η ύπαρξη των ομοίων της (δηλαδή των πολυεθνικών ανεξαρτήτως του παραγόμενου προϊόντος τους) είναι ακριβώς αυτή εξ’ αιτίας της οποίας «δηλητηριάζονται» και καταδικάζονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές στη σχετική ή απόλυτη εξαθλίωση. Εξ’ αιτίας αυτής της εξαθλίωσης, μεγαλώνουν, κερδοφορούν, εξαγοράζουν η μία την άλλη και διαιωνίζουν την ύπαρξή τους.
Η χυδαιότητα που αποπνέει η διαφήμιση της εν λόγω εταιρείας, η οποία για να λανσάρει το προϊόν της, χρησιμοποιεί τον πόνο και την απελπισία των απόκληρων της ζωής, εκείνων που δεν έχουν στέγη, εκείνων που στριμώχνονται στις ουρές των συσσιτίων για ένα πιάτο φαγητό, είναι αδιαμφισβήτητη.
Είναι, όμως η έκφραση της αποθρασυμένης πλέον χυδαιότητας και αθλιότητας ενός συστήματος, το οποίο για να υπάρχει, ούτως ή άλλως, χρησιμοποιεί τη χυδαιότητα της εκμετάλλευσης. Ε… τώρα αξιοποιεί και τα αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης υπό τη μορφή διαφημιστικής καμπάνιας.
Μήπως, όμως, βαθιά χυδαίες στο περιεχόμενό τους δεν είναι οι διαφημίσεις των τραπεζών με τις «ευτυχισμένες» τάχα οικογένειες, οι οποίες μόλις έλαβαν το δάνειό τους από το «φιλάνθρωπο» ίδρυμα;
Μήπως δεν είναι χυδαίες εκείνες οι διαφημίσεις που εργαλειοποιούν ιερές ανθρώπινες σχέσεις, όπου η τάδε πάνα, το τάδε κινητό τηλέφωνο, το τάδε απορρυπαντικό μας φέρνει πιο κοντά;
Μήπως, χυδαίες δεν είναι οι παστίλιες για τον πόνο του άλλου;
Ομολογουμένως, η Knorr καινοτόμησε. Πέρασε από την αποχαυνωτική φαντασίωση στον ωμό ρεαλισμό. Αντί για ευτυχισμένες οικογένειες, χρησιμοποίησε εξαθλιωμένους και μοναχούς ανθρώπους. Ως διαφημιστικό τρικ, αν το δούμε από τη δική τους πλευρά, μάλλον δεν διεκδικεί εύσημα ιδιαίτερης έμπνευσης. Όμως, ως εργαλείο αποχαύνωσης των συνειδήσεων, αυτό δηλαδή με το οποίο είναι επιφορτισμένη ούτως ή άλλως η διαφήμιση, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο καπιταλισμός δεν ορρωδεί προ ουδενός. Παρέμενε και παραμένει αδίστακτος… Τόσο αδίστακτος ώστε να διαφημίζει την ίδια του την αναλγησία.
Εδώ η εν λόγω διαφήμιση
Πηγή: imerodromos.gr
