Στην Πορτογαλία τα υπερβολικά υψηλά διόδια κάνουν το «νέο» οδικό δίκτυο
της χώρας σχεδόν διακοσμητικό. Πότε η επένδυση σε αυτό συμβάλλει στην
αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Ποιες είναι οι παγίδες και οι
εναλλακτικές.
Η κρίση έφερε την ασθενική ούτως ή άλλως οικονομία της Πορτογαλίας στα χνάρια της ελληνικής και στην πόρτα του ΔΝΤ και της Ε.Ε.
Όπως επισημαίνει το ρεπορτάζ των F.T., μία από τις προφανείς επιπτώσεις έχει να κάνει με τη ραγδαία μείωση της κίνησης αυτοκινήτων στους αυτοκινητοδρόμους της χώρας, γεγονός το οποίο αποδίδεται στα πολλά νέα διόδια που επέβαλε η κυβέρνηση στους...
οδικούς άξονες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η κίνηση στους πορτογαλικούς δρόμους υποχώρησε 50% το 2012 και 68% τους πρώτους μήνες του 2013. Εξάλλου, παρόμοια εικόνα εμφανίζουν και οι πωλήσεις αυτοκινήτων, που λόγω του κόστους καυσίμου και της φορολογίας έχουν υποχωρήσει δραματικά.
«Το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας λειτούργησε αρχικά, αλλά δυστυχώς όποιος κινείται πλέον σε δευτερεύουσες αρτηρίες βλέπει πόσο απασχολημένες είναι», λέει Πορτογάλος πολίτης και αυτοκινητιστής.
Όπως προκύπτει, στην κατασκευή οδικών έργων έχουν επενδυθεί σημαντικά ποσά των κοινοτικών ενισχύσεων που έχει λάβει η χώρα από την είσοδό της στην Κοινότητα το 1986. Στο ίδιο όμως ρεπορτάζ τίθεται εύγλωττα και το ζήτημα της σκοπιμότητας της επένδυσης αυτής για δρόμους που δεν χρησιμοποιούνται και δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες.
Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι η Πορτογαλία «επένδυσε υπερβολικά στο τσιμέντο και λίγα στην εκπαίδευση και στην επαγγελματική κατάρτιση». Σήμερα στη χώρα υπάρχουν εννέα αυτοκινητόδρομοι όπου η μέση ημερήσια κυκλοφορία είναι χαμηλότερη του ορίου που καθιστά επικερδή μια τέτοια κατασκευή, ενώ το συνολικό μήκος των αυτοκινητοδρόμων ανά κάτοικό της υπερβαίνει εκείνο της Μ. Βρετανίας κατά τέσσερις φορές και εκείνο της Γερμανίας κατά 60%.
Πράγματι, όπως και το ρεπορτάζ των F.T. επισημαίνει, είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κάποιος την αξία ενός σύγχρονού οδικού δικτύου που βγάζει από την απομόνωση αγροτικούς πληθυσμούς και μειώνει σημαντικά τους θανάτους από τροχαία. Ωστόσο, το μη ευκαταφρόνητο κόστος έχει να κάνει με την επακόλουθη παραμέληση άλλων μορφών εκμοντερνισμού. οι οποίοι προφανώς θα συντελούσαν στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας και στην αειφορία μάλλον, παρά στη βραχυπρόθεσμη και συχνά κοντόθωρη δημόσια επένδυση.
Όπως επισημαίνει το ρεπορτάζ των F.T., μία από τις προφανείς επιπτώσεις έχει να κάνει με τη ραγδαία μείωση της κίνησης αυτοκινήτων στους αυτοκινητοδρόμους της χώρας, γεγονός το οποίο αποδίδεται στα πολλά νέα διόδια που επέβαλε η κυβέρνηση στους...
οδικούς άξονες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η κίνηση στους πορτογαλικούς δρόμους υποχώρησε 50% το 2012 και 68% τους πρώτους μήνες του 2013. Εξάλλου, παρόμοια εικόνα εμφανίζουν και οι πωλήσεις αυτοκινήτων, που λόγω του κόστους καυσίμου και της φορολογίας έχουν υποχωρήσει δραματικά.
«Το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας λειτούργησε αρχικά, αλλά δυστυχώς όποιος κινείται πλέον σε δευτερεύουσες αρτηρίες βλέπει πόσο απασχολημένες είναι», λέει Πορτογάλος πολίτης και αυτοκινητιστής.
Όπως προκύπτει, στην κατασκευή οδικών έργων έχουν επενδυθεί σημαντικά ποσά των κοινοτικών ενισχύσεων που έχει λάβει η χώρα από την είσοδό της στην Κοινότητα το 1986. Στο ίδιο όμως ρεπορτάζ τίθεται εύγλωττα και το ζήτημα της σκοπιμότητας της επένδυσης αυτής για δρόμους που δεν χρησιμοποιούνται και δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες.
Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι η Πορτογαλία «επένδυσε υπερβολικά στο τσιμέντο και λίγα στην εκπαίδευση και στην επαγγελματική κατάρτιση». Σήμερα στη χώρα υπάρχουν εννέα αυτοκινητόδρομοι όπου η μέση ημερήσια κυκλοφορία είναι χαμηλότερη του ορίου που καθιστά επικερδή μια τέτοια κατασκευή, ενώ το συνολικό μήκος των αυτοκινητοδρόμων ανά κάτοικό της υπερβαίνει εκείνο της Μ. Βρετανίας κατά τέσσερις φορές και εκείνο της Γερμανίας κατά 60%.
Πράγματι, όπως και το ρεπορτάζ των F.T. επισημαίνει, είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κάποιος την αξία ενός σύγχρονού οδικού δικτύου που βγάζει από την απομόνωση αγροτικούς πληθυσμούς και μειώνει σημαντικά τους θανάτους από τροχαία. Ωστόσο, το μη ευκαταφρόνητο κόστος έχει να κάνει με την επακόλουθη παραμέληση άλλων μορφών εκμοντερνισμού. οι οποίοι προφανώς θα συντελούσαν στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας και στην αειφορία μάλλον, παρά στη βραχυπρόθεσμη και συχνά κοντόθωρη δημόσια επένδυση.
