογή νομισματικής πολιτικής εντός των εθνικών συνόρων.
Οι σταυροφόροι του ευρώ με την παραμονή μας στο νόμισμα αυτό προσπαθούν να σώσουν το δικό τους τομάρι στην παγκόσμια καπιταλιστική αρένα. Από την άλλη όσοι θεωρούν λύση και υποστηρίζουν διθυραμβικά την επιστροφή μας στη δραχμή και την έξοδο μας από την Ε.Ε. προσπαθούν μέσω αυτής της καιροσκοπικής ανάλυσης, ποντάροντας σε συναισθηματικούς και εθνικιστικούς δεσμούς με τη δραχμή, να καλύψουν τη δική τους αδυναμία για μια σοβαρή απάντηση στην κρίση και να συσπειρώσουν τους απλούς πολίτες σε μια βάση αντίστασης και ανατροπής καθώς θεωρούν ότι η έξοδος από το ευρώ θα επιφέρει εξυγίανση στο πολιτικό σύστημα μέσω πολιτικών αλλαγών, ισονομία, οικονομική άνθηση και ίσως παγκόσμια ειρήνη. Αυτές οι δηλώσεις θα πρέπει να αποτελούν απάντηση σε ερώτηση καλλιστείων και όχι σοβαρή απάντηση στην κρίση. Η ουσία του διλήμματος αυτού πέρα το ότι υπάρχει για να αποπροσανατολίσει από το πραγματικό πρόβλημα αποτελεί μια επιλογή μεταξύ ενός αργού θανάτου ή ενός ακαριαίου. Εν ολίγοις μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ο ασθενής που νοσεί από τη νέα γρίπη, επισκεπτόμενος το γιατρό του επιθυμεί θεραπεία και όχι να ανταλλάξει την ασθένεια του με την παλιά γρίπη. Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε μια κατάληξη έχει: την πλήρη εξαθλίωσή και τον εξανδραποδισμό του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό το σενάριο, είναι η κατάσταση στην οποία κατατείνουμε εάν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτήν την πρωτοφανή επίθεση στα βασικά μας δικαιώματα, στο δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία κλπ. Είναι λοιπόν μεγάλη ανάγκη για την επιβίωσή μας η αντικατάσταση αυτού του ανθρωποφάγου συστήματος που έχει ως επίκεντρο το κέρδος και τις αγορές από ένα σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
