Ο πόλεμος στο τουρκικό Κουρδιστάν μαίνεται ακόμα, το αίμα εκατοντάδων αθώων δεν έχει ακόμα στεγνώσει, οι μνήμες απο...
την σφαγή στο Σουρούτς είναι ακόμα νωπές και ακριβώς απέναντι στον φασισμό και τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει το τουρκικό κράτος, το μόνο όπλο των λαών της Τουρκίας είναι ο αγώνας. Απο τον Ιούλιο και μετά, ημερομηνία που φάνηκε ξεκάθαρα οτι ο Ερντογάν θα σπάσει τη διαδικασία ειρήνευσης με τους Κούρδους και θα επιτεθεί άγρια στις περιοχές τους, ξεκίνησαν σ όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν πορείες για την ειρήνη. Όλες πνίγηκαν στα δακρυγόνα και την καταστολή, παρόλαυτα ο κόσμος συνέχιζε να βγαίνει στους δρόμους και να παλεύει.
Οι εικόνες που έρχονταν απο το νότο ήταν φρικτές…Νεκρά παιδιά, γυναίκες, γέροι, άταφα σώματα απο τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, νεκρές απο αιμοραγία γιατί η αστυνομία δεν άφηνε τους/τις τραυματίες να πάνε στο νοσοκομείο.
Εικόνες που γέμιζαν μίσος και οργή αλλά και αποφασιστικότητα κάθε έναν που θέλει να λεγεται άνθρωπος στην Τουρκία.
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 1ης του Νοέμβρη αποφασίστηκε το συλλαλητήριο στην Άγκυρα. Στην πρωτεύουσα της χώρας, σύνηθης χώρος συγκέντρωσης για τις μεγάλες πορείες που εχουν γίνει στην Τουρκία. Λεωφορεία ξεκίνησαν απ’όλες τις πόλεις της χώρας. Εκατοντάδες λεωφορεία απο Ιστάνμπουλ, δεκάδες απο όλες τις υπόλοιπες πόλεις.
Η συνάντηση ήταν στις 12 το μεσημέρι στο κεντρικό πάρκο της Άγκυρας. Απο το πρωί τα μπλόγκς των διαδηλωτών ξεκίνούσαν απο τα σημεία που τους άφηναν τα λεωφορεία και οργανωμένα πήγαιναν προς το σημείο της πορείας.
Οι διοργανωτές είχαν πάρει την άδεια της αστυνομίας, για την πορεία -ίσως έτσι φάμε λιγότερα δακρυγόνα, χαριτολογούσαν οι διαδηλωτές.
Στις 10:30, το πρωί εξερράγησαν δύο βόμβες, η μία πίσω απο την άλλη. Μπροστά απο μπλόγκ διαδηλωτών. Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ήταν μηχανισμός ή επίθεση αυτοκτονίας. Γνωρίζουμε πως σίγουρα έχουμε πολλές/ους νεκρές/ούς και τραυματίες, σοβαρά τραυματίες, κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνεται και απο τις φώτο.
Τα πρώτα νούμερα μιλούν για πάνω απο 25 νεκρούς και πολλές δεκάδες τραυματίες.
Όλα πάγωσαν, οι μνήμες της σφαγής στο Σουρούτς ξαναγεννήθηκαν και μαζί μ αυτές οργή για αυτό το κράτος που συνεχίζει να δολοφονεί, ανεξέλεγκτο αγωνιστές, παιδιά, να δολοφονεί τις μοναδικές φωνές για ειρήνη και δημοκρατία. Να σκοτώνει το φως και να αφήνει το σκοταδισμό του θρησκευτικού φανατισμού να επελαύνει.
Κάποια στιγμή στο μέλλον , οι ιστορικοί θα μελετήσουν , πόσοι νεκροί έπεσαν στην προσπάθεια του Ερντογάν να βγει πρόεδρος, με αυξημένες αρμοδιότητες.
Τώρα, αυτό που πρέπει σίγουρα να κάνουμε είναι, να υψώσουμε ένα κύμα αλληλεγγύης που θα το νιώσουν όλοι/ες οι σύντροφισσες και οι συντροφοί μας στην Τουρκία.
Γιατί οι επόμενες στιγμές σίγουρα δεν θα είναι ίδιες στην Τουρκία. Γιατί ο πόλεμος πήρε άλλες διαστάσεις τώρα…
Γιατί δεν θα αφήσουμε μόνους τους, στην μάχη αυτή απέναντι στο φασισμό και τον πόλεμο τους συντρόφους μας.
Ένα απο τα βασικά συνθήματα της προεκλογικής περιόδου ήταν για την αριστερά: «Το παλάτι θέλει πόλεμο, ο λαός Ειρήνη»
Ίσως κι αυτό να έχει αλλάξει τώρα πια…
toperiodiko
