«Οι συνθήκες στη φυλακή ήταν
απάνθρωπες, αλλά το πιο απάνθρωπο ήταν....
ο φόβος που νιώθαμε συνεχώς. Δεν
ξέραμε πότε θα μας επιτεθούν και θα μας εξοντώσουν. Δεν ξέραμε τι θα
γινόταν με μας. Φοβόμασταν καθημερινά, μήπως μας δίνουν δηλητηριασμένο
φαγητό ή νερό. Φοβόμασταν, γιατί ξέραμε ότι το καθεστώς μάς μισεί και
προσπαθεί να μας σκοτώσει». Ολα αυτά πλέον έχουν τελειώσει. Ο Σπύρος αθωώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο της αφρικανικής χώρας και βρίσκεται πια ασφαλής στην Αθήνα.
Νιώθει ανακούφιση για το αίσιο τέλος, λαχτάρα να επανενωθεί με τη σύζυγο και τον γιο του, τους οποίους έχει να δει από την ημέρα της σύλληψής του, αλλά και πείσμα να αγωνιστεί από δω και πέρα με όποιον τρόπο μπορεί για ένα καλύτερο μέλλον στην πατρίδα του.
Τον συναντήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, στο γραφείο των δικηγόρων του, Ανδρέα και Αλέξη Αναγνωστάκη, ενώ εκεί ήταν και η φίλη του Αννα Σηφάκη, διαχειρίστρια του γκρουπ στο Facebook που έκανε γνωστή την ιστορία του και σήμερα ξεπερνά τα 12.000 μέλη.
Του ζητήσαμε να μας διηγηθεί όλα όσα έζησε.
Το χρονικό
Ο Σπύρος έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1991 με υποτροφία. Σπούδασε στη σχολή ναυτικών δοκίμων κι έπειτα στη Νομική.Εργάστηκε ως υπάλληλος στην ΑΣΟΕΕ και, όταν ξεγλιστρούσε από την καθημερινότητα της Αθήνας, επισκεπτόταν τα Χανιά, όπου διατηρεί πολλούς φίλους.
Πήρε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα και αργότερα την υπηκοότητα. Τότε η επιστροφή στο Μπουρούντι φαινόταν μακρινή.
«Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τις σπουδές που είχα κάνει εδώ προς όφελος μιας δικτατορίας», μας λέει και εξηγεί ότι η χώρα της Κεντρικής Αφρικής είχε να ζήσει εκλογές από το 1993 και οι κυβερνώντες είχαν πάρει την εξουσία με πραξικόπημα.
Εκλογές πραγματοποιήθηκαν ξανά 12 χρόνια μετά. Ηταν πλέον 2005, όταν έπεσε το προηγούμενο καθεστώς και ζητήθηκε από τον Σπύρο να επιστρέψει στην πατρίδα του ως αξιωματικός στην αστυνομία και να οργανώσει και το πρώτο λιμενικό σώμα της χώρας. Δέχτηκε.
«Ημασταν ενθουσιασμένοι! Πολλά παιδιά -δεν ήμουν μόνο εγώ- που ήταν στο εξωτερικό, αποφασίζουν εκείνη την εποχή να γυρίσουν πίσω να προσφέρουν», αναφέρει και διηγείται ότι με τον καιρό ο αρχικός ενθουσιασμός άρχισε να φεύγει.
Καταγγέλλει συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φίμωση μέσων ενημέρωσης, φαινόμενα διαφθοράς και τη δολοφονική δράση παραστρατιωτικών ομάδων.
Η κοινωνική έκρηξη έρχεται το 2015, όταν ο πρόεδρος της χώρας αποφασίζει να διεκδικήσει και τρίτη θητεία, παρότι το Σύνταγμα δεν το επιτρέπει.
Οι διαδηλώσεις που ξεκινούν, καταστέλλονται βίαια και η εντολή από τη γενική αστυνομική διεύθυνση είναι οι διαδηλωτές να πυροβολούνται.
