3 ναζιστικές θηριωδίες
Στις 27 Μαΐου του 1942 ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, υψηλόβαθμο στέλεχος των SS (δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χάινριχ Χίμλερ), πρωτοστάτης της Τελικής Λύσης, του σχεδίου των Ναζί για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, διορισμένος απο...
τον ίδιο τον Χίτλερ ως “Προστάτης του Ράιχ” (Reichproteκtor) στην Τσεχοσλοβακία, ένας υπερφιλόδοξος και ψυχρός υπολογιστής χωρίς κανένα οίκτο και γι’ αυτό έφερε τα προσωνύμια “Το ξανθό κτήνος” (από τους ίδιους τους SS) και “Δήμιος Χάιντριχ”, δολοφονείται από τους άντρες της “Ελεύθερης Τσεχίας” ενώ βρισκόταν στην πράσινη Μερσεντές του στους δρόμους της Πράγας.
Η Γκεστάπο και τα SS, εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για να εντοπίσουν τους δολοφόνους του. Εκτελούνται τόσο οι δολοφόνοι όσο και οποιοσδήποτε πιστεύουν ότι μπορεί να είχε κάποια ανάμιξη στη δολοφονία. Συνολικά, 3.000 Εβραίοι από το γκέτο του Τερεζίενσταντ οδηγούνται για εκτέλεση. Άλλοι 500 συλλαμβάνονται στο Βερολίνο και 152 από αυτούς εκτελούνται κατά τη διάρκεια της κηδείας του, ως αντίποινα για το θάνατό του. Οι Ναζί του επιφύλαξαν μεγαλοπρεπή κηδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Χίτλερ τον αποκάλεσε “ο άνθρωπος με τη σιδερένια καρδιά”.
Κατ’ εντολήν του Χίτλερ, και ως πράξη εφαρμογής σκληρότερων αντιποίνων, οι άνδρες της SD (Sicherheitsdienst, Υπηρεσία Ασφαλείας της SS) κυκλώνουν την μικρή κωμόπολη του Λίντιτσε (Lidice) με την κατηγορία ότι οι κάτοικοί του είχαν βοηθήσει τους εκτελεστές του Χάιντριχ. Εδώ γράφεται μια από τις μελανότερες πράξεις του Πολέμου, στις 10 Ιουνίου 1942: Τρεις αξιωματικοί και είκοσι στρατιώτες συστήνουν εκτελεστικό απόσπασμα, από το οποίο μεθοδικά εκτελούνται όλοι οι άνδρες της πόλης άνω των 16 ετών, συνολικά 172 άτομα, με πυρά πυροβόλων όπλων. Την ίδια τύχη έχουν ένδεκα άνδρες που άλλαζαν βάρδια σε παρακείμενο ορυχείο και δεκαπέντε συγγενείς των εκτελεστών, ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων σε 198.
Εκτελούνται, επίσης, επιτόπου 71 γυναίκες, άλλες επτά οδηγούνται για “ανάκριση” στην Πράγα, όπου επίσης εκτελούνται. Οι υπόλοιπες γυναίκες, 184 συνολικά, οδηγούνται στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρικ, απ’ όπου θα επιζήσουν 143. Ενενήντα παιδιά στέλνονται στο στρατόπεδο του Γκνάιζεναου (Gneisenau). Μερικά από αυτά, έχοντας τα άρεια χαρακτηριστικά, στέλνονται σε ορφανοτροφεία του Ράιχ ή δίνονται για υιοθεσία σε οικογένειες των SS, διαφεύγοντας έτσι το θάνατο. Η ίδια η κωμόπολη πυρπολείται. Τα ερείπια καταστρέφονται με δυναμίτη και μπουλντόζες την ισοπεδώνουν, διαγράφοντάς την ολοκληρωτικά από το χάρτη, καθώς διατάσσεται η εκτύπωση χαρτών χωρίς το όνομα της πόλης. Στο χωράφι που κάποτε υπήρχε η πόλη σπέρνεται σιτάρι. Η κωμόπολη αποτέλεσε σύμβολο της Ναζιστικής κτηνωδίας. Την ίδια τύχη έχει και το παρακείμενο χωριό Λέζακι (Lezaky), στο οποίο οι SS ανακάλυψαν τον ασύρματο επικοινωνίας των εκτελεστών, στο οποίο εκτελούνται όλοι οι ενήλικες κάτοικοι. Με εντολή του Χίμλερ στις 24 Οκτωβρίου 1942 εκτελούνται με αέρια 242 συγγενείς και φίλοι των κατοίκων του Λίντιτσε, κρατούμενοι στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν.
Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα στις 10 Ιουνίου του 1944, τέσσερις μέρες μετά της απόβαση στην Νορμανδία από τα συμμαχικά στρατεύματα, το στρατιωτικό σύνταγμα των SS με την ονομασία «Ο Φύρερ» (Der Führer) κάνει έφοδο στο μικρό ορεινό χωριό Οραντούρ-συρ-Γκλαν στη βορειοδυτική Γαλλία, 20 χλμ. από τη Λιμόζ. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν εν ψυχρώ 642 αμάχους – ανάμεσά τους 254 γυναίκες και 207 παιδιά- σε ένα έγκλημα που έμελλε να καταγραφεί στην Ιστορία ως η μεγαλύτερη σφαγή στη δυτική Ευρώπη.
