Ελεεινό πανό στην ελληνική κερκίδα για την σφαγή στην Σρεμπρενίτσα!
Τον Ιούλιο του 1995, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Βοσνίας, μεγάλη στρατιωτική δύναμη Σέρβων, συνεπικουρούμενη από παραστρατιωτικές ομάδες εθελοντών δολοφόνων, εισβάλει στην πόλη της Σρεμπρένιτσα, η οποία είχε κηρυχθεί «ασφαλής περιοχή» από τον ΟΗΕ και η φύλαξή της είχε ανατεθεί σε Ολλανδούς κυανόκρανους. Οι κυανόκρανοι αρνούνται να υπερασπιστούν την πόλη και οι στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις των Σέρβων, υπό την ηγεσία του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς επιδίδονται σε μία άνευ προηγουμένου στοχευμένη σφαγή.
Μέσα σε λίγες ημέρες σφάζονται 8.000 μουσουλμάνοι, όλοι αρσενικού φύλου και ανεξαρτήτως ηλικίας: νέοι, γέροι, έφηβοι, μικρά παιδιά -όλοι όσοι στα μάτια των δολοφόνων, θα συνέχιζαν το «μουσουλμανικό γένος» που έπρεπε να «εκκαθαριστεί» από τη Βοσνία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη γενοκτονία ...
που έχει συντελεστεί σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά το 1945 και την ιστορική ήττα του φασισμού στην Ευρώπη.
Στην Ελλάδα μάθαμε ελάχιστα για τα γεγονότα την εποχή εκείνη, μεθυσμένοι από το κρασί της «ελληνοσερβικής φιλίας» με τους «ομόδοξους αδερφούς». Ανάμεσα στα καθάρματα που κατέσφαξαν μικρά άοπλα αγόρια, βρέθηκαν άλλωστε και 15 λοκατζήδες - μέλη της Χρυσής Αυγής, που για χρόνια υπερηφανεύονταν δημόσια για τη συμβολή τους στην «απελευθέρωση» της Σρεμπρένιτσα. Χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια για να φτάσει ως εδώ η ηχώ των μαρτυριών των γυναικών που επέζησαν της σφαγής και αυτό όχι πάντα χωρίς «παράσιτα». Στο μυαλό πολλών, ο σερβικός φασισμός είχε «αντι-ιμπεριαλιστική» απόχρωση.
Προσωπικά είχα την «τύχη» (ή ατυχία) να συνεργαστώ πριν ένα χρόνο με δύο Γάλλους ρεπόρτερ -κομμουνιστές και οι δύο- που κάλυπταν την εποχή εκείνη τα γεγονότα του πολέμου. Μου είναι δύσκολο να ανακαλέσω στη μνήμη μου τις περιγραφές που μου έκαναν και γενικά το αποφεύγω κιόλας. Μερικά πράγματα δεν είναι ποτέ εύκολα, κι αν έχεις παιδιά -επιτρέψτε μου- γίνονται δυσκολότερα.
Οι Σέρβοι φασίστες έχουν ένα σύνθημα με το οποίο πανηγυρίζουν τη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα: «Σύρμα - Μαχαίρι - Σρεμπρένιτσα» φωνάζουν.
Αντίθετα με τη Γερμανία, όπου μετά το 1945 επιβλήθηκε μια συλλογική λοβοτομή στον πληθυσμό για να αποκοπεί από το ναζιστικό παρελθόν, η Σερβία δεν αποποιήθηκε ποτέ αυτή την περίοδο. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ σίγουρα δε βοήθησαν στο να αναπτυχθεί στη χώρα μια δημόσια συζήτηση για αυτά τα γεγονότα -μάλλον λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τη σερβική κοινωνία.
Το σύνθημα «Σύρμα - Μαχαίρι - Σρεμπρένιτσα» εμφανίστηκε χθες στο βράδυ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, από οπαδούς της εθνικής Ελλάδας στον αγώνα της εναντίον της Βοσνίας.