Ασπίδα
Στις 7 Μαΐου ο Σπύρος βάζει ασπίδα το κορμί του μπροστά σε διαδηλωτές που -όπως λέει- απλώς «χόρευαν και τραγουδούσαν με φύλλα από δέντρα στα χέρια».Οι συνάδελφοί του, πάνοπλοι αστυνομικοί, τον προστάζουν να κάνει στην άκρη. «Φώναξα "όχι, δεν θα πυροβολήσει κανείς τα παιδιά μου!". Και όντως εκείνη τη στιγμή τους ένιωθα σαν δικά μου παιδιά, γιατί είχαν φοβηθεί, βλέποντας τα πυροβόλα όπλα. Ορισμένοι προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω μου», λέει με συγκίνηση και διηγείται πως φώναξε τη φράση: «Οποιος θέλει τα παιδιά, πρώτα περνάει από μένα!».
Οι διαδηλωτές σώθηκαν και η επόμενη πράξη του δράματος έρχεται στις 27 Ιουνίου.
«Πέφτουν πάνω μου στο κέντρο της πόλης 20-25 άνδρες της αστυνομίας. Αρχίζουν και με χτυπάνε. Με συνέλαβαν χωρίς κανένα ένταλμα, χωρίς τίποτα. Με πήγαν στις μυστικές υπηρεσίες. Με βασάνισαν για δέκα μέρες. Με έδερναν με σίδερα σε όλο το σώμα. Μου έκαναν φάλαγγα. Ηθελαν να ομολογήσω ότι δήθεν είχα παράνομα πυρομαχικά και όπλα».
Κι έπειτα φυλακή, με απάνθρωπες συνθήκες. Είκοσι δύο άτομα σε ένα μικρό κελί, που κοιμόντουσαν στο χώμα.
«Μεταγωγή»
Η μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ ήταν όταν αποφασίστηκε η μεταγωγή του. Κατ' εξαίρεση θα γινόταν βράδυ και όχι πρωί, όπως προβλέπεται.«Εκεί μεταγωγή σημαίνει ουσιαστικά απαγωγή. Εξαφανίζεσαι. Πίστευα λοιπόν ότι θέλουν να με σκοτώσουν. Είδα τότε τους συγκρατούμενούς μου να σχηματίζουν ανθρώπινη αλυσίδα για να μη βγω από το κελί. Μέχρι το πρωί ήταν μέσα στο κελί και τραγουδούσαν. Εκείνο το βράδυ ένιωθα φόβο, αλλά και πολύ μεγάλη χαρά και συγκίνηση», μας λέει.
Κι έπειτα περιγράφει τις συνθήκες στη δίκη, όπου δικαζόταν μαζί με πάνω από 25 άτομα, με την κατηγορία της συμμετοχής σε απόπειρα πραξικοπήματος.
Μια δίκη όπου τα υπερασπιστικά δικαιώματα των κατηγορουμένων είχαν καταστρατηγηθεί.
«Ηθελα μόνο να καταρρίψω στην απολογία μου τις κατηγορίες. Δεν περίμενα ότι θα αθωωθώ. Και μάλιστα την προηγούμενη μέρα έλεγα σε όσους μιλούσα να μη στενοχωρηθούν, αν ακούσουν ότι καταδικάστηκα σε ισόβια», θυμάται.
Τελικά, σε αντίθεση με την πλειονότητα των συγκατηγορουμένων του, ο Σπύρος αθωώθηκε, μέσα σε ένα μεγάλο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που έφτασε μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η αθώωση
«Το καθεστώς ουσιαστικά αναγκάστηκε να αθωώσει τον Σπύρο. Αυτό οφείλεται κυρίως στον διεθνή νομικό αγώνα που διεξήχθη και τη μαχητική κινητοποίηση πολλών ανθρώπων που δημιούργησαν ασφυκτικές πιέσεις», τονίζουν οι δικηγόροι του Σπύρου, Ανδρέας και Αλέξης Αναγνωστάκης.
«Αυτή τη στιγμή το καθεστώς αφήνει πίσω του, μεταξύ άλλων, μαζικούς τάφους από αθώους δολοφονημένους πολίτες», επισημαίνει ο Σπύρος και σήμερα, από την Αθήνα, κάνει έκκληση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να αναλάβουν ενεργές πρωτοβουλίες για την ειρήνη στο Μπουρούντι.
«Θα κάνω ό,τι περνάει απ' τα χέρια μου για να μπορέσω να σώσω αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν», λέει και καταλήγει εκφράζοντας την αγάπη του για την ελευθερία που στερήθηκε.
efsyn