Η πρωτοφανής ναζιστική βαρβαρότητα αφάνισε το γαλλικό χωριό. Μόλις έξι άνθρωποι κατόρθωσαν να επιβιώσουν.
Την ίδια ακριβώς μέρα, στο χωριό Δίστομο του νομού Βοιωτίας τα Γερμανικά στρατεύματα παρόλο που δεν δέχθηκαν κάποια πρόκληση στο χωριό αλλά είχαν εμπλακεί νωρίτερα σε μια μικρή αψιμαχία στη θέση Λιθαράκι, περιοχή του Στειρίου που ανάγκασε τα ναζιστικά στρατεύματα σε υποχώρηση ,ο 2ος λόχος του 8ου Συντάγματος της 4ης Αστυνομικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Ες Ες που βρέθηκε στο Δίστομο, άρχισε την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού.
Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή, με πτώματα να κρέμονται ακόμα και απο δέντρα περιμετρικά του δρόμου που οδηγεί στο χωριό.
Οι 3 αυτές σφαγές αμάχων που συνέβησαν την ίδια ημερομηνία του ’42 και ΄44, είναι μερικές από τις εκατοντάδες σφαγές των ναζιστικών στρατευμάτων στις χώρες όπου είχαν επιτεθεί.
Ενδεικτικά αναφέρουμε 14 μέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο, στρατεύματα από την 7η Prinz Eugen Division των SS εκτέλεσαν 834 σέρβους ως υποστηρικτές του γιουγκοσλάβικου παρτιζάνικου κινήματος. Δυο ημέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο 135 Καναδοί στρατιώτες αιχμάλωτοι εκτελούνται και γερμανικά παντζερ πέρασαν πάνω από τα πτώματα τους, ενώ την επόμενη ημέρα στη πόλη Tulle κρεμάστηκαν 99 άτομα.
Το «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών» κάνει λόγο για 90 πόλεις και χωριά που γνώρισαν τη μαζική ναζιστική θηριωδία και των συνεργατών.
Αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο: Άγιος Δημήτριος Ιωαννίνων, Αγριά Μαγνησίας, Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας, Αετός Μαγνησίας, Αίγιο Αχαΐας, Αμφίπολις Σερρών, Άμφισσα Φωκίδας, Ανατολικό Σελίνου Χανίων, Ανώγεια Ρεθύμνου, Βέρμιο Κοζάνης, Βιάννος Ηρακλείου, Βουκόλια Χανίων, Γαλαξίδι Φωκίδας, Γραβιά Φωκίδας, Δίστομο Βοιωτίας, Δοξάτο Δράμας, Δράμα, Έλειο Προνών Κεφαλλονιάς, Ζάρος Ηρακλείου, Θεραπνά Λακωνίας, Ιεράπετρα Λασιθίου, Καλάβρυτα Αχαΐας, Κάνδανος Χανίων, Κάρλα Μαγνησίας, Κεντρικό Ζαγόρι Ιωαννίνων, Κλεισούρα Καστοριάς, Κομμένο Άρτας, Κουρήτες Ρεθύμνου, Κρούσωνας Ηρακλείου, Λάμπη Ρεθύμνου, Λεβίδιο Αρκαδίας, Λέχοβο Φλώρινας, Λιδωρίκιο Φωκίδας, Δήμος Μουσούρων Χανίων, Μήθυμνα Χανίων, Νίκαια Αττικής, Παραμυθιά Θεσπρωτίας, Παρνασσός Φωκίδας, Πέραμα Ιωαννίνων, Πέρασμα Φλώρινας, Ποταμιά Λάρισας, Σέρβια Κοζάνης, Συβρίτος Ρεθύμνου, Τριταία Αχαΐας, Τσαριτσάνη Λάρισας, Τυλισός Ηρακλείου, Τυμπάκι Ηρακλείου, Τυμφηστός Φθιώτιδας, Υπάτη Φθιώτιδας, Χορτιάτης Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Την ίδια στιγμή, αντίστοιχοι φάκελοι που έχει στην κατοχή του το υπουργείο Εξωτερικών (με ένδειξη «Ναζιστές εγκληματίες πολέμου») καταγράφουν μαζικά κατοχικά εγκλήματα σε περισσότερα από 60 σημεία της ελληνικής επικράτειας, κάτι που εκτοξεύει τον αριθμό των γερμανών εγκληματιών πολέμου σε περισσότερους από εκατό.
Η προσπάθεια των αναθεωρητών της ιστορίας να παρουσιάσουν τα ναζιστικά εγκλήματα ως φυσιολογική αντίδραση στις ενέργειες των αντιστασιακών οργανώσεων και το “ξέπλυμα”που επιχειρείτε στα Τάγματα Ασφαλείας και στους συνεργάτες των Ναζί, δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι ακριβώς η ίδια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούσαν οι δοσίλογοι την αμέσως επόμενη μέρα της Απελευθέρωσης για να “αναγεννηθούν” μέσα στην εθνική κολυμβήθρα του Ελληνοχριστιανισμού.
nostimonimar.gr