Είναι οι ίδιοι οπαδοί, συναγωνιστές των εθελοντων - επαγγελματιών δολοφόνων που ύψωσαν την ελληνική σημαία δίπλα στη σερβική στη Σρεμπρένιτσα, που κηρύσσουν το No Politica όταν πρόκειται να μιλήσουν για τον Παύλο Φύσσα, αλλά πολιτικοποιούνται απότομα όταν πρόκειται να προασπίσουν τον χρηματοδότη της Χρυσής Αυγής Μαρινάκη, να σηκώσουν τις νεκροκεφαλές των SS στα πανό τους ή να αμολήσουν ναζιστικές βρωμιές στους αγώνες της εθνικής Ελλάδας.
Κανένας δε μπήκε στη διαδικασία να διακόψει τον αγώνα για αυτό το πανό. Μπορεί να μην το είδαν -περίεργο θα μου φαινόταν όμως: είχε αποτυπωθεί από πολλές κάμερες ενώ ο αγώνας παιζόταν. Μπορεί πάλι να μην το θεώρησαν πολύ σοβαρό. Αυτό είναι πιο πιθανό: δεν έχει μεγάλη βαρύτητα να πανηγυρίζεις τη σφαγή χιλιάδων αμάχων, γερόντων, ενηλίκων και παιδιών. Δεν είναι ας πούμε σα να βρίζεις τον Κοντονή, τον Μαρινάκη ή τον πρόεδρο της ΕΠΟ, γεγονότα για τα οποία οι αγώνες διακόπτονται. Δεν αξίζει το ίδιο με όλους αυτούς ένα παιδί που το έσφαξαν, αφού πρώτα έσφαξαν τον πατέρα του, μπροστά στα μάτια της μάνας του. Ούτε καν 1000, 2000 παιδιά.
Μπροστά στο γεγονός ήταν και η μισή ελληνική κυβέρνηση: ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, ο υφυπουργός Πολιτισμού, ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού -ελπίζω ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους το πανό και συνέχιζαν να κάθονται στο γήπεδο. Ωρες μετά ωστόσο, καμία επίσημη δήλωση δεν έχει γίνει, κανείς δεν θεώρησε χρήσιμο να ζητήσει συγνώμη επειδή οι υποστηρικτές της εθνικής Ελλάδας σήκωσαν ένα πανό που επιχαίρει για τη δολοφονία 8.000 αμάχων.
Με αφήνει αδιάφορο το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η ελληνική ομάδα έπαιζε πάντα ένα ποδόσφαιρο που δε βλέπεται. Ό,τι κι αν γινόταν σήμερα, στο δικό μου το μυαλό η Βοσνία θα παίζει ποδόσφαιρο πάντα χωρίς τα 2.000 παιδιά της που δολοφονήθηκαν τον Ιούλιο του 1995 στη Σρεμπρένιτσα και θα ήταν σήμερα 22, 25 ή 30 χρονών. Η εθνική Ελλάδας ωστόσο, η ποδοσφαιρική εθνική Ελλάδας, έχει φορτώσει το κάρμα της με ελεεινό τρόπο.
Το 2004 και το 2005 υπήρξε η αφορμή για μαζικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών σε όλη τη χώρα -ιδιαίτερα Αλβανών.
Πέρσι σε αγώνα της σηκώθηκαν ξανά οι νεκροκεφαλές των SS. Χθες, στο όνομά της, πανηγυρίστηκε η σφαγή 8.000 αμάχων.
Αύριο ίσως οι οπαδοί της κουνάνε κομμένα κεφάλια προσφύγων στις εξέδρες. Είναι προφανές ότι κανένας από τους υπεύθυνους δεν ενδιαφέρεται.
Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν στοιχειωδώς να έχουν αλλάξει την έδρα της, φεύγοντας από το γνωστότερο στέκι χρυσαυγιτών στην Ελλάδα (και αυτό δεν αφορά όποιον τυχαίνει να είναι Ολυμπιακός) ή διαλύοντας τον σύνδεσμο «Γαλανόλευκη Στρατιά», αυτή την ανοιχτά ναζιστική μετωπική οργάνωση.
