πολλούς το επόμενο μεγάλο αστέρι της αμερικανικής γυμναστικής.
Άλλωστε, προπονούταν στο γυμναστήριο όπου προπονήθηκαν δύο χρυσές ολυμπιακές πρωταθλήτριες του σύνθετου ατομικού, υπό την καθοδήγηση του πασίγνωστου Valeri Liukin. Δυστυχώς όμως, η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν αρκετά διαφορετική και η απογοητευτικά σύντομη καριέρα της Katelyn ξεκίνησε και έληξε στο Αμερικάνικο Κύπελλο το 2013, μιας και πολλαπλοί τραυματισμοί δεν της επέτρεψαν να αγωνισθεί ξανά στο υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος. Τώρα, έχει γυρίσει σελίδα στην καριέρα της, κι έχοντας πια βγάλει το εθνόσημο των ΗΠΑ από το κορμάκι της, αγωνίζεται για το πανεπιστήμιο του UCLA, όπου έχει κερδίσει πλήρη αθλητική υποτροφία.
Έχοντας αποστασιοποιηθεί πλέον από τις μέρες της στον πρωταθλητισμό κι έχοντας ξαναβρεί την αγάπη της για το άθλημα, η Katelyn μιλάει για τη δύσκολη καθημερινότητα που βρισκόταν πίσω από τα μετάλλια και τις υποσχέσεις για το μέλλον:
“Στην ηλικία των 12, τα περισσότερα παιδιά παίζουν βιντεοπαιχνίδια ή κάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Εγώ; Προπονούμουν τουλάχιστον 34 ώρες την εβδομάδα, με το πρόσωπό μου τυπωμένο σε αφίσες και περιοδικά, εκπροσωπώντας την εθνική ομάδα της Αμερικής. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες των άλλων, οπότε βίωσα αυτά τα βάναυσα κι ανεπιθύμητα σχόλια για το σώμα μου από σχεδόν όλους γύρω μου – προπονητές, φίλαθλους, επίσημους της εθνικής ομάδας, τη μητέρα μου, ακόμη και τον εαυτό μου. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν δεκατριών, ζυγίζοντας μετά βίας 31 κιλά. Μου είπαν ότι μοιάζω σα να έχω καταπιεί έναν ελέφαντα ή ένα γουρούνι, ό,τι από τα δύο ήταν πιο κατάλληλο εκείνη τη μέρα. Με παρομοίασαν με ένα πουλί που ήταν υπερβολικά χοντρό για να ξεκολλήσει τα πόδια του από το έδαφος. Αν φαινόμουν «μεγαλύτερη» μία συγκεκριμένη μέρα, έπρεπε να τρέξω και να κάνω ασκήσεις φορώντας ζεστά ρούχα, μέχρι να αποφασίσουν ότι είμαι «έτοιμη» να αρχίσω την προπόνηση. Μάλιστα, μου ζήτησαν να υπογράψω ένα συμβόλαιο που ουσιαστικά θα μου απαγόρευε να προπονηθώ πριν χάσω κιλό. Ακολουθούν αποσπάσματα από το ημερολόγιο που έγραφα τότε:
Ιούνιος 2010
Από όταν επιλέχθηκα για την (εθνική) ομάδα πέρυσι, νιώθω την πίεση να ανταπεξέλθω σε συγκεκριμένες προσδοκίες και να ταιριάζω με το στερεοτυπικό σωματότυπο μιας αθλήτριας. Ο προπονητής μου πιστεύει ότι οι πτώσεις και τα λάθη μου είναι αποτέλεσμα υπερβολικού βάρους, οπότε υπολογίζω το μέγεθος των μηρών μου με τα χέρια μου κάθε μέρα για να δω άμα έχω πάρει βάρος. Συνήθως μπορώ να φτάσω μέχρι τη μέση τους, αλλά σήμερα όταν προσπάθησα δε μπορούσα. Αμέσως φρίκαρα και είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να τελειώσω το μισό σάντουιτς που έτρωγα για μεσημεριανό εκείνη την ημέρα και για βραδινό, αρκέστηκα σε λαχανικά και χούμους. Πονάω από την πείνα αλλά αν πάω για ύπνο θα το ξεχάσω. Έχω συνηθίσει να ξυπνάω με τη γεύση αίματος ή μετάλλου στο στόμα μου, νιώθοντας ότι θα κάνω εμετό επειδή είμαι τόσο πεινασμένη.
Ιανουάριος 2011
Η μαμά μου δίνει μεγάλη προσοχή στην υγιεινή διατροφή και αγοράζει μόνο συγκεκριμένα φαγητά. Ακόμη και ο σκύλος μας τρώει οργανικό φαγητό. Ο αδερφός μου πάλι μπορεί να τρώει ότι θέλει χωρίς να παχαίνει, οπότε η μαμά αγοράζει φαγητό μόνο για αυτόν. Ξέρει τι χρειάζεται για να γίνω μία καλή, υγιής αθλήτρια, οπότε κρύβει αυτό το φαγητό από μένα. Καταλαβαίνω ότι το κάνει μάλλον για το καλό μου, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι όπου και να κοιτάω, κάποιος μου λέει ότι είμαι ήδη υπερβολικά χοντρή. Δε νιώθω άνετα στο ίδιο μου το σπίτι. Ευτυχώς δουλεύει μέχρι αργά, επομένως όταν πεινάω κι είμαι σπίτι μόνη μου, βρίσκω το κρυμμένο φαγητό και τρώω. Όμως σήμερα έφαγα υπερβολικά πολύ. Νιώθω αηδιασμένη, σαν να νιώθω ήδη το λίπος να μεγαλώνει στα πόδια μου. Δε θέλω να μπλέξω αύριο, οπότε πρέπει να κάνω γυμναστική μέχρι η συνείδησή μου να είναι αρκετά καθαρή ώστε να κοιμηθώ.
Δεκέμβριος 2011
Η γυμναστική το βράδυ έχει γίνει εξαντλητική. Νιώθω εκτός ελέγχου όταν βρίσκομαι γύρω από φαγητό κι έχω την ευκαιρία να φάω, οπότε βρήκα μια καινούρια λύση. Ξέρω ότι η βουλιμία δεν είναι υγιής, αλλά θα μπορούσε να είναι το μόνο πράγμα που θα με σώσει. Έχω βαρεθεί να τρώω μόνο λαχανικά κι έχω βαρεθεί να τρέχω και να κάνω ασκήσεις κάθε φορά που φαίνομαι λίγο πιο βαριά. Αυτή είναι η πέμπτη Δευτέρα στη σειρά που με έδιωξαν από την προπόνηση επειδή ήμουν υπερβολικά βαριά. Νομίζω ότι έχω πάθει εμμονή με το να ζυγίζομαι επειδή δε μπορώ να ξεκινήσω την προπόνηση χωρίς να ανέβω στη ζυγαριά και δε μπορώ να φύγω από το γυμναστήριο χωρίς να ξέρω ότι έχασα βάρος. Κλαίω πριν κοιμηθώ σχεδόν πάντα και αφού δεν έχω κανέναν να μιλήσω, έχω μάθει ότι το γράψιμο είναι η μόνη διαφυγή μου.
Πηγή αγγλικού κειμένου: https://behindthemadnesssite.wordpress.com
Μετάφραση – επιμέλεια για το gymnast.gr, Χριστίνα Φιλιππάκη
Πηγή:gymnast.gr
