Στις 6 Οκτωβρίου 1943 το «Σώμα Κυνηγών» του Φριτς Σούμπερτ και των Κρητών δωσιλόγων συνεργατών του από το Κρουσώνα Ηρακλείου πυρπολούν ζωντανές 12 γυναίκες και έναν ηλικιωμένο στην Καλή Συκιά στο Νότιο Ρέθυμνο.διαδραματίστηκαν αποτυπώνονται με συγκλονιστικό τρόπο στο ντοκιμαντέρ «Πυρπόληση γυναικών στην Καλή Συκιά - Ολοκαύτωμα από Γερμανούς ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής» των δημοσιογράφων Γιάννη Κανελλάκη και Μανόλη Παντινάκη σε σκηνοθεσία Τάσου Μπιρσίμ. Συγγενείς των θυμάτων, αλλά και κάτοικοι που έζησαν από κοντά τα γεγονότα της ναζιστικής θηριωδίας, περιγράφουν τι συνέβη εκείνη τη μαύρη Τετάρτη της 6ης Οκτωβρίου.
Αναζητώντας τον αρχηγό της Κρητικής αντίστασης Μανώλη Μπαντουβά και την ομάδα του που είχε καταφύγει μετά την καταστροφή των χωριών της Βιάννου στο βουνό Τσιλίβδικας, οι «Σουμπερίτες» έφτασαν στο κοντινό χωριό Καλή Συκιά. Εκεί συγκέντρωσαν τις γυναίκες στην πλατεία και επέμεναν να τους μαρτυρήσουν τα κρησφύγετα των ανδρών τους. Οι γυναίκες αρνήθηκαν να αποκαλύψουν το παραμικρό: «Άντρες εμείς δεν έχουμε, δε μαρτυρούμε. Και να μας σκοτώσετε τίποτα δε θα πούμε» έλεγαν.
Μετά από αυτό, τις πήραν και τις πήγαν στα διάφορα σπίτια του χωριού. Έβαλαν φωτιά στα σπίτια και με προτεταμένα τα όπλα οδηγούσαν τις γυναίκες που έμεναν σ’αυτά για να τις σβήσουν. Φτάνοντας, τις πετούσαν μέσα ζωντανές και καίγονταν ή τις πυροβολούσαν και καίγονταν τραυματισμένες. Όσες επιχειρούσαν να βγουν έξω τις σκότωναν. Συνολικά, έκαψαν οχτώ γυναίκες από την Καλή Συκιά μεταξύ αυτών και μια έγκυο οχτώ μηνών και τέσσερις από το γειτονικό χωριό Ροδάκινο, καθώς ζωντανός πυρπολήθηκε κι ένας ηλικιωμένος άντρας που δεν είχε εγκαταλείψει το χωριό.
Το μέγεθος της βαρβαρότητας αποτυπώνεται στη φράση μιας γυναίκας, που λέει μεταξύ των άλλων ότι «βουίζουν ακόμα στο χωριό αλλά και στ’ αφτιά των κατοίκων τα ουρλιαχτά των γυναικών που καιγόντουσαν ζωντανές».