Δεν περιμένω τίποτα από την Ε.Π.Ο. ή την πολιτική ηγεσία του υφυπουργείου Αθλητισμού. Θα περίμενα ίσως από κανέναν «κομμουνιστή» σπορτκάστερ να πει κάνα - δυο κουβέντες για αυτό το θέμα, εκτός από το να ουρλιάζει το γκολ της ισοφάρισης.
Αλλά κάποιος που έχασε την κομμουνιστική ντροπή του όταν απέλυε κόσμο επειδή δεν υπέγραψε ατομική σύμβαση, δεν είναι απαραίτητο ότι θα την ξαναβρεί σε οτιδήποτε άλλο.
Το περιμένω και από κανέναν παίκτη.
Τον Τζαβέλα, ας πούμε, που είχε βρει δυο λόγια να πει εναντίον του Κατίδη, τότε με τον «αρχαιοελληνικό χαιρετισμό» και που χθες πανηγύριζε το γκολ του, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Να βγει ας πούμε και να πει ότι δεν θα ξαναπαίξει για την εθνική Ελλάδας αν δεν βρεθούν αυτοί που σήκωσαν το πανό που πανηγύριζε τις δολοφονίες και δεν απομακρυνθούν για πάντα από το γήπεδο.
Οτι κανένα γκολ, ούτε καν τα γκολ όλου του κόσμου από τότε που υπάρχει ποδόσφαιρο δεν αξίζουν όσο η ζωή ενός μόνο αμάχου.
Οτι η μεγαλύτερη τιμή για έναν ποδοσφαιριστή δεν είναι «να φορά το εθνόσημο», όπως τους αρέσει να λένε, αλλά να αρνείται να παίξει για να διασκεδάσουν ανθρωποειδή που πανηγυρίζουν για τα παιδιά που δολοφονήθηκαν με «σύρματα» και «μαχαίρια» στη Σρεμπρένιτσα το 1995.
Μέχρι τότε, αυτή την ομάδα θα τη συνοδεύουν οι κατάρες κάθε ανθρώπου που βρίσκεται στο πλευρό της ζωής. Κάθε ενός που θέλει να βρει αυτός ο κόσμος λίγη από την ανθρωπιά που στερήθηκαν για πάντα τα παιδιά που σφάχτηκαν τον Ιούλιο του 1995 στη Σρεμπρένιτσα και παλεύει για να προσθεσει κάτι για τούτο κι αυτός.
Ο φόβος στο βλέμμα των αγοριών της Σρεμπρένιτσα να σας κυνηγά σε όλη σας τη ζωή, ελεεινοί ελληναράδες.
Yannis Androulidakis
Μέσα σε λίγες ημέρες σφάζονται 8.000 μουσουλμάνοι, όλοι αρσενικού φύλου και ανεξαρτήτως ηλικίας: νέοι, γέροι, έφηβοι, μικρά παιδιά -όλοι όσοι στα μάτια των δολοφόνων, θα συνέχιζαν το «μουσουλμανικό γένος» που έπρεπε να «εκκαθαριστεί» από τη Βοσνία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη γενοκτονία ...
που έχει συντελεστεί σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά το 1945 και την ιστορική ήττα του φασισμού στην Ευρώπη.
Στην Ελλάδα μάθαμε ελάχιστα για τα γεγονότα την εποχή εκείνη, μεθυσμένοι από το κρασί της «ελληνοσερβικής φιλίας» με τους «ομόδοξους αδερφούς». Ανάμεσα στα καθάρματα που κατέσφαξαν μικρά άοπλα αγόρια, βρέθηκαν άλλωστε και 15 λοκατζήδες - μέλη της Χρυσής Αυγής, που για χρόνια υπερηφανεύονταν δημόσια για τη συμβολή τους στην «απελευθέρωση» της Σρεμπρένιτσα. Χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια για να φτάσει ως εδώ η ηχώ των μαρτυριών των γυναικών που επέζησαν της σφαγής και αυτό όχι πάντα χωρίς «παράσιτα». Στο μυαλό πολλών, ο σερβικός φασισμός είχε «αντι-ιμπεριαλιστική» απόχρωση.
