Δίπλα ακριβώς στο κοιμητήριο της κωμόπολης, πενήντα μέτρα από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αντωνίων, αλλά σε μέρος τέτοιο που η βλάστηση και ένα κτίριο μεγάλο μπροστά να κρύβουν από τα μάτια των πολλών την όλη κατάσταση.
Είναι η παραγκούπολη των Αλβανών εργατών γης. Κάτι σαν τις φαβέλες, τις συνοικίες των φτωχών, στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Αστική τρώγλη. Ένας καταυλισμός εποχικός, στον οποίο ζουν δεκάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι, χωρίς φως, νερό και κάτω από τριτοκοσμικές, τρισάθλιες συνθήκες.
Άνθρωποι φερμένοι από τη γειτονική χώρα μόνο γι’ αυτήν την περίοδο της συγκομιδής των μήλων, για Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Εργάτες γης που ψάχνουν κάθε πρωί για το μεροκάματο στους μηλεώνες της περιοχής.
Η προσωρινή τους κατοικία σπιτάκια – κλουβιά φτιαγμένα από ξύλινες βέργες και μεγάλα νάιλον περίτεχνα ενωμένα μεταξύ τους, δεμένα με πέτρες και τσιμεντόλιθους για προστασία από τυχόν δυνατούς ανέμους. Μέσα σ’ αυτά χαρτόνια και κουβέρτες απλωμένα κάτω στο χώμα ως στρώμα για λίγη ξεκούραση και ύπνο. Τενεκέδες, τελάρα, ένα σκοινί απλώματος των ρούχων, ένας ιδιότυπος χώρος για ντουζ, μια τουαλέτα προχειροφτιαγμένη με λινάτσες γύρω και στη μέση μια ξύλινη παλέτα, συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.
Ένα σκηνικό που θα μπορούσε να ήταν βγαλμένο από τη φαντασία ενός σκηνοθέτη σε κινηματογραφική ταινία, αλλά που, δυστυχώς, είναι για κάποιους η πραγματικότητα, η ωμή αλήθεια μιας ζωής κολασμένης με ή χωρίς όνειρα για το αύριο…
eleftheria
