Συνταγματικό τόξο και... φασιστικό βέλος
Η
δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το ξέσπασμα καθημερινών δυναμικών
κινητοποιήσεων του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα και έξω
υποχρέωσε την κυβέρνηση Σαμαρά επιτέλους να εφαρμόσει το νόμο στη Χρυσή
Αυγή και να γνέψει στη δικαστική εξουσία να κάνει το ίδιο.
Αποδείχθηκε ότι το υπάρχον νομικό πλαίσιο
είναι υπερεπαρκές για την αντιμετώπιση... αξιόποινων συμπεριφορών, που
προκλητικά εκδηλώνονταν μετά την είσοδό της στο κοινοβούλιο, αλλά δεν
υπήρχε πολιτική βούληση. Αντί αυτής ανοχή και συχνά ενεργή σύμπραξη της
αστυνομίας.
Το όλο σύστημα εξουσίας, κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε. εξέθρεψε τη Χ.Α. και της επέτρεψε την παρακρατική δράση
για να υφίσταται πολιτικά ως δίαυλος διοχέτευσης της κοινωνικής
δυσαρέσκειας σε ατραπούς δήθεν αντικαθεστωτικές, αλλά στην
πραγματικότητα ανώδυνους για το καθεστώς και εχθρικούς για τους
αντιπάλους του. Κάποτε ο μολοσσός μεγάλωσε και σήκωσε κεφάλι στο
αφεντικό του. Το αφεντικό του τώρα δεν τον σκοτώνει, απλά τον δένει.
Αύριο ίσως τον ξαναλύσει. Ομως τα πολιτικά σχέδια του επιτελείου
Σαμαρά δεν αποβλέπουν στην αποκατάσταση των πολιτικών και δημοκρατικών
ελευθεριών, αλλά στην ανάκτηση του μονοπώλιου της κατασταλτικής και
ρατσιστικής βίας από την αστυνομία και την κυβέρνηση. Ακόμα, η
δημοσκοπική αποψίλωση των κυβερνητικών του συνεταίρων τον υποχρεώνει να
επιδιώξει την αυτοδυναμία αν θέλει να ξανακυβερνήσει. Αυτό χωρίς
επαναπατρισμό των ψήφων της δεξιάς πολυκατοικίας δεν γίνεται. Να γιατί
και η επίθεση του στον Π. Καμμένο λίγες μέρες πριν τη δολοφονία.
Στόχος του επιτελείου Σαμαρά ήταν η ανακοπή ενός απεργιακού κύματος, προοιωνιζόμενου
δυναμικού και συντονισμένου τον περασμένο μήνα ικανού υπό συνθήκες
συντονισμού και πολιτικής προοπτικής να δημιουργήσει όρους ανατροπής της
κυβέρνησης. Η δολοφονική βία της Χρυσής Αυγής όμως ξέφυγε από την
υπηρεσία του στόχου και εξέθεσε την κυβέρνηση έτσι που για πρώτη φορά να
απειληθεί ακόμη και η προεδρία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το
πρώτο εξάμηνο 2014. Στριμωγμένος μέσα και έξω έβαλε χειροπέδες στους
ναζιστές. Ταυτόχρονα βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στην Αριστερά και
το λαϊκό κίνημα, τον πραγματικό του αντίπαλο.
Ηδη η συζήτηση μετατοπίζεται στη «θεωρία των δύο άκρων» (άλλοτε αριστεροχουντισμός και «Καραμανλής ή τανκς»), την καταδίκη της βίας της Αριστεράς των διαδηλώσεων κτλ.
Η καταστολή των κοινωνικών αγώνων εξακολουθεί με πολλαπλάσια ταχύτητα:
Προφυλακίσεις στις Σκουριές, επεμβάσεις στα σχολεία και αυτόφωρα για
μαθητές, διώξεις διαδηλωτών και αγωνιστών του κινήματος των διοδίων,
συλλήψεις αντιφασιστών που σβήνουν ναζιστικά συνθήματα, προσαγωγές στις
διαδηλώσεις, φρονηματικές διώξεις του Π. Κωνσταντίνου.
Αυτοί που κυβερνούν
μόνιμα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και επιστρατεύσεις
αυτοαποκαλούνται δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου».
Μας καλούν να καταδικάζουμε «τη βία από όπου και αν προέρχεται», εκτός από τη δική τους.
Τη βία της εξουσίας, είτε την άμεση κατασταλτική, είτε την έμμεση
καθημερινή οικονομική και κοινωνική, αυτήν που προκαλούν και διαχέουν οι
εξοντωτικές μνημονιακές πολιτικές, και οδηγεί και αυτή σε θανάτους,
αυτοκτονίες κτλ. Αυτήν τη βία που μέχρι χθές χτυπούσε την κοινωνία χέρι
χέρι με τους ναζιστές. Και που σήμερα επιστρέφει στον φορέα του
μονοπωλίου της πάλι με τον ίδιο στόχο.
Ακόμη χειρότερος ο κίνδυνος για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα από την ανοχή του τρομονόμου (Π.Κ.
187, 187Α), που ανεξάρτητα από το εναντίον ποιού στρέφεται ποινικοποιεί
φρονήματα και προπαρασκευαστικές πράξεις αντί συγκεκριμένες
εγκληματικές ενέργειες, και της απροκάλυπτης παραβίασης συνταγματικών και δικονομικών δικαιωμάτων, με αποδεικτικά μέσα όπως οι ανώνυμοι μάρτυρες, το «βαλιτσάκι» της Ε.Υ.Π. και οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων.
Δεν χρειάζεται ούτε
νομιμοποίηση της δίωξης του πολιτικού λόγου, ούτε αναίρεση κατακτήσεων
του νομικού πολιτισμού για να διωχθούν αξιόποινες πράξεις.
Αποδείξεις ενοχής χρειάζονται και αν δεν υπάρχουν, υπεύθυνοι είναι οι
κ.κ. Σαμαράς και Δένδιας και οι κρατικοί μηχανισμοί που μέχρι χθες
όπλιζαν το φασιστικό βέλος και συγκάλυπταν (π.χ. εκείνοι οι 32 φάκελλοι
που καθυστερούσαν και πόσοι άλλοι που δεν σχηματίστηκαν ποτέ καθώς η
αστυνομία έδιωχνε και απειλούσε τα θύματα αντί για τους θύτες) τα
εγκλήματά τους. Το ενδεχόμενο ηρωοποίησης των μελών της Χρυσής Αυγής, που ευτυχώς αποφεύχθηκε από την θέση τους «εκτός νόμου» που μέχρι πριν λίγο πολλοί απαιτούσαν, θα είναι πολλαπλά καταστροφικό. Και φαίνεται ο κ. Σαμαράς να μην θέλει να το αποφύγει, αν δεν το επιδιώκει κιόλας.