Προσωπικά είχα την «τύχη» (ή ατυχία) να συνεργαστώ πριν ένα χρόνο με δύο Γάλλους ρεπόρτερ -κομμουνιστές και οι δύο- που κάλυπταν την εποχή εκείνη τα γεγονότα του πολέμου. Μου είναι δύσκολο να ανακαλέσω στη μνήμη μου τις περιγραφές που μου έκαναν και γενικά το αποφεύγω κιόλας. Μερικά πράγματα δεν είναι ποτέ εύκολα, κι αν έχεις παιδιά -επιτρέψτε μου- γίνονται δυσκολότερα.
Οι Σέρβοι φασίστες έχουν ένα σύνθημα με το οποίο πανηγυρίζουν τη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα: «Σύρμα - Μαχαίρι - Σρεμπρένιτσα» φωνάζουν.
Αντίθετα με τη Γερμανία, όπου μετά το 1945 επιβλήθηκε μια συλλογική λοβοτομή στον πληθυσμό για να αποκοπεί από το ναζιστικό παρελθόν, η Σερβία δεν αποποιήθηκε ποτέ αυτή την περίοδο. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ σίγουρα δε βοήθησαν στο να αναπτυχθεί στη χώρα μια δημόσια συζήτηση για αυτά τα γεγονότα -μάλλον λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τη σερβική κοινωνία.
Το σύνθημα «Σύρμα - Μαχαίρι - Σρεμπρένιτσα» εμφανίστηκε χθες στο βράδυ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, από οπαδούς της εθνικής Ελλάδας στον αγώνα της εναντίον της Βοσνίας.
Είναι οι ίδιοι οπαδοί, συναγωνιστές των εθελοντων - επαγγελματιών δολοφόνων που ύψωσαν την ελληνική σημαία δίπλα στη σερβική στη Σρεμπρένιτσα, που κηρύσσουν το No Politica όταν πρόκειται να μιλήσουν για τον Παύλο Φύσσα, αλλά πολιτικοποιούνται απότομα όταν πρόκειται να προασπίσουν τον χρηματοδότη της Χρυσής Αυγής Μαρινάκη, να σηκώσουν τις νεκροκεφαλές των SS στα πανό τους ή να αμολήσουν ναζιστικές βρωμιές στους αγώνες της εθνικής Ελλάδας.
Κανένας δε μπήκε στη διαδικασία να διακόψει τον αγώνα για αυτό το πανό. Μπορεί να μην το είδαν -περίεργο θα μου φαινόταν όμως: είχε αποτυπωθεί από πολλές κάμερες ενώ ο αγώνας παιζόταν. Μπορεί πάλι να μην το θεώρησαν πολύ σοβαρό. Αυτό είναι πιο πιθανό: δεν έχει μεγάλη βαρύτητα να πανηγυρίζεις τη σφαγή χιλιάδων αμάχων, γερόντων, ενηλίκων και παιδιών. Δεν είναι ας πούμε σα να βρίζεις τον Κοντονή, τον Μαρινάκη ή τον πρόεδρο της ΕΠΟ, γεγονότα για τα οποία οι αγώνες διακόπτονται. Δεν αξίζει το ίδιο με όλους αυτούς ένα παιδί που το έσφαξαν, αφού πρώτα έσφαξαν τον πατέρα του, μπροστά στα μάτια της μάνας του. Ούτε καν 1000, 2000 παιδιά.
Μπροστά στο γεγονός ήταν και η μισή ελληνική κυβέρνηση: ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, ο υφυπουργός Πολιτισμού, ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού -ελπίζω ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους το πανό και συνέχιζαν να κάθονται στο γήπεδο. Ωρες μετά ωστόσο, καμία επίσημη δήλωση δεν έχει γίνει, κανείς δεν θεώρησε χρήσιμο να ζητήσει συγνώμη επειδή οι υποστηρικτές της εθνικής Ελλάδας σήκωσαν ένα πανό που επιχαίρει για τη δολοφονία 8.000 αμάχων.
Με αφήνει αδιάφορο το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η ελληνική ομάδα έπαιζε πάντα ένα ποδόσφαιρο που δε βλέπεται. Ό,τι κι αν γινόταν σήμερα, στο δικό μου το μυαλό η Βοσνία θα παίζει ποδόσφαιρο πάντα χωρίς τα 2.000 παιδιά της που δολοφονήθηκαν τον Ιούλιο του 1995 στη Σρεμπρένιτσα και θα ήταν σήμερα 22, 25 ή 30 χρονών. Η εθνική Ελλάδας ωστόσο, η ποδοσφαιρική εθνική Ελλάδας, έχει φορτώσει το κάρμα της με ελεεινό τρόπο.
Το 2004 και το 2005 υπήρξε η αφορμή για μαζικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών σε όλη τη χώρα -ιδιαίτερα Αλβανών.
Πέρσι σε αγώνα της σηκώθηκαν ξανά οι νεκροκεφαλές των SS. Χθες, στο όνομά της, πανηγυρίστηκε η σφαγή 8.000 αμάχων.
Αύριο ίσως οι οπαδοί της κουνάνε κομμένα κεφάλια προσφύγων στις εξέδρες. Είναι προφανές ότι κανένας από τους υπεύθυνους δεν ενδιαφέρεται.
Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν στοιχειωδώς να έχουν αλλάξει την έδρα της, φεύγοντας από το γνωστότερο στέκι χρυσαυγιτών στην Ελλάδα (και αυτό δεν αφορά όποιον τυχαίνει να είναι Ολυμπιακός) ή διαλύοντας τον σύνδεσμο «Γαλανόλευκη Στρατιά», αυτή την ανοιχτά ναζιστική μετωπική οργάνωση.
Δεν περιμένω τίποτα από την Ε.Π.Ο. ή την πολιτική ηγεσία του υφυπουργείου Αθλητισμού. Θα περίμενα ίσως από κανέναν «κομμουνιστή» σπορτκάστερ να πει κάνα - δυο κουβέντες για αυτό το θέμα, εκτός από το να ουρλιάζει το γκολ της ισοφάρισης.
Αλλά κάποιος που έχασε την κομμουνιστική ντροπή του όταν απέλυε κόσμο επειδή δεν υπέγραψε ατομική σύμβαση, δεν είναι απαραίτητο ότι θα την ξαναβρεί σε οτιδήποτε άλλο.
Το περιμένω και από κανέναν παίκτη.
Τον Τζαβέλα, ας πούμε, που είχε βρει δυο λόγια να πει εναντίον του Κατίδη, τότε με τον «αρχαιοελληνικό χαιρετισμό» και που χθες πανηγύριζε το γκολ του, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Να βγει ας πούμε και να πει ότι δεν θα ξαναπαίξει για την εθνική Ελλάδας αν δεν βρεθούν αυτοί που σήκωσαν το πανό που πανηγύριζε τις δολοφονίες και δεν απομακρυνθούν για πάντα από το γήπεδο.
Οτι κανένα γκολ, ούτε καν τα γκολ όλου του κόσμου από τότε που υπάρχει ποδόσφαιρο δεν αξίζουν όσο η ζωή ενός μόνο αμάχου.
Οτι η μεγαλύτερη τιμή για έναν ποδοσφαιριστή δεν είναι «να φορά το εθνόσημο», όπως τους αρέσει να λένε, αλλά να αρνείται να παίξει για να διασκεδάσουν ανθρωποειδή που πανηγυρίζουν για τα παιδιά που δολοφονήθηκαν με «σύρματα» και «μαχαίρια» στη Σρεμπρένιτσα το 1995.
Μέχρι τότε, αυτή την ομάδα θα τη συνοδεύουν οι κατάρες κάθε ανθρώπου που βρίσκεται στο πλευρό της ζωής. Κάθε ενός που θέλει να βρει αυτός ο κόσμος λίγη από την ανθρωπιά που στερήθηκαν για πάντα τα παιδιά που σφάχτηκαν τον Ιούλιο του 1995 στη Σρεμπρένιτσα και παλεύει για να προσθεσει κάτι για τούτο κι αυτός.
Ο φόβος στο βλέμμα των αγοριών της Σρεμπρένιτσα να σας κυνηγά σε όλη σας τη ζωή, ελεεινοί ελληναράδες.
Yannis Androulidakis
